ตัวเอง วันนี้..
พบตัวเองจากภาพลูกศิษย์ความสดใสในวัยเขากับวัยเรา ความมีชีวิตชีวาบอกถึงความหวัง ซึ่งเราเหลืออยู่กี่มากน้อย?เดือนปีที่ผ่านทำให้ยินดียินร้ายลดลงไม่ว่าสุขหรือทุกข์เมินเฉยได้มากขึ้นหลายครั้งพอมองออกอะไรกำลังจะเกิด บางครั้งจึงดูเฉื่อยชา..
ประสบการณ์ทำให้ขาดความกล้า นับวันยิ่งแวดระวังเมื่อความผิดพลาดจากความวู่วามเคยเกิดขึ้นแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ทำอะไรจึงเห็นแต่ปัญหาความสำเร็จมักจะเลือนราง ขนาดทั้งชีวิตพลาดโอกาสดีๆมาก็มากไม่เพราะความละเอียดรอบคอบดอกหรือ?
วันนี้ความร่าเริงและความกล้าตัวเองหายไปหายไปกับเวลาที่ล่วงเลย..
เวลาที่ไม่เคยปรานีใคร(ฮา)
(ภาพประกอบ : นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4/1 ปีการศึกษา2555)
ความเห็น (17)
- ตามมาให้กำลังใจ
- ความกล้าเกิดได้เสมอ
- ทำอะไรก็ได้่ที่เรามีความสุข นักเรียนได้พัฒนาเต็มตามศักยภาพ
- บางครั้งสิ่งที่เราทำถึงจะเล็กน้อย
- แต่มันสามารถใหญ่ได้ในใจเราเสมอ
- สู้ๆๆครับ
- กล้าคิด...กล้าทำ...ทำในสิ่งที่ดีๆๆนะคะ
..อย่าเพิ่ง"แก่"..กับเวลา...."กล้า"..เพราะ.เวลา..ไม่ได้..ล่วง..โรย..อย่างที่คิด...(ผิด)...ที่เวลา..ไม่รอ.ปราณี..ใคร..๕๕๕๕...(ยายธี)
เด็ก ๆ น่ารักจังเลยค่ะ
ใครหนอฝีมือถ่ายภาพ ช่าง โอ เหลือเกินคร้า
อยู่กับเด็กๆ น่าจะทำให้อาจารย์ยิ้มได้ง่ายนะคะ เพราะเด็กๆๆ เขายิ้มง่าย หัวเราะง่าย น่าจะเป็นโรคติดต่อนะคะ :)))))
สุขสันต์วันศุกร์ค่ะ
อ.ธนิตย์ที่เคารพ
พี่เข้าใจทุกตัวอักษรของอาจารย์นะคะ เพราะพี่เองก็เคยรู้สึกแบบนั้น "บางเวลา" และพบว่ามันมีแต่ผลเสีย เพราะ
- ทำให้พี่หยุดอยู่กับที่ (ในงาน)
- จมกับความคิดตัวเองมากเกิน จนคิดนอกกรอบไม่ได้
ผลเสียทั้งสองข้อข้างบนมันทำให้พี่ "หมดพลัง" ที่จะคิดอะไรดีๆ คิดอะไรสนุกๆ
แต่พี่มีวิธีดึงเอา "ความร่าเริง และ ความกล้า" กลับมาด้วยการ
- หยุดเรื่องที่คิดหมกมุ่น ไปทำอย่างอื่น เช่น ไปดูหนัง(โรง) แทนดู DVD หยิบหนังสือเก่าๆ ในตู้มาอ่าน ออกไปนั่ง "กินหรู" กัน 2 ตายาย ฯลฯ
- ถ้า "ตัน" เรื่องงาน พี่จะพับงานเก็บไว้สักพักใหญ่ๆ หยิบมาอ่านใหม่ ก็เห็นทางใหม่ทุกครั้งไป (ถ้ามีโอกาสพี่จะเล่าเรื่องที่พี่รายงานหน้าชั้นเรื่องหนึ่งในชั้นเรียนคณะครุศาตร์ จุฬา)
