ปล่อยวางแล้วสร้างใหม่
เคยไหม ที่ช่วงหนึ่งในชีวิตการทำงานของคุณสะดุด
แล้วมีความรู้สึกคล้ายกับท่อนหนึ่ง ของเพลงร้องโดย Kelly Clarkson
"Trying hard to reach out
But when I tried to speak out
Felt like no one could hear me
Wanted to belong here
But something felt so wrong here
So I prayed I could break away"
...
ฉงนกับแนวคิดการเร่งผลิตแพทย์สาขาหนึ่งที่ข้าพเจ้าเกี่ยวข้องโดยตรง
การเพิ่มผลิตนั้นดีแน่
แต่เกรงกระบวนการ "เร่งรัด" ผลิต แบบไม่คำนึงถึงความยั่งยืน
กล้าไม้ ที่โตด้วยสารพัดสารเร่งดอก เร่งราก เร่งใบ
จะแข็งแกร่ง ยืนหยัด เป็นพันธ์แท้ ได้เพียงไร
บทเรียนในอดีต จะซ้ำรอยไหมหนอ?
.
แพทย์ประจำบ้านที่ผ่านการอบรมจะได้รับ
ว.ว. ย่อมาจาก วุฒิบัตรเพื่อ แสดงความรู้ความชำนาญในการประกอบวิชาชีพเวชกรรมสาขา
วุฒิบัตร : คำว่า "วุฒิ" แปลว่า ความเป็นผู้ใหญ่ สามารถปรับตัวและเรียนรู้การปฏิบัติงาน
เวชกรรม : คือการปฎิบัติงานในสาขา
หากตีความตามเจตนารมณ์นี้
การเรียนจากเคสกระดาษ,การเรียน online, การเรียนในห้อง
โดย "เวชกรรมในสาขา" มีน้อยเหลือเกิน
จะสร้าง "วุฒิ" ให้กับผู้เข้าฝึกอบรมได้อย่างไร?
.
ข้าพเจ้าเฝ้ามองตาปริบๆ ด้วยความสะเทือนใจ
สะเทือนพอ ที่ครั้งหนึ่งเคยถามตัวเอง "พอแล้วดีไหม?"
แต่สุดท้าย เมื่อได้หยิบหนังสือเข็มทิศชีวิต มาอ่าน
" ในมหาสมุทรแห่งความท้าทายในชีวิต
มีจุดที่คุณยืนถึงเสมอ
อะไรที่ทำแล้วไม่ได้ผล
หยุดว่ายตามความเคยชิน
...
ทุกอย่างที่เกิดขึ้น
เพื่อส่งชีวิตเราไปอยู่ในจุดที่ดีที่สุดเสมอ
สิ่งต่างๆ ไม่ได้ดีหรือร้ายในตัวเอง
มันต้องการให้เราตอบสนอง
จากด้านที่ดีที่สุดของเรา
ไปเหนือกว่าระดับการโต้ตอบตามสัญชาตญาณ"
จาก เข็มทิศชีวิต 3 โดย ฐิตินาถ ณ พัทลุง
###
ภาพจาก :board2.yimwhan.com
นำมาสู่การปล่อยวาง
ให้เป็นไปดั่งที่มันจะเป็น
GMO อาจดีก็ได้ ข้าพเจ้ามิควรเสียแรงไปวิตก
เก็บเรี่ยวแรง มาทุ่มเทให้กับ "กล้าไม้ธรรมชาติ ที่อยู่ตรงหน้า"
โดยต้อง "หยุดว่ายตามความเคยชิน"
.
บ่ายวันศุกร์ที่ผ่านมา คือจุดเริ่มต้นเล็กๆ ของการ
" Take a chace, Make a change"
ที่ "เรา" ต้นกล้า-น้องๆ แพทย์ประจำบ้าน
ได้มา ร่วมคิด และ "ร่วมรู้สึก" ถึง
ความจำเป็นของเรียนรู้จากการปฎิบัติจริง
แม้เป็นการปฎิบัติที่เคยอยู่นอก comfort zone
เช่น การรับปรึกษา Palliative ผู้ป่วยในวอร์ด
ทำโครงการวิจัยในชุมชน
ความตั้งใจ ความเป็นนำ้หนึ่งใจเดียวของน้องๆ
ทำให้ข้าพเจ้าคิดได้ว่า
หน้าที่ข้าพเจ้าไม่ใช่ไปตัดสินอนาคต
หน้าที่คือทำปัจจุบัน ให้มีจุดยืนที่มั่นคง และสง่างาม
เมื่อทำหน้าที่เสร็จแล้ว
ก็เป็นอิสระ..อยู่ หรือ จะไปก็ไม่สำคัญ
" I'll spread my wings
And I'll learn how to fly
Though it's not easy to tell you goodbye
I gotta take a risk
Take a chance
Make a change
And breakaway "
....
