ว่าด้วยการสนทนากับผู้ช่วย
ทันตแพทย์ไทยส่วนใหญ่ทำงานร่วมกับผู้ช่วยเพื่อให้บริการทันตกรรม
ผู้ช่วยมีบทบาทสำคัญเอื้อให้กระบวนการรักษาราบรื่น มีประสิทธิผล และยังช่วยควบคุมการติดเชื้ออีกด้วย
หมอที่ทำงานนานๆ มักจะมีผู้ช่วยประจำที่สามารถเตรียมเครื่องมือ เตรียมวัสดุ ปรับไฟส่องแสง และช่วยสื่อสารกับผู้รับบริการได้อย่างถูกใจ
หมอกับผู้ช่วยบางคู่ ใช้ชีวิตร่วมกันมากกว่าคู่สมรสเสียอีก
พูดง่ายๆ ว่า หมอส่วนใหญ่ มีผู้ช่วยเป็นเสมือนเพื่อนสนิท
เวลาเพื่อนสนิทนั่งใกล้ๆ กันก็มักจะคุยกัน บทสนทนาก็มักจะไม่พ้นเรื่องบ้าน ครอบครัว และเรื่องตามรสนิยมของแต่ละคน
คนที่ชอบเกาหลี ก็สนทนาเรื่องซีรีย์ เกาหลี คนที่ชอบเมาท์ดารา ก็สนทนาเรื่องดารา ฯลฯ
ปัญหาคือ ในขณะให้บริการทันตกรรมมีผู้รับบริการนอนอ้าปากอยู่ตรงนั้นด้วย ผมเชื่อว่า บทสนทนาบางเรื่องอาจทำให้ผู้รับบริการอึดอัดได้ อึดอัด เพราะเป็นเรื่องที่ไม่อยากฟัง ไม่เห็นด้วย ไม่ต้องตามรสนิยมของตน หรืออาจจะอึดอัดเพราะรู้สึกว่า หมอไม่ได้ตั้งใจทำงาน
ผมคิดว่าในขณะที่ให้บริการทันตกรรม การสนทนากับผู้ช่วย ควรจำกัดไว้เฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับงานเฉพาะหน้า ที่กำลังทำอยู่ครับ
อย่าลืมว่า ทุกกริยา คือการสื่อสาร ขณะที่ผู้รับบริการนอนให้ทำฟันอยู่นั้น ส่วนใหญ่จะหลับตา หรือมีผ้าคลุมหน้าอยู่ ทำให้การรับฟังของเขาตื่นตัวเต็มที่ สนทนากับผู้ช่วยด้วยเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับงาน ตลอดการให้บริการนั้น ผมถือว่าเป็นการสื่อสารไปยังคนไข้ ด้วยสารที่ว่า "ฉันไม่ได้ตั้งใจทำงานเท่าไหร่ ฉันกำลังมีความสุขกับการเมาท์เรื่องที่ฉันชอบ"
หากกลัวว่าคนไข้จะอึดอัดกับความเงียบ แนะนำให้อธิบายเป็นระยะๆ ครับว่า ขณะนี้กระบวนการทำฟันไปถึงไหนแล้ว อีกนานเท่าใดจึงจะเสร็จ หรืออาจจะคอยพูดให้กำลังใจคนไข้ เช่น ทนเมื่อยอีกสักครู่นะครับ วันนี้อ้าปากได้ดีมาก ช่วยให้หมอทำงานได้สะดวกขึ้นเยอะ ฯลฯ
ไม่มีใครอยากรู้สึกว่า ไม่มีตัวตน ไม่ได้รับความสนใจหรอกครับ ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ตาม อย่าว่าแต่เวลาที่มานอนอ้าปากให้ทำฟัน ซึ่งอารมณ์คนมักจะอ่อนไหวเป็นพิเศษ
ไม่มีใครรู้สึกว่า การนอนให้หมอทำฟัน เป็นเรื่องน่าอภิรมย์หรอกครับ หากทำให้เขารับทราบด้วยการสื่อสารได้ว่า เรากำลังตั้งใจให้บริการการรักษาอย่างเต็มที่ พร้อมทั้งให้กำลังใจกัน คงจะทำให้ความรู้สึกในการทำฟันดีขึ้นครับ
ความเห็น (2)
เท่าที่เคยเห็นมา 2.3 ครั้ง จากประสบการณ์ ตรง เลยนะครับ
ไปทำฟันที่โรงพยาบาล ประจำอำเภอ
เรานอนให้หมออุดฟัน
หมอที่กำลังทำงานกับเราก็คุยเรื่องส่วนตัวบ้าง ระบายความรู้สึกบ้าง นินทากันเองบ้าง
กับหมอ และผู้ช่วย ที่อยู่ในห้องนั้น ชนิดที่ไม่หยุดปากเลย
เราน่ะ ให้อภัย แต่ก็รู้สึกนิดๆว่า โอ้โฮ ระดับนี้แล้ว..เขาถูกสอนกันมาอย่างไรรึ
ขอบพระคุณที่กรุณาแบ่งปันประสบการณ์ครับ