- มองหาเรื่องที่จะช่วยคนที่ต้องการความช่วยเหลือจากเรา อย่างพี่นี่พอได้ไปช่วยทำงานตรวจคนไข้โรคเรื้อรัง ที่เขามีปัญหาสารพัดรุมเร้า คุยกับเขา ช่วยเขาคิดหาทางออก พอได้เห็นแววตาสดใสของคนไข้ ของญาติ มันก็กลับมาเติมพลังที่เหือดหายของพี่กลับมาอีกครั้ง
- อ่านหนังสือของอ.ประเวศ วะสี หนังสือของอาจารย์เกือบทุกเล่ม เป็นหนังสือที่ปลุกพลังคิดบวก คิดดี ให้คนอ่าน ตั้งแต่สมัยพี่สาวๆ เวลาที่ถึงทางตัน หรือเศร้าหมอง จะหยิบหนังสือของ อ.ประเวศมาอ่านค่ะ
พี่ขอเล่าเรื่องตัวเองนิดนะคะ
เมื่อ 3 เดือน เป็นช่วงที่พี่ "หมดพลัง" น้องสาวเอาตั๋วละคร "สี่แผ่นดิน เดอะมิวสิคัล" มาให้ 2 ใบ เรา 2 ตายายก็ไปนั่งดู โอ้โฮ...กลับมานี่ควานหาหนังสือสี่แผ่นดินในตู้..ไม่พบ สั่งซื้อใหม่ยกชุด แถมสั่งซื้อแจกหลานๆ อ่านรวดเดียวจบอย่างมีความสุข พอจบแล้วยังไม่อิ่ม ไปรื้อเอาหนังสือที่เกี่ยวเนื่องกับสี่แผ่นดินมาอ่านอีก 2 เล่ม "พลัง" ก็กลับมา
พี่กำลังได้ข้อสรุปว่า ความคิดความอ่านของคนเราพัฒนาไปตามวัยจริงๆ พอย้อนกลับไปทบทวนพบว่า เวลาเปลี่ยนไป ความคิด วิธีคิดเราเปลี่ยนไปจริงๆ แต่แก่นแกนความเป็น "ตัวตน" ของเรายังอยู่
พี่เชื่อว่าการได้ทำงานกับคนอายุน้อยๆ นี่จะช่วยกระชากวัยเราลงมาได้แน่นอน
พี่ละอิจฉา อ.ธนิตย์ นิดๆ ค่ะ ตรงที่ได้อยู่ใกล้ชิดน้องๆ ลูกๆ วัยใสเจี๊ยบ จะได้เก็บเอาวิธีคิดที่ใสซื่อมาปรับสมดุลวิธีคิดที่ยืดยาดอืดอาจติดกรอบของคนใกล้แก่ได้บ้าง
บันทึกสั้นๆ ของอาจารย์ทำให้พี่ได้ทบทวนตัวเอง มองเห็นจุดอ่อนของตัวเองเยอะ
ส่งความรักและปรารถนาดีมาพร้อมบันทึกนี้นะคะ
สิ่งที่รับรู้ได้จากบันทึกนี้และความเห็นของพี่ nui คือความอบอุ่นค่ะ
เห็นรูปความร่าเริง ของลูกศิษย์ ที่อาจารย์นำมาประกอบกับเรื่องที่ดูเศร้านิดๆ แล้วตัวตนที่เด่นชัดของอาจารย์ ก็ยังคงความเป็น "ครูเพื่อศิษย์" อยู่นั่นเอง
... เมื่อความผิดพลาดจากความวู่วาม เคยเกิดขึ้นแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ทำอะไรจึงเห็นแต่ปัญหา
และคุณครูสามารถแก้ปัญหา ที่ว่านับครั้งไม่ถ้วนได้ อะไรทำให้คุณครูผ่านอุปสรรคเหล่านั้นมาได้ค่ะ
- แว้บๆขึ้นมา หลังจากถ่ายรูปลูกศิษย์ในที่ปรึกษาครับอาจารย์..
- ขอบคุณอ.ขจิตมากครับ
- อายุมากเข้า ความกล้าที่เคยกล้า ก็เริ่มหดหายครับ (ฮา)
- ขอบคุณคุณดร.Somsriที่ให้เกียรติครับ
- จริงๆไม่อยากแก่เลย อยากอยู่เหนือกาลเวลาครับ (ฮา)
- ขอบคุณยายธีครับ
- ถ่ายเด็กๆในชั้น เพื่อนำไปจัดบอร์ดในห้องเรียนครับอาจารย์..
