ดอกมะลิ

วันแม่     แม่ของแผ่นดิน

     ภาพของแม่ที่ตื่นเต้นหลังจากได้รับข่าวดีจากทางอำเภอว่าสมเด็จพระบรมราชินีนาถพระองค์ท่านจะเสด็จประทับ ณ พระตำหนักภูพานราชนิเวช จังหวัดสกลนคร

        ผ้าไหมที่แม่ทอได้รับการคัดเลือก ไปด้วย

    ตอนเด็กๆเราไม่รู้หรอกว่าแม่ได้รับคัดเลือกอะไร ยังไง เพราะเรายังเด็กมาก เด็กปอสี่ ที่วันๆตื่นเช้ามา  ต้องทำงานที่แม่ ให้ทำนั่นทำนี่

แต่งานหนึ่ง คือ เก็บใบหม่อน เลี้ยงตัวไหม และ ตัวไหมที่ฟักออกมาจากใข่

 (แต่ละวัน แม่จะสอนว่า คัดแยกยังไง   นอน สาม  = ฟักจากไข่ได้สามวัน , นอนสี่ = ฟักจากไข่ได้ สี่วัน   ตัวไหม พอจะชักไยไหม ตัวจะออกส้มเหลือง เขาเรียกว่าใกล้สุก ต้องแยก  ไว้ เขาเรียก ว่า จอ  สำหรับให้ตัวไหม ชักไย

จอ จะคล้ายกับกระด้งแต่วงกว้างกว่า และจะขั้นด้วยไม้ไผ่ที่สานเป็นขั้นห่างๆให้ตัวไหมอยู่ห่างกัน  =มีความเป็นส่วนตัว  ) 

      แค่งานแยกตัวไหม เราก็ว่างานหนัก เพราะทำงานคือ ความขี้เกียจอย่างมาก  (มันเสียเวลาเล่นสำหรับเด็กอย่างเรา)

 

       พอตัวไหม ชักไยจนเต็มฝัก

        แม่ก็เรียกไปเก็บฝักหลอกหลีบ=  ฝักไหมที่ทอเต็มแล้ว บางฝักก็เหลืองสุกสีทองบางฝักก็สีขาวนวล)

       ตัวไหมบางตัวที่ตายก่อนชักไยเสร็จ จะเห็นตอนพลิกดูส่วนล่างของฝักมีของเหลว ไหลออกมา หรือฝักบางๆต้องเอากระด้งไปล้างตากแดดด้วย

         หน้าที่สาวไหม แม่ทำเอง พวกเราไม่ต้องยุ่ง เพียงแต่เตรียมก่อไฟ หาฟืนให้แม่ ตอนเย็นก็เอาดักแด้มาคั่วกินเป็นกับข้าว อร่อยไปอีกมื้อ

         ต่ำหูกเราก็ไม่ต้องทำอะไร     แต่แม่แจกจ่ายงานต้องทำให้เสร็จเท่านั้น

       ถึงเวลาขยายสวนหม่อนแม่ก็จะให้พวกเรา ห้าคนพี่น้องไถสวนปลูก ต้นหม่อน  ถอนหญ้า แม่ทำทุกอย่างเพื่อหาใบหม่อนเลี้ยงไหม ทั้งไปขอที่สวนเขาปลูกด้วย

        แล้วเลี้ยงไหมบาปไหม  เราคิดในใจตลอดเวลา

         แต่เราก็ดีใจที่ไหมของแม่ได้ถูกเลือกไป มีค่าตอบแทนด้วย เรารู้เพียงแต่ว่า แม่ไม่ได้เอาเงินที่ได้รับจากค่าตอบแทนไหมครั้งนั้น ออกมาใช้ มันยังอยู่บนหิ้งพระ

           แม่บอกว่าเงินนี่เป็นของสูงที่ได้จากวัง  เรามีบุญวาสนาที่ได้รับมัน  แม่บอกว่าตอบแทนความอุตสาหะ ที่แม่ได้บากบั่นทำมา เพราะในหมู่บ้าน มีไม่ถึง สามคนที่ไหมได้ถูกคัดเลือกไป (แม่ถึงภูมิใจนักหนา)

           วันหนึ่งที่เราออกมาใส่บาตรข้าวเหนียวกับแม่ (บ้านเราเป็นบ้านนอกที่อยู่ห่างไกลคนในหมู่บ้าน และมีถนนหลวงสายผ่าน) ทำให้โดดเดี่ยว วันนี้แม่มีปิ้งกบที่พ่อ ไป ไต้กบมาเมื่อคืน แม่จึงปิ้งกบ กับ ตำแจ่ว ห่อใบตองกล้วยใส่บาตร

