เยือน Kunming : ตอนที่ 2 งานเลี้ยงรับรอง

          หลังจากที่ฟังสัมมนาเรื่อง การจัดการศึกษาและเทคโนโลยีทางการศึกษาของ Yunnan Normal University  โดย Prof.Xu Guamg Ze เสร็จแล้ว นิสิตกับอาจารย์ได้แยกกันกลับที่พัก ในส่วนของอาจารย์นั้น มหาวิทยาลัย Yunan Normal University ได้เป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารค่ำ ณ ร้านอาหารจีน ซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นร้านที่ขึ้นชื่อที่สุดของที่นั่น เพราะมีการจัดรอบสำหรับการรับประทานอาหาร การแสดงก็จะมีเป็นรอบๆ ดิฉันได้มีโอกาสติดตามไปกับคณะของอาจารย์ด้วยเหมือนกัน

           อยู่เมืองไทยได้รับประทานโต๊ะจีนก็บ่อย  เพิ่งจะได้สัมผัสโต๊ะจีนจริงๆ ก็เมื่อมาเยือน Kunming คราวนี้นี่เอง ประทับใจสุดๆ ก็คือวิธีรินน้ำชาเสริฟแขกของพนักงาน ซึ่งจะมีกาน้ำชาต่อปลายเป็นทิ่รินยาวประมาณ 2 ฟุตได้  เวลารินก็จะรินด้วยความชำนาญ แบบไม่ต้องกะต้องเกณฑ์ ว่าจะหกเลอะเทอะหรือไม่  เพราะสังเกตดู ก็ไม่เห็นหกจากแก้วชาสักครั้งเดียว  เก่งจริงๆ....         

           รับประทานอาหารมื้อนี้ ทำให้ได้รู้ธรรมเนียมจีนจากน้องนพ (นพกาญจน์ เจษฎาพิทูร)  ซึ่งเป็นอาจารย์คนไทย มาสอนภาษาไทยในเมือง Kunming ว่า ธรรมเนียมจีนนั้น ถ้าเลี้ยงแขกแล้ว ต้องให้อาหารเหลือ เพราะจะแสดงถึงการที่เจ้าบ้านได้เลี้ยงอาหารแขกจนเหลือและแขกที่มาเยือนได้อิ่มหนำสำราญ  ถ้าหากว่าอาหารบนโต๊ะหมด แสดงว่าไม่พอกิน และทำให้แขกที่มาเยือนกินไม่อิ่ม ก็จะไม่ดีกับเจ้าภาพ ซึ่งผิดกับบ้านเรา ที่จะรับประทานอาหารให้หมด เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท พอมาเมืองจีนเลยพยายามกินทุกอย่างให้หมดเพราะกลัวเสียมารยาท ปรากฏว่า ยิ่งกินอาหารยิ่งเสริฟมากขึ้น  มาถึงบางอ้อเมื่อน้องนพชี้แจงเรื่องธรรมเนียมจีนให้ฟังดังที่กล่าวข้างต้น ดีนะคะ ที่ได้ฟังก่อน ไม่งั้นสงสัยจะไล่กินอาหารกันไม่หวาดไม่ไหวแน่ๆ   

           ระหว่างรับประทานอาหาร ก็จะมีการแสดงให้แขกชม ซึ่งมีหลายชุดด้วยกัน ส่วนใหญ่ก็เป็นการแสดงให้เห็นถึงวิถีชีวิตของชนกลุ่มน้อย การละเล่นทุกชุดสร้างความประทับใจให้กับพวกเราอย่างยิ่ง มีทั้งสวยสดงดงาม หวาดเสียว แสดงความสามารถของผู้แสดงที่บางครั้งคนดูก็ลืมหายใจไปชั่วขณะหนึ่งด้วยความลุ้นว่าจะสำเร็จหรือไม่ สุดท้ายก็สำเร็จคงด้วยเหตุผลว่า ฝึกฝนมาจนชำนาญ คนดูก็ดูเพลิน คนเล่นก็เล่นเพลินเหมือนกัน  มาถึงชุดสุดท้าย ซึ่งประทับใจผู้มาเยือนมาก เนื่องจากมีการเชิญให้แขกได้ขึ้นไปร่วมการละเล่นกับผู้แสดงบนเวที  เป็นการละเล่นคล้ายการเต้นรำรอบๆ วง เหมือนบ้านเรา คล้องแขนเต้นต่อๆ กันไปบนเวที โดยผู้ชายจะได้รับเชิญให้ขึ้นไปร่วมการละเล่นชุดนี้  เพราะผู้ที่อยู่บนเวทีล้วนแล้วแต่เป็นนักแสดงผู้หญิงทั้งสิ้น งานนี้คนที่สนุกที่สุดดูเหมือนจะเป็น ดร.รุจโรจน์ เพราะเห็นอาจารย์เต้นกับนักแสดงอย่างสนุกสนาน (งานนี้ฟ้องด้วยภาพนะคะอาจารย์อ้อย)

งานเลี้ยงจบลงด้วยการที่ทั้งแขกทั้งผู้แสดงบนเวที ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกกันร่วมกัน แล้วแต่ใครจะเลือกมุมไหน กับหนุ่มหรือสาวที่เป็นนักแสดงคนใด เป็นที่สนุกสนาน ถามหากล้องกันให้วุ่น แต่ไม่ผิดหวังค่ะ ไปกับนักเทคโนฯ อย่างน้อยพกกล้องคนละ 1 บางคนพกทั้งกล้องดิจิทัลและกล้องวิดีโอ จนต้องมาแซวกันเองว่า “ถ้าจะหยุดนักเทคโนฯ ไม่ให้ถ่ายรูปได้ มี 2 อย่าง คือ แบตเตอรี่หมด กับ memory stick เต็ม” แต่ดิฉันว่า คงจะแค่แบตเตอรี่หมดอย่างเดียวค่ะ ปัญหาเรื่อง memory stick หมดไป เพราะมีอย่างน้อย 2 คนในทีม พกโน๊ตบุ๊คไปด้วย เต็มเมื่อไหร่ถ่ายโอนข้อมูลลงคอมพิวเตอร์เมื่อนั้น โอ้โห...นับถือๆ