Birds and flowers in Hyde Park

ถ้าไม่ใช่เพราะฝนตกคงได้ออกไปเดินเที่ยวอีกสักรอบ

 

วันนั้นที่เดินเที่ยวกัน เพื่อนคนพาเที่ยวให้เราช่วยสอนภาษาไทยเพิ่ม เธอพูดไทยได้เยอะมากอยู่แล้ว แต่บางคำบางสำนวนเท่านั้นที่ไม่รู้จัก

เช่น เขียวหัวเป็ด เมื่อเราตื่นเต้นกับภาพ หัวเป็ดสีเขียวอี๋ตรงหน้า

เธอยิ้ม ๆ คงแปลกใจว่า ทำไมต้องตื่นเต้น จึงเล่าถึงสำนวนนี้ให้ฟัง

แล้วจึงสอนคำต่าง ๆ เช่น แดงแจ๊ดแจ๋ ส้มแปร๊ด ดำปี๋ ดำปึ๊ดปื๋อ ไล่ไปกระทั่ง เหมือนอีกาคาบพริก หมายถึงคนผิวดำสวมเสื้อแดง

เป็นที่เพลิดเพลินใจทั้งผู้เรียนและผู้สอน

 

 

เมื่อเห็นนกเกาะตอไม้ เอหรือคอนกรีต ก็พูดถึงลักษณะอาการเรียงแถวแบบนี้ให้ฟังว่า เรียงแถวเป็นหน้ากระดาน

เธอบอกว่า ภาษาไทยมีเสน่ห์ดี

ภาษาจีนก็มีเสน่ห์ เราตอบ เพราะเป็นภาษาภาพ

คำว่าประตู เหมือนประตู

门

คำว่าปาก เหมือนปาก

口

คำว่า หัวใจ เหมือนหัวใจที่อยู่ในร่างกายคนจริง ๆ

心 (ชื่อจีนของดิฉันเอง)

คำญี่ปุ่น ใช้ตัวเดียวกันแต่ออกเสียงว่า โคะโคะโระ

 

 

 

เธอเสริมว่า แล้วคำว่า น้ำ ล่ะ

จริงสินะ คำว่าน้ำก็เหมือนหยดน้ำ ละอองน้ำ ซะจริง ๆ  水

 

水 water, liquid, river
雨水 rainwater, water
注入水 water
泽 lake, water, benefit, beneficence, benefaction, blessing

 

 

คำเหล่านี้เมื่อชาวญี่ปุ่นเอาไปใช้เป็นตัวอักษรคันจิ

ญี่ปุ่นไปแตกยอดให้เป็นคำอีกหลายคำ โดยมีรากศัพท์ รากคำจากต้นตอเดิม ความหมายใกล้เดิม แต่ได้หลายคำ หลายความหมายออกไปอีก

 

เช่น คำญี่ปุ่น 木 tree, wood, timber ตัวเดียวแปลว่าต้นไม้(ต้นเดียว มั้ง) ตรงกับ คำจีน 树

แบบนี้ 林 สองตัวแปลว่า สวน หรือ ป่าเล็ก ๆ อ่านว่า ฮายาชิ(เป็นชื่อของเซ็นเซเราคนหนึ่ง)

สามตัวแบบนี้ 森 แปลว่า ป่า

 

คำจีนก็ใช้คำเดียวกัน ออกเสียงไม่เหมือนกันเท่านั้น

 

 

จำได้ว่าเดินเที่ยวกัน คุยกันไป เพลิน แทบไม่รู้สึกหนาว

 

 

จนก้าวเข้าถึงเขตดอกไม้ก็ตื่นเต้นกับดอกไม้สวย ๆ อีก

 

อาจมีต่อค่ะ :-)

 

ขอบคุณภาพตัวอักษรจาก wikipedia and google translate ค่ะ

[วิชญธรรม]

หา คุณสติ เจอแล้วนะครับ คุณหมอ....ถึงออก version นี้ได้:):)

[โสภณ เปียสนิท]

เหมือนว่านกจะหนาวนะครับ

[แสงแห่งความดี...]

:-)

[ภูสุภา]

เขียนบันทึกนี้ขณะยังไม่สามารถรวมสมาธิทำงาน(ยุ่งๆ ) เขียนเรื่องเพลิดเพลินใจ ให้หายสมาธิแตกน่ะค่ะ

ขอบคุณนะคะที่เตือนว่าอย่าอยู่คนเดียว

เผอิญว่าไม่มีใครอยู่หอเลยวันนี้ 

อิ อิ หายแล้วค่ะ

ยังกังวลเรื่องงานนิดหน่อย

[คนถางทาง]

ความรักเบ่งบานและสดใส เหมือนดอกไม้ และเสียงนกร้อง ฤดูกาลที่ผันผ่านก็มีการเปลี่ยนแปลงไปในธรรมชาติ
ขอร่วมสุขด้วยคนครับ

[ชลัญธร]

มีความสุขกะคุณเจ้ ภูสุภาด้วยคนค่ะ

[ภูสุภา]

ค่ะอาจารย์โสภณ ที่นี่หนาวตลอด ยกเว้นในบางค่ำคืน ในหอพักของหน้าร้อน 25-27 องศา เพราะเขาไม่ใช้แอร์คอนดิชั่นกัน และตึกของเขาสร้างป้องกันความหนาว ลมไม่เข้า จึงร้อน อึดอัดบางที

