รู้จักกันที่gotoknow...........กลัว
การทำงานด้านสาธารณสุขซึ่งต้องเกี่ยวพันกับความเจ็บไข้ได้ป่วยของชาวบ้านนั้น มีสิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนอยากจะบันทึกไว้เตือนใจกัน นั่นคือให้ระมัดระวังว่า เราไม่ได้เป็นผู้วิเศษมาจากไหน ไม่ใช่มือปราบที่เชื้อโรคเห็นแล้วต้องรีบหลบหนีไป ให้สังวรไว้เลยว่า ยิ่งใกล้ ยิ่งเสี่ยง เสี่ยงที่จะเกิดการติดเชื้อโรคต่างๆเหล่านั้น ผู้เขียนก็เป็นคนหนึ่ง ที่มีความกลัวในสิ่งเหล่านี้ ดังนั้นในนิ้วมือผู้เขียน จึงไม่เคยติดการใส่แหวนเลย เพราะล้างมือบ่อยมากถึงมากที่สุด เคยครั้งหนึ่ง ถอดแหวนเพื่อล้างมือ จนลืมแหวนไปเลย อีกอย่างหนึ่ง การใส่ถุงมือก็ลำบากถ้านิ้วเราใส่แหวน ดีไม่ดีถุงมือขาดเอาง่ายๆอีก
แต่ถึงกระนั้น ผู้เขียนก็พลาดจนได้ และหลังเหตุการณ์วันนั้น ผู้เขียนก็มีความกลัวอยู่หลายปี
บ่ายวันหนึ่ง มีคนไข้มาที่สถานีอนามัย ด้วยอาการไข้สูง ปวดหัวรุนแรง มีอาเจียนด้วย ดูเขากระสับกระส่าย จะหารถเข้าไปในเมืองเพื่อตรวจรักษาที่โรงพยาบาลก็ไม่มี ผู้เขียนจึงให้น้ำเกลือ และฉีดยาลดไข้ให้ แหละหมั่นตรวจไข้ วัดความดัน คนไข้พอสงบและหลับได้บ้าง แต่พอยาหมดฤทธิ์ อาการก็กลับกำเริบอีก ที่สำคัญคนไข้ไม่รับประทานอะไรเลย บ่นเจ็บคอกลืนไม่ลง ตรวจคอก็ไม่พบการอักเสบใดๆ
รุ่งเช้าผู้เขียนก็บอกญาติให้ไปหารถเช่า เพื่อไปรักษาต่อในเมือง กว่าจะได้รถก็บ่ายอีกวันหนึ่ง อาการคนไข้ก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ถึงกับออกมาอาเจียนภายนอกอาคาร ที่สุดคนไข้ก็ได้เดินทางไปรักษาในตัวจังหวัด
แต่ข่าวร้ายวันรุ่งขึ้นญาติก็มาแจ้งกับผู้เขียนว่า คนไข้เสียชีวิตแล้ว และที่ร้ายกว่านั้น เขาบอกว่าคนไข้เป็นโรคพิษสุนัขบ้า เพราะเมื่อเดือนก่อนมีประวัติถูกสุนัขกัดมาด้วย
ผู้เขียนใจหายวาบ ก้มลงมองมือที่พยาบาลคนไข้โดยปราศจากถุงมือ การให้น้ำเกลือ การถอดเข็มน้ำเกลือ การพยาบาลคนไข้ยามไข้สูงด้วยการเช็ดตัว ลูบหลังให้ในเวลาเขาอาเจียน ห่มผ้าให้เวลาที่เขาหนาวสะท้าน และฯลฯ อีกหลายอย่างที่จำไม่ได้แล้ว แล้วเราใกล้ชิดคนไข้ขนาดนี้ จะติดโรคไหมนี่
ผู้เขียนรีบไปล้างมือ เช็ดแอลกอฮอล์ อีกครั้งอย่างยาวนาน ทั้งที่มันผ่านมาเป็นวันแล้ว ความกลัวจับใจ กลัวจะติดโรคพิษสุนัขบ้า ผู้เขียนเอาที่นอน เตียงไม้ ผ้าห่ม ที่คนไข้ใช้ไปเผาหมดเลย. เขาอาเจียนที่ไหน ก็เอาน้ำยาไลโซลไปราดฆ่าเชื้อโรค กลับไปอ่านตำราเรียน เขาบอกว่า ลักษณะการพยาบาล ที่เสี่ยงของผู้เขียนนี้ มีเปฮร์เซนต์น้อยที่จะติดเชื้อ นอกจากมีบาดแผลแล้วสัมผัสน้ำลายขณะคนไข้มีอาการหนักขึ้นสมองแล้ว เหมือนน้ำลายของสุนัขบ้า ที่มีเชื้อมากตอนที่บ้าคอแข็ง ใกล้ตายแล้ว และหากไม่มีบาดแผล แต่น้ำลายสมผัสเนื้อเยื่อเช่น กระพุ่งแก้ม เยื่อในตา อย่างนี้มีโอกาสติดเชื้อโรคนี้ได้ และเชื้อนั้นต้องมีจำนวนมากพอด้วย
