สะท้อนความคิดจากงานเสวนานักพัฒนาครู Facilitator
ปกติแล้วหลังจากการฝึกอบรมก็ตาม หรือการประชุมกับทีมงานหลังจากเสร็จงาน หรือการพูดคุยเพื่อเกิดแรงบันดาลใจ ปุ้ยมักจะทิ้งท้ายคำถามไว้ 3 ข้อด้วยกัน นั่นก็คือ ชอบเรื่องอะไร? จะนำเอาเรื่องอะไรไปใช้? และอะไรที่นำไปทำให้ดีขึ้นได้อีก? ซึ่งคำถามนี้ปุ้ยก็ถามตัวเองได้คำตอบว่า:
- ถ้าถามว่าชอบอะไรในงาน ก็ต้องเป็นอาจารย์วีระพงษ์ ที่มาพร้อมกับบทเพลงบรรเลงพิณแก้วอันไพเราะให้เสียงกังวานสะเทือนไปถึงตัวตนภายใน ไม่ง่ายเลยที่เราจะหาเสียงมหัศจรรย์แบบนี้ในชีวิตประจำวัน เสียงที่ให้พลังเชิงบวกแก่สมองและจิตใจ
- ส่วนงานนี้ให้แง่คิดอะไรนำไปใช้หรือไปทำต่อได้ นั่นก็คือบทความอีกชิ้นที่จะอธิบายความแตกต่างระหว่าง Facilitator และ Coach เพราะคนที่ร่วมเสวนาบางทีก็รู้สึกเหมือนเป็นโค้ช บางทีก็เหมือนเป็นครูฟา ส่วนโค้ชที่นั่งฟังอยู่ก็รู้สึกอยากขยาย ซึ่งจะเหมือนหรือต่างกันอย่างไร ก็ขอให้ติดตามตอนต่อไปได้คะ
- สุดท้ายคือข้อคิดจากสิ่งที่ได้และจะนำไปทำให้ดีขึ้น ก็พบว่า หลักสูตรการพัฒนาครูกระบวนกรจากที่เคยสอนโดยใช้เวลา 8 สัปดาห์สามารถปรับมาให้เหลือเพียง 6 สัปดาห์ โดยยังคงเนื้อหาเดิมและยังเพิ่มความเข้มข้นขึ้นไปอีก..อืมม นี่เรียกว่าประโยชน์ของการสะท้อนความคิดจากผู้ร่วมเสวนาทุกท่าน ขอบคุณนะคะ
การเสวนาครั้งนี้จะเกิดผลหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับความคาดหวังที่แต่ละท่านนำมาเรียนรู้ด้วย รวมถึง umbrella ที่แต่ละคนครอบตนเองไว้ และสำหรับปุ้ยแล้วหลักการก็คือ เมื่อเราใช้เวลามาทำสิ่งที่มีค่า เราก็ควรจะได้สิ่งอันล้ำค่ากลับไปเช่นเดียวกัน บางครั้งมันไม่จำเป็นที่จะต้องได้จากผู้อื่น แค่เพียงแนวคิดดีๆ ที่เกิดตจากการตระหนักรู้ของตนเองโดยมีผู้อื่นเป็นกระจกสะท้อนความคิดแค่นี้ก็เกินคุ้ม และยิ่งถ้าได้นำแนวคิดกลับไปทำให้ดีขึ้นกว่าเดิม นั่นก็จะยิ่งวิเศษ แบบนั้นเราจึงสามารถพูดได้อย่างภาคภูมิใจว่า งานเสวนาครั้งนี้ประสบความสำเร็จ
หลังงานเสวนา ปุ้ยได้ยินคนส่วนใหญ่บอกว่าจะนำเรื่องที่ได้เรียนรู้ไปเผยแพร่ต่อ แต่ไม่ได้ยินสักคนที่บอกว่าจะนำอะไรไปใช้เปลี่ยนแปลงตัวเอง
นักพัฒนาครูกระบวนกร มุ่งหวังอยากให้ครู Teach Less, Learn More
ส่วนโค้ชอยากแนะนำให้นักเรียนรู้ลองหันมา Learn Less, Change More ก็น่าจะดีนะคะ :D
ความเห็น (9)
นั่งจิบกาแฟในร้านกาแฟเล็กๆกลางเมืองหลวง อ่านบันทึกของโค้ชปุ้ย กาแฟเข้มมากเลยละครับ. ;)
Stun shot!!