- ขอบคุณอ.อิงจันทร์ครับ
- ทำงานอยู่ที่โรงเรียนทุกวันนี้ ที่ยังสุข สดชื่น และสมหวังได้ ก็จากบรรดาลูกศิษย์เหล่านี้แหละครับ ..โรคติดต่อจริงๆครับ
- ขอบคุณคุณปริมครับ
- ข้อคิดข้อเตือนใจจากพี่Nui ทำเอาผมอึ้งมาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้เป็นอีกครั้งหนึ่ง..
- หลังจากถ่ายภาพเด็กๆ ด้วยภาระหน้าที่ของครูประจำชั้น เพื่อให้พวกเขานำไปจัดบอร์ดในห้องเรียน ก็ได้คิดขึ้นมาแบบทันทีทันใดเลยครับ ว่าตัวเองหรือวัยเราเกินวัยเขาไปมากแล้ว ใครๆมักพูดถึงแต่ข้อเสียของวัยรุ่นว่าวู่วาม ขาดการยั้งคิด ความผิดพลาดจึงมักเกิดขึ้นได้ง่าย แต่อีกมุมหนึ่ง"ความกล้า"ก็เป็นข้อดีที่พวกเขามี บางทีจะทำอะไรสักอย่างคิดโน่นคิดนี่ ไตร่ตรองมากจนเกินไป ก็อาจพลาดโอกาสดีๆได้เหมือนกัน ซึ่งน่าจะนับเป็นข้อเสียของวัยผู้ใหญ่ก็ได้ ที่มักจะไม่ค่อยพูดถึงกัน ที่สำคัญเชื่อว่าผู้ใหญ่หลายคนบางคราวบางหน ก็น่าจะเกิดอารมณ์อย่างนี้บ้างเป็นธรรมดา แต่สำหรับตัวเองแล้ว รู้ตัวดีว่าเป็นเอามากครับ(ฮา) เมื่อเทียบกับแต่ก่อน..
- อีกอย่างที่อิจฉาพวกเขาก็คือ ความสดใส ร่าเริง มองเด็กๆ คุยกับเด็กๆ ได้รับความสดชื่น หรือความมีชีวิตชีวามาจากพวกเขามากมายและบ่อยๆครับ ทำงานที่โรงเรียนที่ยังสุข สดชื่น และสมหวังได้อยู่ทุกๆวัน ก็มาจากพวกเขาหรือบรรดาลูกศิษย์เหล่านี้แหละครับ
- ความเห็นพี่Nuiในบันทึกนี้ทำให้ผมมีพลังเพิ่มขึ้นอีกมหาศาลเลยครับ ขอบคุณมากๆอีกครั้ง สำหรับความรักและความปรารถนาดีครับพี่..
ชอบความเห็น อ.ขจิต •ความกล้าเกิดได้เสมอ •ทำอะไรก็ได้่ที่เรามีความสุข นักเรียนได้พัฒนาเต็มตามศักยภาพ •บางครั้งสิ่งที่เราทำถึงจะเล็กน้อย •แต่มันสามารถใหญ่ได้ในใจเราเสมอ ชีวิตที่เราออกแบบเอง ถ้ามีความสุขเพียงพอ ก็อย่าไปสนใจคนอื่นที่คิดแทนเรา...พี่เคยรู้สึกภูมิใจและเป็นฮีโร่ที่บางคนมองพี่ว่าต้อยต่ำ น่าเวทนา ...นาทีนั้นพี่แอบเห็นเขามีความสุขเป็นล้นพ้นที่รู้สึกดีกว่าเรามากมาย ไม่ว่าสุขหรือทุกข์เราเมินเฉยได้มากขึ้นจริงๆ เมื่อเวลาผ่านไป ....
- คงเป็นความเคยชินจากที่เราพบบ่อยๆนะครับพี่ เมื่อประสบการณ์เราพอมองออกว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นเป็นลำดับต่อไป ทำอย่างนี้ผลลัพธ์ก็จะเป็นเช่นนั้นแล..ทำให้อารมณ์ความรู้สึกที่จะตอบสนองต่อเรื่องราวนั้นๆลดลงไป จะว่าเฉื่อยชาขึ้นก็ใช่ จะว่านิ่งหรือสุขุมลุ่มลึกขึ้นก็น่าจะใช่อีกเหมือนกัน
- ขอบคุณพี่กิติยาครับ
เป็นกำลังใจให้ครูนะครับ