๓๑๑.พายุลูกเห็บถล่มมาเหมือนนำพาให้ถล่มใจ

      วันที่ ๘ เมษา ที่ผ่านมา พะเยาโดนพายุลูกเห็บถล่ม เห็นทางการแจ้งว่าเฉพาะอำเภอเมืองพะเยา ๑๓ ตำบล เสียหายไปทั้งสิ้นกว่า ๑๐ ตำบล แม้วัดศรีโคมคำ หรือกุฏิของผู้เขียนก็โดนถล่มไปพอหอมปากหอมคอ คือไม่มากนัก แม้จะติดกว๊านพะเยาก็ตาม(สถานที่โล่ง ๆ)

     การเกิดพายุลูกเห็บในวันนั้น สถานการณ์น่ากลัวมาก ทั้งฝน ทั้งลม และลูกเห็บเม็ดโต ๆ นับแสน นับล้านลูก ต้นไม้กิ่งหัก ใบไม้พรุนไปหมด

     ผู้เขียนยืนมองจากหน้าต่าง ไปดูกุฏิข้าง ๆ เห็นลูกเห็บตกลงไปกระแทกกระเบื้องหลังคาแล้วกระเด็นออกไปในหลายทิศทาง ทำให้นึกถึงสงครามระหว่างสหรัฐอเมริกากับอิรักในห้วงเวลาหลายปีก่อนได้เป็นอย่างดี

     พายุลูกเห็บตกลงกระแทกกระเบื้องหลังคาครั้งแล้ว ครั้งเล่า ...จนนับครั้งไม่ถ้วน กระเบื้องบางแผ่นก็ทนไม่ได้ กระเบื้องบางแผ่นแรก ๆ ก็ทนได้ แต่กระเบื้องอีกหลาย ๆ แผ่นก็ทนได้ ฯลฯ

     นั้นก็แสดงว่า กระเบื้องไม่ได้แข็งเพียงอย่างเดียว แต่ต้องเหนียวด้วย จึงทำให้รองรับแรงกระแทกหนัก ๆ ได้มากมายขนาดนั้นได้

     ผู้เขียนมองว่า กรณีเดียวกัน มนุษย์ที่ถูกปัญหาถาโถมเข้ามา เหมือนกับโดนพายุลูกเห็บ นับครั้งไม่ถ้วน ใจนั้นจะเข้มแข็งอย่างเดียวไม่พอ ต้องมีความยืดหยุ่นได้ด้วย จึงจะรับกับสถานการณ์นั้น ๆ ได้

     อย่าลืมว่ากระเบื้อง เป็นวัตถุ และถูกวัตถุคือพายุลูกเห็บกระแทกอย่างรุนแรง ครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้ากระเบื้องมีคุณภาพและมาตรฐาน ผ่านโรงงานที่เชื่อถือได้ ผู้อยู่อาศัยก็สบายใจได้

     แต่มนุษย์มีสิ่งที่รับรู้คือใจ และถูกพายุลูกเห็บกระแทกคืออารมณ์  นับครั้งไม่ถ้วน ดังนั้น ความเข้มแข็งและความยืดหยุ่นที่มีอยู่ต้องผ่านกระบวนการฝึกฝนมามิใช่น้อย

     ประเด็นนี้ ผู้เขียนเห็นว่า กระบวนการฝึกหัดปฏิบัติตนนั้นสำคัญมาก ถ้าใครฝึกฝนมาดี ย่อมทำให้ผู้อยู่อาศัยไว้วางใจได้ ตลอดจนถึงยังหมายรวมเอาเป็นที่พึ่งของสังคมได้อีกด้วย...