โค้ชปุ้ยสรุปประเด็น ตกผลึกได้น่าคิด น่าสนใจมากๆ ครับ..
สบายดีนะครับ
อาจารย์ภิญโญ
Stun Shot! เข้าข่ายเดียวกันกับสำลักไหมคะ? ถ้าใช่...ก็ขออภัยด้วยนะคะ 555+
คิดถึงอาจารย์โญเหมือนกันคะ
ตอนนี้ปุ้ยกำลังเรียนคอร์ส Executive Coach อยู่คะ เน้นโค้ชให้ผู้บริหารเป็นหลัก ซึ่งก็จะเป็นประโยชน์ให้กับหลายหมื่นองค์กร เพราะบางครั้งพนักงานบรรลุศักยภาพพร้อมแต่ผู้บริหารไม่ไปด้วยกันมันก็จอดคะ :D
แล้วปุ้ยจะเขียนเล่าให้อาจารย์ฟังนะคะ
ดีใจที่ได้เห็นบันทึกโคชปุ้ยใน g2k
อ่านแล้ว ได้คิดและจะนำไปใช้อย่างไร หลังงานนี้
อย่างน้อยเราจะได้นำบทเรียนมาใช้กับตัวเองในการเป็น Fa ที่ดีต่อไป
พี่แก้ว
เรียนโค้ช ปุ้ย ในประเด็นคำถามชวนคุย ช่วยคิดที่โค้ช ปุ้ยตั้งคำถาม มีคำตอบที่หลากหลาย
ทุกคำตอบ เป็นคำตอบที่ถูกตามความคิดทฤษฎี ที่เชื่อมั่นและปฎิบัติมา
แต่ในความถูกนั้น มักมีที่ผิดอยู่......
บางเรื่อง บางภาพ บางมุม ที่ถามให้คิด เราก็ตอบภายใต้ร่ม ที่มีอยู่ แต่เมื่อมาฟัง มาคิดต่อ อย่างจดจ่อ ก็เกิด อาการ...เอ๋ะ ขึ้นมา
นั้นแหละคือการที่จะเป็นจุด โค้ชให้ตัวเอง การที่นำความรู้ไปใช้ไปบอกต่อไปเผยแพร่ ก็คือการเปลี่ยนแปลงและพัฒนาตนเอง
ที่สำคัญที่ครูโค้ชอยากให้นักเรียน (Learn Less, Change More) นักเรียนเข้าใจและเปลี่ยนแปลงจากภายใน
ไม่ใช่เข้าใจแบบ..."ประชาธิปไตย อยู่ในกำมือท่านแล้ว" ของชายยืนฉี่ข้างกำแพงในสมัยประชาธิปไตยเบ่งบาน ฮาๆๆ
ความแตกต่าง ในความแตกต่างในหลายมุมของหลายคนที่มา มันเป็นความสวยงามในความแตกต่าง
ด้วยคาระครู ปุ้ย โค้ช ที่ทำให้ต้องมาโค้ชตนเอง
จาก นัก"ยอน" แห่งพัทลุง
ดีใจที่พี่แก้วมาให้กำลังใจอีกคนคะ ขอบคุณนะคะ :D
และก็ดีใจที่บังวอญ่าเกิดปรากฏการณ์ "เอ๊ะ" ซึ่งแสดงว่าการโค้ชกำลังจะได้ผล เพราะไปที่ที่ระดับของการจุดประกายได้แล้ว ซึ่งก็เหลือแต่ว่าจะเอาสิ่งที่ เอ๊ะ ไปใช้ต่อยอดอย่างไร มาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ :D
พี่ขออนุญาตินำแนวคิด AAR ไปใช้กับการอบรม R2R และอบรมพยาบาลเคมีบำบัด ทำให้ได้ข้อสรุปที่ดี พี่ขอบคุณมากนะคะที่นำเครื่องมือ AAR แบบง่าย กระชับมาให้ใช้
ได้เลยคะ พี่แก้ว
เอาไปใช้ได้เลย ยิ่งถ้าใช้แล้วทำงานง่ายขึ้น ได้ผลดีขึ้น ก็ยอดเยี่ยมเลยคะ :D