ไอโฟน กับ ความทรงจำครั้งหนึ่งบนรถทัวร์
สำหรับบันทึกครั้งนี้ เป็นบันทึกที่ถือว่าได้รับประสบการณ์จากการเดินทางโดยรถทัวร์ จริงๆแล้วเดินทางโดยสารรถทัวร์มาก็บ่อย แต่ไม่ค่อยเจอเหตุการณ์อะไรที่น่าตื่นเต้นเท่าครั้งนี้ เรื่องมีอยู่ว่า
ตัวผู้เขียนเองจะต้องเดินทางจากกรุงเทพฯกลับเชียงใหม่วันที่ 7 เมษายน 55 โดย สมบัติทัวร์ ตอนขึ้นรถก็ไม่มีอะไร ปกติดี เพียงแค่คนไปรอขึ้นรถกลับบ้านเยอะเป็นพิเศษ เพราะใกล้สงกรานต์และเป็นช่วงวันหยุดยาว
พอเดินทางมาถึงจุดพักรถ กำแพงเพชร ซึ่งเป็นที่พักทานข้าวของศูนย์ฯสมบัติทัวร์ ที่ครัวกำแพง เราก็ลงไปทานข้าวตามปกติ เวลานั้นก็น่าจะประมาณ ตีหนึ่งกว่าๆ ฝนก็ตก พรำ ๆ อากาศกำลังเย็นสบาย หลังจากทานข้าวเสร็จ ก็กลับมานั่งรอผู้โดยสารคนอื่นบนรถ สักพักมีเด็กหนุ่มเดินขึ้นมาถามว่า "ใครเก็บโทรศัพท์ผมไว้ขอคืนด้วยครับ" แต่ก็ไม่มีใครทราบ ก็คง งง กับคำถามของเด็กหนุ่มคนนั้น แต่ดีที่หนุ่มคนนั้น พุ่งตรงไปถามอยู่เบาะนั่งบริเวณท้ายๆรถ แต่ก็มิได้ความอะไร ทำได้เพียงแค่ให้พี่ผู้หญิงใกล้ๆโทรหาเผื่อจะมีสัญญาณดังขึ้น แต่กลับไม่มีสัญญาณตอบรับ ฟังได้ความว่า หนุ่มคนนี้ลืมมือถือวางไว้บนโต๊ะตอนทานข้าวเสร็จแต่ลืมหยิบโทรศัพท์ไปด้วย เมื่อไม่ได้ความอะไรก็กลับลงไปพร้อมกับเด็กบริกรของร้านฯ แต่เด็กยืนยันว่าเห็นคนหยิบมาและจำลักษณะท่าทางได้ สักพักก็กลับขึ้นมาใหม่อีกครั้ง พร้อมกับผู้จัดการร้าน แต่ก็ค้นไม่เจอ ผจก.ร้านขอให้คนขับรถจอดรอเพื่อกลับไปดูกล้องวงจรปิด เวลาผ่านไปสิบนาทีโดยประมาณ รถเคลื่อนตัวออกจากที่จอด ตัวเองก็งงว่าเรื่องยังไม่เรียบร้อยแล้ว คนขับไยไม่รอดูผล แต่ที่ไหนได้ เวลาประมาณ ตีสาม ดิฉันรู้สึกตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกว่ารถจอดนานเกินไป น่าจะประมาณเขตจังหวัดตาก พอตื่น ก็พบเด็กหนุ่มคนที่มือถือหายขึ้มาบนรถแล้วเดินตรงไปยังเบาะท้ายรถเช่นเดิม ดิฉันได้ยินคำถามเดิม ว่า "ขอมือถือผมคืนเถอะ เพราะมันมีความทรงจำดีๆในนั้นอยู่" แต่มิได้ยินเสียงตอบกลับใด ๆ ในที่สุดก็ขอค้นตัว ด้วยคำพูดที่มีมารยาทที่สุด ชายคนนั้นยังปฏิเสธเสียงแข็ง ว่าโทรศัพท์ที่เจอในกระเป๋าเป็นของเค้าเอง "ผมติดตั้งโปรแกรมติดตามเครื่อง ระบบ GPS มันบอกว่าโทรศัพท์ผมอยู่บนรถคันนี้ อยู่ตรงนี้ ตรงหน้าผม ยังไงผมก็ขอโทรศัพท์คืน และขอบคุณที่เก้บโทรศัพท์ผมไว้นะครับ" ได้ยินแค่นี้ก็ดล่งใจแล้วว่าเค้าได้โทรศัพท์คืนแล้ว แต่ก็กังวลว่า ทำไมคนเอาไปไม่ยอมรับแต่แรก ทำให้ผู้โดยสารรถตั้งสองคันเสียเวลา ก่อนลงรถ หนุ่มเจ้าของ ไอฟน เหลียวมาขอโทษผู้โดยสารคนอื่นๆที่ทำให้เสียเวลา และระวังของมีค่าด้วยคำพูดที่สุภาพมาก
เล่ามาถึงตรงนี้แล้ว นึกถึงว่าหากเป็นตัวเอง คงไม่ทำการค้นด้วยความสุภาพเช่นนี้ แต่ก็ต้องนับถือในความพยายามของเค้าจริง ๆ
ฝากเรื่องประสบการณ์ครั้งนี้ให้ทุกคนได้ทราบกันโดยทั่วกัน
ที่สำคัญจำหน้าชายคนนั้นได้ดี และอายแทนเค้าจริง ๆทั้ง ๆที่โดนจับได้คาหนังคาเขาขนาดนั้น
ความเห็น (2)
คนดีมักได้รับการกล่าวถึง..
แสดงถึงการจัดการควบคุมอารมณ์ได้ดีเลยทีเดียวค่ะ