[ภูสุภา]

 ยิ้มกลับค่ะ :-)

[ภูสุภา]

 อ.ถาง ขอบคุณความสุขและภาพอาจารย์กับผ้าขาวม้าแบบนี้ ติดตา ติดใจ คิดถึงคน(ที่เรา)รัก ณ เมืองไทยค่ะ

แฮ่ม แอบ โมแรนติคแต่เช้า (ของที่นี่)

[ยุวนุช]

มีธรรมชาติอยู่ใกล้ๆให้ได้ไปทัศนาดีนะคะ

หากวันหลังน้องหมอเล็กไปเดินคนเดียว ก็สามารถฝึกสติ สร้างสุขจากการสังเกตธรรมชาติได้เช่นกันนะคะ ระหว่างที่เรากำลังเฝ้ามองธรรมชาติการเคลื่อนไหวรอบตัวอย่างที่มันเป็นอย่างสงบ อย่างเงียบๆ ไม่ปรุงแต่งสิ่งที่เห็นเป็นเรื่องเป็นราว เหมือนว่าแค่มองเห็นแล้วจิตใจรู้สึกสบายๆ ก็จะช่วยให้เกิดความโปร่งเบาสบาย คลายจากภาวะกดดันตนเองไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม การเฝ้าสังเกตธรรมชาติข้างนอกที่เห็นมันเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงไปตามจังหวะของมัน ไม่มีอะไรที่หยุดนิ่ง คงที่ ตายตัว พอเห็นอย่างนี้บ่อยๆ แล้วค่อยๆน้อมเข้ามาสังเกตธรรมชาติของจิตใจเราเองบ้างก็จะเห็นเช่นกันว่ามันก็เปลี่ยนแปลงไปได้เรื่อยๆ มีทั้งที่เป็นความชอบใจ และ ไม่ชอบใจ ไม่ว่าจะอย่างไร มันก็เปลี่ยนแปลง ไม่คงที่ ก็ดูไปเบาๆ ไม่ตัดสิน ไม่ต้องอยากอย่างที่พระอาจารย์ไพศาล วิสาโลท่านใช้คำว่า ไม่ผลักไส ไม่ใฝ่หา ความรู้ตัว ความสงบก็จะเข้ามาแทนที่ความกระวนกระวาย

ภาวะอย่างนี้ต้องฝึกบ่อยๆให้จิตคุ้นกับความสุขจากการมีสติ รู้ตัว พอมีสิ่งที่รบกวนใจ จิตจะนำทางเราเองให้ไปสู่การรู้ตัวปล่อยวางอารมณ์ที่ทำให้ทุกข์

ศิษย์ท่านพระอาจารย์มิตซูโอะ น้อมนำคำสอนท่านมาปฏิบัติจนพบสุข ขอแบ่งปันวิธีการค่ะ

[ป.]

ขอบคุณภาพตัวอักษรจาก wikipedia and google translate .. ว่ากำลังจะถามว่า พี่หมอเล็กใส่ตัวอักษรหลากหลายสไตล์นี้ได้อย่างไร .. ส่งแรงใจให้คะ เชื่อมั่นธรรมะคุ้มครองคนดีและคนในครอบครัว

พลอยได้เก็บความเห็นของพี่นุชไปฝึกปฎิบัติด้วยคะ

[ธ.วั ช ชั ย]

สวัสดีครับ

ชอบสีเขียวหัวเป็ด และชอบคำนี้ด้วย ;)

[ภูสุภา]

ชอบคำที่น้องชลัญเรียกมาก"คุณเจ้"

อานิสงส์จากความอยากรู้เรื่อง ภาวะคอตกในคนไข้พาร์กินสันเป็นอย่างไร หลังจากน้องฝากมา พี่จึงไปค้นดูในคลังชิ้นเนื้อ เพื่อนำมาเล่าให้น้องชลัญฟัง(คราวหน้าขอเรียกน้องทอมได้มั้ย_แซวค่ะ)  คุณครูที่ใจดีที่สุดในโลกเห็น จึงมอบงานวิจัยให้เลย พาให้ได้งานอีกหนึ่งชิ้นงาม

แล้วจะเรียบเรียงมาเล่าค่ะ 

มหัศจรรย์กัลยาณมิตร

[ภูสุภา]

พักสายตาจากงานเขียน มาตอบพี่นุช 

วิธีลอบมองตัวเอง

มองตัวเราแทบไม่ทันค่ะ ซน ไม่นิ่ง เหมือนลิงจริง ๆ

พอนาน ๆ ไป ลิงคงเหนื่อย หยุดซนเอง

เจ้าของลิงนั่งคิด(อีกนิดหนึ่ง) ดูเหมือน มันไม่มีอะไรที่คงอยู่เลย ไม่ว่า ความกังวล ความหงุดหงิด ความกระฟัดกระเฟียด ความเหงา
และอีกทาง ความสุข ความปลาบปลื้มภูมิใจ

มาเยือนเราแล้วก็ไป

 

เหมือน ๆ กับว่า จะเริ่มรู้ว่า ลอบมองเป็นอย่างไรนะคะ

ยังไม่มั่นใจ แต่ก็ ลอบมอง ต่อค่ะ

 

[ภูสุภา]

อาจมีต่อค่ะ :-)

Russel Park, to continue.