โลกและชีวิต (109) : ห้วงรำพึงของชีวิต
กระทั่งวันหนึ่ง
ข้าพเจ้าก็ไม่พึงปรารถนา
ที่จะตื่นมาพร้อมกับเรื่องราว
ในค่ำคืนของเมื่อวาน
อีกคนก็แค่พ่ายแพ้
อีกคนก็แค่จากไป
...
เรื่องราวระหว่างทาง
งดงาม มีค่า
แต่มันก็ยังไม่ใช่ปลายทาง
หรือปัจจุบันอยู่วันยังค่ำ
ในสถานการณ์เดิมๆ
จะบอกกับเราได้เองว่า
เรายังเหมือนเดิมอยู่อีกไหม
...
เรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน
คือ คำปลอบประโลม
กับภาวการณ์จ่อมจม
ที่ไม่อาจหลุดพ้นออกมาได้
การรอคอย
เหมือนเมฆล่องลอย
บนแผ่นฟ้า
...
เราล้วนปรารถนา
พื้นที่ให้เมล็ดพันธุ์แห่งชีวิต
หยั่งราก แตกใบ และผลิบาน
ทุกสรรพสิ่ง
ล้วนโรยรา
เว้นแต่ความทรงจำของหัวใจ
...
ช้า-เร็ว
ใกล้-ไกล
ทุกสิ่งมีครรลองของมันเอง
ความเห็น (8)
เช่นนั้นครับ ;)...
ชอบทุกถ้อยคำที่เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง...มุมมองรูปถ่ายงดงามยิ่งนัก...โดยเฉพาะกอไฝ่...เหยียดตรง...คั่นด้วยปล้อง...กลมกลืนกับห้วงรำพึงมากครับอาจารย์
พระอาทิตย์..ตกลับฟ้า..พรุ่งนี้..รับรองว่า..ได้เห็นอีกแน่ๆ..นะคะ.".ถ้ามีโอกาศ..ตื่น"..และยังเหมือนเดิม..อิอิ..ยายธี
พรุ่งนี้ จะยังเหมือนเดิม หรือเปล่าคะ?
ภาพคำงามค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
งดงาม ไพเราะค่ะ
เข้ามาขอบคุณ คำตอบว่าด้วย "เมล็ดพันธุ์แห่งชีวิต" ค่ะคุณ แผ่นดิน