แม้จะโล่งใจนิดๆ กับความเสี่ยงที่ผ่านมา แต่เหตุการณ์วันนั้น ทำให้ผู้เขียน ต้องเข้าไปยืนมองระบบความสะอาดของสถานีอนามัย ปรอทหลังใช้ผู้เขียนแช่ในน้ำยาฆ่าเชื้อทุกครั้ง เข็มฉีดยา ถูกเก็บไว้ในกระป๋องที่ไม่ให้ใครสัมผัสคมมันอีก และแน่นอน ผู้เขียนมักจะหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดมือทุกครั้ง ที่สัมผัสคนไข้
ผู้เขียนืทิ้งแม้กระทั่งเสื้อผ้าที่สวมใส่ในวันนั้น ความรู้สึกหวั่นกลัว เกาะกินใจไปหลายวัน หลายเดือน หลายปี เมื่อใดที่ผู้เขียนไม่สบาย มันไพล่ไปคิดถึงโรคนี้เสมอ แต่ก็ไมใช่สักครั้ง. เวลาผ่านไปจึงทำให้ความกลัวค่อยๆคลายลงไป
เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ สำหรับนักการพยาบาลทั้งหลาย ที่ต้องคิดถึงความปลอดภัย ความสะอาดอยู่เสมอ เคยถามอาจารย์ที่สอนว่าทำไมต้องให้แต่งชุดขาวด้วย (ผดุงครรภ์ก็แต่งขาวเหมือนพยาบาล). มันเลอะเทอะง่าย แล้วก็ถูกอาจารย์หยิกเสมอเวลาเห็นชุดเราสกปรก อาจารย์ตอบว่า ก็เพื่อที่จะให้เราระมัดระวังความสะอาด สีขาวสังเกตง่ายกว่าสีอื่น เพราะเราดูแลคนเจ็บป่วย เชื้อโรคก็ย่อมมาก หากเราไม่ใส่ใจรักษาความสะอาด เราก็ต้องป่วยเหมือนเขาทุกโรคไป
กราบขอบพระคุณครูบาอาจารย์ ที่สั่งสอนศิษย์ จนติดนิสัยจนตราบเท่าทุกวันนี้
นี่เป็นเหตุการณ์หนึ่ง ในหลายๆความกลัวที่เกิดขึ้นในชีวิตของผู้เขียน แต่ก็ทำให้เกิดพฤติกรรมดูแลป้องกันตนเอง อย่างรอบคอบนับจากบัดนั้นเป็นต้นมา
ความเห็น (18)
ที่บ้านเลี้ยงหมา แมว เยอะ บอกตามตรง....กลัวมากกกกกกกกกกกกกกก
สวัสดีค่ะคุณครูชยันต์ เดี๋ยวนี้เขาฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้ากันแล้วนะคะ โดยเฉพาะคนที่ต้องคลุกคลีกับสัตว์ที่เลี้ยงลูกด้วยนม (ยกเว้นคน) ฉีดป้องกันไม่กี่เข็มหรอกค่ะ นิดเดียว ไม่น่าเจ็บ สมัยก่อนต้องฉีด รอบสะดือ ปรื๋อ...กลัว กลัว
สวัสดีค่ะน้องนงรัตน์ ขอบอกว่าตอนนั้นกลัวมาก นี่คือความสุ่มเสี่ยงของหมออนามัยอีกอย่างหนึ่งค่ะ ขอบคุณดอกไม้กำลังใจมากๆนะคะ
ชุดขาวสัญญลักษณ์ที่เตือนตัวเองระมัดระวังเวลาให้การพยาบาล และแสดงถึงใจที่บริสุทธิ์ด้วยค่ะ แต่..เวลาเด็กๆเห็นชุดขาว ร้องจ๊ากเลย เพราะเจอเมือไร ต้องโดนฉีดยามั้ง ทำแผลมั้ง จริงไหมค่ะ ชุดฟ้า เวลาออกอนามัยโรงเรียน เป็นอีกชุดที่มาพร้อมกระติกวัคซีน ร้องอีกหลายจ๊าก(หลายคน) เลยค่ะ... ขอบคุณพี่รุ่ง อ่านแล้วทำให้หนูอ้อ คิดถึงตอนเป็นหมออนามัยค่ะ
ที่นี้พยาบาล ใส่ชุดสดใส
ให้คนไข้เบิกบาน
มีดอกไม้ น้ำทะเล
อย่างกับไปฮาวายเลยครับ
น้องนงรัตน์ หมออนามัยร่วมสมัย เดี๋ยวนี้ เด็กๆก็ร้องจ๊ากเหมือนเดิมค่ะ ทำไงจะเลิกร้องก็ไม่รู้เนาะ
สวัสดีค่ะคุณคนบ้านไกล โลกเปลี่ยนไปแล้วค่ะ แต่คนสมัยก่อนทำอะไรก็มีความหมายเสมอ พยาบาลแต่งชุดสวยงามก็มีความหมาย ให้เจริญหูเจริญตา คนไข้จะได้สดชื่น ลืมความเจ็บป่วยไปไงคะ
