จุดบอดการศึกษาไทย

 

          การศึกษาไทยหากเทียบกับคน ก็ถือได้ว่าอยู่ในอาการป่วยหนักใกล้ตาย   คนไทยทุกคนต้องเข้าไปร่วมกัน เยียวยา หาทางฟื้นชีพ   เพราะหากปล่อยไว้ ก็จะคงสภาพอย่างนี้ต่อไป   ผลคือตัวเองไม่ตาย แต่ชาติตาย   เพราะจะทำให้คนไทยรุ่นใหม่เป็นคนสติปัญญาต่ำ   ทั้งๆ ที่ตอนเกิดมาฉลาดดี   แต่เมื่อเข้าไปผ่านระบบการศึกษา กลับเป็นคนโง่

          ผมต้องขออภัยท่านที่อยู่ในวงารศึกษา ที่กล่าวคำเช่นนี้   ผมไม่มีเจตนาลบหลู่ดูหมิ่น   มีแต่เจตนาเพื่อ ความเจริญของชาติบ้านเมือง    และเพื่อช่วยออกความเห็นเพื่อเปลี่ยนระบบการศึกษาออกจากระบบที่ผิดพลาด

          การให้ความเห็นแบบสุดโต่งเช่นนี้ ผมอาจเป็นผู้ผิด มีความเห็นเป็นมิจฉาทิฐิเสียเอง ก็ได้    ท่านผู้อ่านพึงอ่านอย่างมีวิจารณญาณ อย่างเชื่อง่ายๆ

          ผมมีข้อสังเกตว่า มีหลากหลายฝ่ายพยายามเข้าไปช่วยกันแก้ไขเยียวยาการศึกษาของประเทศ   แต่ผมเดาว่าส่วนใหญ่จะให้ผลน้อย หรือไม่ได้ผลเลย  

          ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะกิจกรรมส่วนใหญ่เข้าไปส่งเสริม“กิจกรรมรายทาง” ที่จะไม่มีผลกระทบโดยตรง ต่อผลสัมฤทธิ์ของการเรียนรู้ (Learning Outcome) ของนักเรียน  เราเสียเวลาและทรัพยากรต่างๆ ไปกับกิจกรรม ที่ไม่สำคัญ ไม่ใช่เงื่อนไขหลักหรือปัจจัยหลักที่จะส่งผลให้ได้ Learning Outcome ที่ดี

          ยิ่งไปกว่านั้น ผมเข้าใจว่า Learning Outcome ที่กำหนดโดยกระทรวงศึกษาธิการ เป็น LO ที่ล้าสมัย    เป็น LO แห่งศตวรรษที่ ๒๐   ไม่ใช่ LO แห่งสมัยปัจจุบัน ที่เป็นศตวรรษที่ ๒๑

          ท่านลองนึกดูว่า เรากำหนดเป้าผิด แล้วยิงถูกเป้า ได้คะแนนสูง    แต่เป้าที่กำหนดนั้นผิด    ผลก็คือการดำเนินการทั้งหมดนั้นย่อมไม่ส่งผลตามที่ต้องการ   นี่คือสภาพที่ผมตีความว่าวงการศึกษาของเรากำลังเผชิญ อยู่โดยไม่รู้ตัว

          เป้าที่วงการศึกษาไทยเล็งอยู่นั้นเป็น “เป้าทุติยภูมิ” ที่เราเชื่อกันว่าหากยิงถูกเป้านี้ ผลสัมฤทธิ์ ทางการศึกษา (LO) จะดีขึ้น   แต่ในความเป็นจริงแล้ว ส่งผลต่อ LO น้อยมาก หรือบางเป้าไม่มีผลเลย   คือเป็นเป้าที่ผิดนั่นเอง  

          จุดคลิกของการศึกษาไทยจึงอยู่ที่การดำเนินการเล็งเป้าจริง หรือเป้าปฐมภูมิ คือ LO   หรือหากจะอ้างว่าเป้าทุติยภูมิที่ตนกำลังเล็งอยู่นั้น จะส่งผลต่อ LO ก็ต้องทำวิจัย เก็บข้อมูล เพื่อพิสูจน์   ต้องไม่อ้างลอยๆ   และต้องไม่ลืมว่า ต้องเป็น LO สมัยใหม่ คือ 21^st Century Skills

 

วิจารณ์ พานิช

๒๗ มี.ค. ๕๕

 

 

[โสภณ เปียสนิท]

• ไม่รู้ว่าจะถูกหรือผิด แต่ผมอยากให้การศึกษาหันหน้าเข้าสู่สังคม
• เอาสังคมเป็นตัวตั้ง สังคมมีปัญหา มีความต้องการอะไร แก้ปัญหาอย่างไร
• ต้องเรียนเพื่อสิ่งนั้น
• ตอนนี้สังคมตีกันเอง การเมืองทำงานเพื่อนายทุนพรรค (คนเดียว+กลุ่ม)
• ก็ได้ มาจากนอกหรือในประเทศก็ได้
• การศึกษาตอบสนองต่อสิ่งนี้อย่างไร?

[sr]

1. IQ tests show scores of preschoolers are some 20 points higher than schooling children; primary school children score some 10 points higher than secondary school children; (I don't know of any comparison between) secondary school children and tertiary students ???

Perhaps in our quest to increase knowledge among children, problem solving, imagination and creativity have lost their values. Furthermore, what creativity remains is used to fuel self-indulgence.

2. (Vocational and tertiary) education aims to satisfy industries. Industries aim to cut cost and increase profit. Currently, automation and robots are rapidly developing and will be more cost-effective than human counterparts in many situations. With cheap (USD10/day or less) skilled labour (more than 4 billions strong) in 100+ countries around the world (many with very good and cheap transport infrastructures), competition to supply labour is pushing down working conditions and environmental quality. Yet, our policy continues blindly in this direction. ???

[Prasak Thavornyutikarn]

ในฐานะที่อยู่ในวงการศึกษามา ๔๕ ปี ประเทศไทยได้ทำให้อาชีพครูเป็นอาชีพที่คนจะเลือก เป็นอันดับสุดท้าย ก่อนนี้คนที่เก่งที่สุดของจังหวัดจะนิยมไปเป็นครู/อาจารย์ เราดูคุณภาพของ นักศึกษาที่เข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยราชภัฎ หากครู/อาจารย์ยังต้องหาอาชีพเสริม เช่นขาย ประกัน ขายเครื่องสำอาง ฯลฯ ส่วนมากแล้วงบประมาณที่ให้โรงเรียน วิทยาลัย มหาวิทยาลัยน้อยมาก