ความเห็น (31)
โฮ้ย !!!!! ลุ้นอยู่ตั้งหลายวัน
ความตั้งใจในการคลี่คลายสื่งที่ตัวเองรู้สึกว่า..... กดหนัก บีบรัด เค้นความรู้สึก
ไม่มีอะไรดีไปกว่า ผ่อนคลายร่างกายสบาย ๆ ให้มีช่วงเวลาที่จิตใจจะเยียวยาตัวเอง
ใจสบายผ่อนคลายแล้ว อะไร ๆ ก็สดใส ชื่นบานนะคะ
ต่อไปอะไร ๆ ก็จะง่ายขึ้น พบอะไรก็ไม่ต้องกลัวอีกแล้ว
ยินดีด้วยนะคะ
"มีด้วยหรือที่ก้าวเดินไม่สะดุด
โลกมนุษย์มีความจริงให้ศึกษา
ระยะทางยาวไกลพิสูจน์ม้า
วันเวลาล่วงเลยไปต้องใคร่ครวญ
อย่าท้อถอยค่อยก้าวไปด้วยใจเย็น
หมั่นบำเพ็ญความดีให้ถี่ถ้วน
จนได้รู้อะไร ควรไม่ควร
ทุกสิ่งล้วนเริ่มต้นได้ด้วยใจเย็น"
(บทกวีจากหนังสือคีตาญชลี หมอบรรลุ ศิริพานิชย์ นำมาเขียน วอญ่านำมาฝาก)
คุณหมอ ป. ชลัญชื่นชมท่านมาก ในเรื่องของความแตกฉานในวิชาการการวิจัย มีความไฝ่รู้ มุ่งมั่นในสิ่งที่ทำ อีกทั้งยังมีความเอื้ออาทรต่อคนรอบข้าง บทความท่านชลัญติดตามาตลอด ท่านเขียนสอดแทรกแนวคิดในสิ่งที่เราคิดไม่ถึง ตรงนี้ชอบมาก เป็นแพทย์รุ่นใหม่ที่น่าชื่นชมจริงๆ
* ตัวเราเป็นเพียงส่วนเล็กๆของสังคม..ที่อาจไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้มากนัก
* ขอเพียงเข้าใจตัวเราว่า ศรัทธาและความเพียรในชีวิต อยู่ในแนวทางที่เหมาะสมกับบทบาทของเราในสังคมนั้นอย่างสมดุลแสะมีความสุขตามอัตภาพแล้ว..
* ให้กำลังใจค่ะ..
...
ขอเพียงมีปีกฝัน
ฝันติดปีก
อันความฝันมิหลบหลีก
ทุกข์ใดได้
เมื่อเดินหน้าเส้นทางฝัน
เดินหน้าไป
สู่จุดหมายปลายทาง
ที่ฝันรอ
อุปสรรคขวากหนาม
ขวางตรงหน้า
เจ้าปัญหาขวางลง
ตรงนี้หนอ
ใช้ปีกฝันเร่งเร้า
ที่เฝ้ารอ
ใจเพียงขอทายท้า
พาหยัดยืน
...
สู้ สู้ นะครับ คุณหมอบางเวลา ;)...
เข้ามาอ่านเพื่อเป็นแนวคิด และแรงบันดาลใจเอาไปประยุกต์ใช้ในชีวิตของตัวเองค่ะ และมาส่งกำลังใจเล็ก ๆ ไปให้คุณหมอด้วยค่ะ ขอบคุณนะค่ะสำหรับข้อคิดดี ๆ
สวัสดีค่ะ
ได้ข้อคิดดีๆจากบันทึกของคุณหมอเสมอ ขอบคุณนะคะ
เรียน...อาจารย์หมอที่เคารพครับ...ตามมาให้กำลังใจ...ใจที่จะหลุดพ้นจากพันธนาการแห่งความกลัวครับ..สู้ๆ สู้ตายครับ
สวัสดีครับ เห็นด้วยครับ เราควรปล่อยวาง อตีตและอนาคตที่ผ่านไปแล้ว และสิ่งที่ัยังมาไม่ถึง แต่สิ่งที่สำคัญกว่าก็คือ ปัจจุบัน แล้วจงทำวันนี้ให้ดีที่สุด ขอบคุณและยินดีที่ได้ร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ครับ
ชอบบทสรุปที่บ่งบอกเสรีภาพในใจหลังจากที่ทำดีที่สุดแล้วค่ะ
ขอบคุณบทความเสริมกำลังใจค่ะ ;)
ขอบคุณที่ห่วงใยค่ะคุณหมอธิรัมภา
เห็นด้วยค่ะ ว่าเวลาเกิดอะไรขึ้น
การอยู่นิ่งๆ หาเวลาผ่อนคลาย "unwind" ร่างกายและจิตใจ
เป็นวิธีแก้เบื้องต้นที่ดีที่สุดนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ ที่นำบทกลอนของอาจารย์หมอบรรลุมาฝาก
ชอบท่อนนี้ค่ะ
จนได้รู้อะไร ควรไม่ควร
ทุกสิ่งล้วนเริ่มต้นได้ด้วยใจเย็น
- ขอเพียงเข้าใจและทำให้ได้..คืออิสระ แม้จะเป็นอย่างไรก็ตาม
- ขอบคุณมากค่ะคุณหมอป.
ตอนเรียนหนักๆ งานยุ่งๆ เหนื่อยจนไม่อยาก...หายใจ นั้น ชอบนั่งเล่นนอนเล่นใต้ต้นไม้ นอนนิ่ง ๆ อยู่เป็นชั่วโมงๆ เพื่อกลับไปเยือน "บ้านภายใน" ที่สร้างไว้และเก็บไว้เป็นที่ส่วนตัวเสมอ...ค่ะ
คาถาที่ใช้ประจำและบอกเพื่อนและรุ่นน้องบางคนเมื่อพบเจอ "ความคับข้องใจ" ไม่ว่าเรื่องใด ๆ คือ
-อยากได้อะไร จัดให้ได้ ก็จะจัดให้
-This too shall past อะไร ๆ ก็ล้วนแต่ต้อง...ผ่านไปเสมอค่ะ
:)
ชอบตรงนี้มากครับอาจารย์หมอ ป.ครับ .....
....หน้าที่คือทำปัจจุบัน
ให้มีจุดยืนที่มั่นคง และสง่างาม
ทำหน้าที่เสร็จแล้ว
ก็เป็นอิสระ..อยู่ หรือ จะไปก็ไม่สำคัญ.....
การเต็มที่กับปัจจุบันขณะของชีวิตและสิ่งที่ทำ
ทำให้ชีวิตการงานมีความปลอดโปร่ง
เป็นอิสระและตัวเบาดีนะครับ
กลับมาอีกที คุณชลัญเปลี่ยนไอคอนเป็น รูปการ์ตูนสดใส น่ารัก อีกครั้ง สังเกตง่ายดี
ขอบคุณสำหรับภาพประดิษฐ์จากคอมพิวเตอร์ มืออาชีพมากเลยค่ะ :)
ขอบคุณพี่ใหญ่่ค่ะ ที่ให้ข้อคิด
ในฐานะส่วนเล็กๆ ของสังคม ทำหน้าที่ตนให้ดีที่สุดก่อนนะค่ะ
ปสรรคขวากหนาม ขวางตรงหน้า
เจ้าปัญหาขวางลง ตรงนี้หนอ
ใช้ปีกฝันเร่งเร้า ที่เฝ้ารอ
ใจเพียงขอทายท้า พาหยัดยืน
...
อาจารย์แต่งกลอนได้เร็ว และทรงพลังจริงๆ
ขอบคุณค่ะ และเป็นกำลังใจให้อาจารย์เป็นตัวอย่าง
ผ่านอุปสรรคด้วยอุดมการณ์ความเป็นครูนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ คุณดอกหญ้าดิน ทำงานกับชุมชนในพื้นที่อำเภออมก๋อยหรือค่ะ
เป็นพื้นที่ซึ่งท้าทายมาก เป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ ท่านอาจารย์ลำดวน คุณครูเพื่อศิษย์ :)
"หลุดพ้นจากพันธนาการแห่งความกลัว"
ชอบคำนี้จังค่ะ
ต่อเติมที่เคยอ่านในหนังสือเข็มทิศชีวิต III
"ทำไมเราต้องทำดี
เพราะ..
เราจะมีความมั่นคงในตัวเอง
เราสามารถมองไปในอดีต ก็อบอุ่นใจ..
มองไปในอนาคต ก็รู้ว่าเรามีชีวิตเพื่อพัฒนาตัวเองให้ยิ่งๆ ขึ้นไป"...
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ค่ะคุณเทพ
อยู่กับปัจจุบัน เปิดใจรับรางวัลแห่งชีวิตในแต่ละวัน
ฝากภาพ "การแบ่งปันเล็กๆ" ไม่ใช่แต่คนที่หิวน้ำน่ะ :)
ที่แอบเห็นเมื่อวาน ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ณ แดนไกล
เรียนอาจารย์หมอป. กรุณาช่วยเติมเต็มและวิเคราะห์ การที่นักสาธารณสุขไม่ได้ใส่ใจ เมื่อ 50 ปีก่อน จนเป็นปัญหาสาธารณสุข ที่ต้องใช้งบประมาณ มหาศาลในการป้องกันและรักษา โรคที่มากับบุหรี่
ทำไม่เมื่อก่อนไม่มีใครออกมาบอกว่าว่าบุหรี่มีโทษ มีแต่โฆษณาและตัวอย่างคนดังๆสูบบุหรีกันทั้งนั้น
ผลพวงมาวันนีจึงเป็นให้ต้องแก้ปัญหา ผมเข้าเป็นพนักงานเปล รพปากพะยูน สาธารณสุขเริ่มจับทิศทางการป้องกัน ประชาสัมพันธ์
"สุขภาพดีถ้วนหน้า 2543 ซึ่งในตอนประกาศนี้ พวกผมพนักงานเปล ต้องออกไปบดถั่วบดงาเป็นอาหารเสริมให้กับเด็กขาดสารอาหาร ออกไปฉายหนังรณรงค์การถ่ายในส้วม
แต่เรื่องบุหรี่เหมือนไม่มีใครคิด
ขอบคุณสำหรับประเด็นค่ะท่านวอญ่า
กำลังเงื้อง่าว่าจะเขียนแลกเปลี่ยนเรียนรู้ภายในวันนี้นะค่ะ
เสรีภาพในใจ..
ขอบคุณมากค่ะ :)
ขอบคุณค่ะ
คุณครูเป็นตัวอย่างที่ดีของการรักษาสมดุล งาน ใจ ครอบครัว
จะพยายามเรียนรู้หาจุดสมดุลอย่างนั้นบ้างค่ะ
แล้วทุกอย่างก็ผ่านไป
ทุกคนต่างมีเหตุการณ์ทดสอบเรา
ขึ้นกับว่า เรา "ถอดบทเรียน" จากสิ่งที่ผ่านมาได้ดีเพียงไรนะค่ะ
◠‿◠✿)❤•♥ ...copy and past :)
v_V ... นอนดึกนะครับ คุณหมอบางเวลา ;)...
ขอบคุณค่ะอาจารย์วิรัตน์
เป็นความรู้สึกที่แตกต่าง
ระหว่างเลือกรับงานที่คิดว่า จะสร้างชื่อเสียง ตำแหน่ง
กับทำงาน เพื่อให้ผลเกิดขึ้น เพื่อให้มีคนมาสานต่อได้
อย่างหลังอิสระ และเป็นสุขกว่าจริงๆ ค่ะ
อาจารย์ก็นอนดึกมากก..เลยนะค่ะ :-)
ปล. ตอนนี้แอบมาอยู่อีกฝั่งของแปซิฟิกค่ะ เวลาตอนนี้คือใกล้เที่ยงวัน
อ๋อ มิน่าล่ะครับ เอาภาพสวย ๆ มาฝากแล้วกันเนาะ ;)...