พี่รุ่งค่ะ เวลาฉีดวัคซีนเด็กสมัยนู๋อ้อ เลือกเอาหน่วยกล้าตายโดยเฉพาะรุ่นพี่ปอหก(จำได้ว่า จะฉีดปอหนึ่งคนกะปอหกคู่กัน) ยอๆไว้เยอะๆถ้าคนแรกไม่ร้องไห้นะค่ะ สบายล่ะ...คนไหนหน้าตาจะร้องแน่นอน..เอาไว้ท้ายสุดไปเลย...แต่สรุปเจ็บทุกคน
น้องนงรัตน์ มีเทคนิกอย่างนี้นี่เอง แต่ปัจจุบันพี่ไม่ได้ฉีดวัคซีนแล้ว เขาให้พยาบาลฉีด เพราะพี่เป็นแค่ผดุงครรภ์ไม่มีใบประกอบวิชาชีพ แปลกๆดีนะ ก่อนนี้ให้ทำทุกอย่างเลย
สวัสดีค่ะคุณหมอ ป. บันทึกความกลัว ที่ต้องจดจำค่ะ อาชีพของพวกเราประมาทไม่ได้เลย ขอบคุณนะคะ
สวัสดีค่ะพี่นาง นงนาท มาเยี่ยมน้องทุกบันทึกเลย ดีใจและมีกำลังใจที่จะเล่าเรื่องให้พี่ฟังยิ่งๆขึ้นไปเลยค่ะ เล่าจนพี่เบื่อเลย
สวัสดีค่ะคุณพี่ชายชยพร ขอบคุณดอกไม้ในสวน ที่หอมอบอวลสู่ชน.... ทำไมปลูกมะลิที่บ้านไม่ยอมออกดอกเลย
สวัสดีค่ะคุณวอญ่า พัทยาเป็นอย่างไรบ้างคะ ประชุมเครียดไปหรือเปล่า มองท้องฟ้ากับทะเล ก็หายแล้วละค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
สวัสดีค่ะคุณsr เป็นความกลัวจากสาเหตุที่แก้ไขไม่ได้แล้ว เลยตกอยู่ในวังวนนั้นไประยะหนึ่ง ขอบคุณดอกไม้กำลังใจค่ะ
ความกลัวบางครั้งก็เป็นเรื่องดีนะคะ ดูจากเรื่องเล่าในบันทึกเห็นได้ชัดเลยว่าทำให้เราระมัดระวัง ไม่ประมาท และคนไข้อื่น ๆ ก็พลอยได้อานิสงส์ไปด้วย เราได้ดูแลเขาเป็นอย่างดีไม่มีความเสี่ยง
สัญลักษณ์ชุดขาวเป็นอย่างนี้นี่เอง ... นางฟ้าสีขาว
Happy Ba ขอบคุณมากค่ะ อ่านแล้วมีความสุข... "ไม่ประมาทในการทำงานค่ะ"
สวัสดีค่ะคุณsila ก่อนจะมีความสุขบางทีเราก็ต้องทนผ่านผ่านทุกข์นานาไป ไม่มีสิ่งใดได้มาด้านเดียวเลยนะคะ เหมือนความเมตตาก็ทำให้เราย่อหย่อนในการระวังไปเหมือนกัน ขอบคุณที่และมีความยินดีที่ได้เข้าร่วมhappy baนะคะ
สวัสดีค่ะ
เคยสงสัยมานานแล้วค่ะว่าปัจจุบันนี้ยังมีคนเสียชีวิตเพราะโรคพิษสุนัขบ้าหรือไม่ พอจะทราบดีเรื่องการติดเชื้อจากน้ำลายของสุนัขและผู้ที่เป็นโรคพิษสุนัขบ้า การที่ไม่ทราบว่าคนที่ป่วยเป็น แล้วติดเชื้อโดยไม่รู้ตัว น่ากลัวมาก
มีความวิตกกังวลเสมอเพราะที่บ้านสุพรรณเลี้ยงไว้แล้วไม่ได้ฉีดยาให้ในแต่ละปี แม่กับน้องชายดูแล เราจำเป็นต้องเลี้ยงช่วยเฝ้าบ้านเฝ้าไร่นาสวน เสียงเห่าของสุนัขให้ประโยชน์มากนะคะ อ่านบันทึกคุณหมอทำให้เข้าใจมากขึ้น และเรื่องชุดขาวก็สงสัยมาตลอดเช่นกันว่าทำไมไม่ใช้สีอื่น แต่ไม่เคยถามใครสักที ได้ทราบจากคุณหมอบอกแล้วก็ไม่ต้องสงสัยอีกแล้ว ขอบคุณมากนะคะ
สวัสดีค่ะคุณกานดาน้ำมันมะพร้าว การเรียนรู้ ระมัดระวัง เป็นความไม่ประมาทค่ะ เพราะการพลาดบางอย่างทำให้เรากังวลมากเหมือนกัน ขอบคุณนะคะที่เข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน ภาพสวยจังเลยค่ะ ทุกรูป