ณ...พะเนินทุ่ง

รอนรอนอ่อนอัสดง สุริยงเย็นยอแสง

ที่แผดเผากร้าวกล้าค่อยราแรง ความเย็นเยียบขับแสงตะเกียงวัน

อาทิตย์ลับเหลี่ยมเมฆา แสงสุดท้ายทาบทาขอบฟ้านั่น

ดูหม่นเศร้าอำลาทิวาวัน จวบพระจันทร์เยี่ยมฟ้าสู่ราตรี

หรีดหริ่งเรไรกลางไพรกว้าง กรีดปีกบางบดเบียดเข้าเสียดสี

ขับบรรเลงเพลงป่าวนาลี เคียวราตรีเคลื่อนคล้อยจนลอยลับ

รุ่งอรุณอุ่นไอป่า ณ ขอบฟ้าเรืองรองแสงทองจับ

วิหคไพรปลุกป่ามารอรับ แสงแรกขับทินกรย้อนทิวา

ม่านหมอกไหลลอยอ้อยอิ่ง แอบอิงโอบกอดพรอดพฤกษา

ดุจพรมเทวัญสร้างสรรค์มา ให้เริงร่าท้าแข่งแสงสุรีย์

...กิ่งไผ่...

เขียนใน GotoKnow โดย กิ่งไผ่
ใน บทกวี......ลีลาแห่งอักษร

คำสำคัญ (Tags): #คำประพันธ์

หมายเลขบันทึก: 511897เขียนเมื่อ 13 ธันวาคม 2012 19:13 น. ()แก้ไขเมื่อ 29 พฤศจิกายน 2021 22:16 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน