ฉันไม่ใช่เจ้าชาย (อาหารมื้อแรกของนักบวช)
ก่อนเคย เป็นลูกพระราชา แต่ตอนนี้มา ขอข้าวเขากิน
ซ้ำยังได้ คล้ายข้าวหมูส่งกลิ่น กินไม่ลง นั่งสงสารตัวเอง
ออกวัง ทำไมใครชวน หวลคิด เราออกมาเอง
แค่อาหารเท่านี้ ก็หวั่นเกรง แล้วจะพบเพลง นิพพานได้อย่างไร
นับแต่นี้ ฉันไม่ใช่เจ้าชาย ไม่ใช่เจ้าชาย อีกต่อไป
ฉันไม่ใช่อะไร ฉันมีหัวใจ แสวงหาความจริง
ชีวิตใช่โรย ด้วยดอกไม้ อีกมากมาย ลำบากคือ ของจริง
ไม่มีที่ นอนนุ่มนิ่ม ต้องนอนกลางดิน ต้องกินกลางทราย
ชีวิตใหม่ ของนักบวช ต้องเจ็บปวด รวดร้าว มากหลาย
กว่าจะคุ้น ไม่ใช่เรื่องง่าย จะเป็นจะตาย ก็คนเดียว
เคยอยู่ แต่ในเวียงวัง แล้วต้องมานั่ง ท่ามกลางป่าเปลี่ยว
ตากน้ำค้าง หาใครแลเหลียว ต้องโดดเดี่ยว ค้นหาสาหัส
บางครั้งเหยียบลง ในดงหนาม สร้างความ เจ็บปวดยิ่งนัก
อีกแมลง มีพิษขบกัด ขัดเคืองยิ่งนัก ก็ไม่กลับบ้าน
หน้าฝน หนาวสั่นดั่งลูกนก ต้องหลบซุกนอน ในลอมฟาง
หน้าร้อน ร้อนทรมาน หนาวสั่นสะท้าน ถึงกระดูก
ก่อนเคย เป็นลูกพระราชา แต่ตอนนี้มา ขอข้าวเขากิน
ซ้ำยังได้ คล้ายข้าวหมูส่งกลิ่น ไม่น่ากิน แต่กินได้
ความเห็น (4)
ชีวิตใช่โรย ด้วยดอกไม้
ลำบากคือ ของจริง...
คนส่วนใหญ่....ก็น่าจะเป็นเช่นนี้นะคะ ท่านอจ. อ.นุ
ครับ พี่สมศรี 
เราจึงต้องใช้ธรรมะมา..หักหอกเป็นดอกไม้
ครับ
ขอบคุณครับผม
เพราะเห็นธรรม จึงเห็นทาง...
ขอบพระคุณพี่ใหญ่ 
ครับผม