แม่คือครูคนแรกของลูก
แม่เปรียบเสมือนครูคนแรกของผม เป็นคนสอนให้ผมรู้จักกับคำแรกของชีวิต คำแรกที่ผมพูดได้คือคำว่า " แม่ " คำที่มีความหมายมากที่สุดในชีวิตของผม แม่ตั้งท้องผมมา 9 เดือน หนักแค่ไหนแม่ไม่เคยบ่น เสียสละทั้งกายและใจเพื่อลูกได้ ถึงแม้จะหิวขนาดไหนแม่ก็ไม่บ่นเลยขอให้ลูกได้อิ่มก็พอแล้ว แม่ที่คอยให้กำลังใจให้ผมเสมอมา
ก้าวแรกในชีวิตของผม คำพูดคำแรก เกิดขึ้นได้ก็เพราะแม่ แม่ที่คอยเสียสละเพื่อผมทุกอย่าง น้ำนมที่กลั่นออกมาจากเลือดเพื่อให้ลูกได้อิ่มท้อง แม่เสียสละหยาดเหงื่อแรงกายเพื่อผม ทำงานหนักเพื่อผม ทุกหยาดเหงื่อที่ไหลหยดลงมาแม่ไม่เคยคิดว่ามันคือความเหนื่อยหรือความยากลำบากแม้แต่น้อย แต่แม่ของผมคิดว่าหยาดเหงื่อที่ไหลหยดลงมานั้นคืออนาคตของผม แม่ของผมเปรียบเสมือนพยาบาลที่ทำงานดูแลผมโดยไม่คิดค่าแรงใดๆเลยในเวลาที่ผมป่วยไข้ไม่สบายก็มีแต่แม่ที่คอยดูแลอยู่ตลอดเวลา แต่ผมก็ไม่เคยเห็นแม่บ่นเลยแม้แต่น้อยบางครั้งที่ผมทำผิดแม่ก็ดุก็ด่า แต่ผมก็เข้าใจว่าทุกคำที่แม่ด่าคือความหวังดีไม่อยากให้ลูกทำผิด
บางครั้งผมอาจเคยทำกิริยาที่ไม่เหมาะสมกับแม่บ้าง ผมก็ขอโทษแม่ในสิ่งที่ผมทำทุกอย่าง สิ่งที่ผมทำเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น สิ่งใดที่ลูกทำผิด สิ่งใดที่ลูกทำไม่ดีลูกก็ขอให้แม่ให้อภัยและต่อจากนี้ไป ผมจะเริ่มใช้ชีวิตใหม่กับแม่ด้วยความเข้าใจแม่ และจะพยายามทำทุกอย่างให้แม่ภูมิใจ ผมอยากบอกแม่ว่า ผมรักแม่ครับ
