บางเวลา

บางเวลา…

บางเวลา ...ฉันลืมไปว่าตัวฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรด...เพียงเพราะใจฉันลอยไปไกล...ถึงไหนต่อไหน

บางเวลา...ฉันคิดถึงใครคนหนึ่งที่ไกลแสนไกล...แต่แทนที่จะยิ้ม..น้ำตากลับไหล..เพราะความคิดถึงไป..ไม่ถึงใจของเขา

บางเวลา...ฉันรู้สึกว่าฉันไร้สาระ...ปลอบใจตัวเองว่า  จงลืมเขาให้สิ้น   ดังตะวันลืมฟ้า ลับลาเมฆินทร์   อย่าได้ยลยินความทุกข์ใด ๆ

หากแต่บางเวลา..ฉันกลับรู้สึกเหมือนกับว่า เขาอยู่ไม่ไกล จากใจฉันเลย....

ความรัก  ความคิดถึง ก็แปลกดีนะ  ทำให้คนตลก อารมณ์ดี  อย่างฉันมานั่งทุกข์เศร้า  .....ฉันไม่รู้เหมือนกัน..แต่ทุกวันมันเกิดขึ้นเสมอ  แม้เพียงบางเวลา ... แต่เกิดขึ้นทุกวัน

แด่คนใกล้ใจ ไกลตัว

 หยดน้ำ  ปลายปากกา