            ด้วยความที่อยากรู้ และมันคาใจเรามาตลอด ศีลข้อที่หนึ่ง ห้ามไม่ให้ฆ่าสัตว์ แต่พ่อ ไปไต้กบ แล้วแม่เอากบปิ้งมาใส่บาตร พ่อจะบาป ไหม เราก็เลยถามพระที่มาบิณบาตร  (นานๆจะมีพระบิณบาตรผ่านหน้าบ้านที)

            ท่านสอนเราว่า เราฆ่า เอาชีวิต เป็นบาป เพราะสัตว์ ก็กลัวตายเหมือนกัน แต่ สัตว์ เกิดมาเป็นอาหาร เราไม่ได้ ฆ่า เพื่อสนุก  จงใจฆ่า เพื่อทำให้เขาบาดเจ็บ ทำเล่น แต่การฆ่า คือการทำบาป

          เราพูดต่อ            "ต้องบ่กินสัตว์ บ่ฆ่า"

 ท่านบอกว่า เป็นสิ่งประเสริฐที่ไม่ฆ่า  แต่ชีวิตที่ดำเนินไป

           การทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้สัตว์ที่เราฆ่า การทำสมาธิ สวดมนต์ภาวนา ฝึกจิตจะได้ กุศล

        'เฮาเฮ็ดเวร เฮ็ดกรรสุมื้อนั่นหล่ะ มันกะมีเวรต่อกัน พระเพิ่นจั่งหล่ะด้วยการบวช"

       คำแม่ สอน และ ฟังจากหลวงปู่เราก็ยังไม่เข้าใจหรอก

เด็กชาวนา ก็ต้องหาปู หาปลา หาหอยมาทำกิน เป็นอาหาร

          หน้างานบุญเราก็ไปวัดกับแม่  อาหารที่ชาวบ้านเอาไปถวายพระ มีแต่เนื้อสัตว์เป็นส่วนใหญ่ รวมทั้งอาหารของแม่ด้วย

        ศีลข้อที่หนึ่ง เราทำบาปมามาก  ถึงแม้บางทีแม่ก็ใช้ให้เราทำ เราไม่โทษแม่หรอก เพราะเราได้เรียนหนังสือ จนมีงานทำ ก็ด้วยมือของแม่ ที่สั่งสอนด้วยการกระทำด้วยอาชีพสุจริต ถ้าทำงานด้วยความอุตสาหะก็มีโอกาสเรียนจนจบการศึกษาได้

     มองย้อนกลับไป  เราต่างหากที่ต้องขอโทษแม่ที่โกรธ โต้เถียง ทำพฤติกรรมแย่ๆที่ทำให้แม่เสียใจ เพราะไม่ได้เล่นเท่านั้น

  ภาพผู้หญิงรูปร่างบอบบาง ไม่ใส่รองเท้า เดินหาบกล้า ไถนา สาวหลอก(สาวไหม)ฯลฯ  งานชาวนา  ชาวบ้าน ที่อดทนดิ้นรนต่อสู้ สารพัดที่แม่ทำ เพื่อลูก และครอบครัว

    เป็นภาพที่อยู่ในใจเมื่อไหร่ที่ท้อ ภาพแม่จะสะท้อนให้กำลังใจตลอดเวลา

     ต้นมะลิที่แม่ปลูกหน้าบ้านออกดอกบานสะพรั่ง แม่ก้ไม่บอกให้เรารู้ดอกว่า ดอกมะลิกราบแม่ แม่ก็ไม่ได้เอาดอกมะลิกราบยาย

   

     วันแม่ที่โรงเรียนบ้านนอกของเราก็ติดธงชาติ ได้ฟังแต่วิทยุ และคุณครูประกาศ วันสำคัญของชาติ โรงเรียนต้องหยุด ครูไปทำพิธีที่อำเภอ

     ดอกมะลิหน้าบ้านส่งกลิ่นหอม แม่เอาไว้ทำน้ำอบน้ำหอม สรงน้ำในวันสำคัญ

    ดอกมะลิ เป็นดอกไม้ที่มีคุณค่าสูงสำหรับกราบแม่ผู้เป็นพระในบ้าน

      แม่ เป็นผู้หญิงที่  ยิ่งใหญ่ในใจเสมอ