ชีวิตที่พอเพียง : ๑๕๒๖. เดินเล่นและวิ่งออกกำลังที่หาดภราดรภาพ ชุมพร
เช้าวันที่ ๔ และ ๕ มี.ค. ๕๕ ผมมีโอกาสวิ่งออกกำลังที่หาดภราดรภาพ ปากน้ำชุมพร เป็นครั้งแรก เพราะเราไปพักที่ โรงแรมโนโวเทล ชุมพร บีช รีสอร์ท แอนด์กอล์ฟ สองคืน
หาดภราดรภาพถือเป็นหาดที่สวยงามหาดหนึ่งของชุมพร แต่สู้หาดทุ่งวัวแล่นที่อยู่ทางเหนือไม่ได้ ส่วนหนึ่งเป็นธรรมชาติ และอีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะขาดการดูแลรักษาความสะอาด ที่หาดทุ่งวัวแล่นมีการ เก็บขยะบำรุงรักษาความสะอาดอย่างดี ผมแปลกใจที่ทางโรงแรมโนโวเทล ไม่คิดรณรงค์ทำความสะอาดชายหาด ภราดรภาพ
๑๗.๓๐ น. วันที่ ๓ มี.ค. หลังอาบน้ำและพักผ่อนในห้องพักสักครู่ สาวน้อยเป็นผู้ชวนผมไปเดินเล่นที่ชายหาด มาชุมพรคราวนี้ผมเตรียมมาพักผ่อนและตากอากาศเต็มที่ เพราะน้องสะใภ้แนะนำโรงแรมโนโวเทล ซึ่งอยู่ชายหาด โรงแรมนี้เมื่อกว่ายี่สิบปีก่อน ชื่อโรงแรมพรสวรรค์ ผมเคยมาพักกับคณะของคณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ โดยที่ตอนนั้นผมเป็นคณบดี และคงจะเคยมาวิ่งแถวชายหาดนี้แล้ว แต่จำสภาพไม่ได้เลย
อากาศยามเย็นกำลังสบาย มีลมพัดเอื่อยๆ น้องบอกว่าเมื่อวานอากาศร้อนอบอ้าว แต่วันนี้มีลม ตะวันออกพัดมา ทำให้เย็นลง นับเป็นโชคดีของผม เราเดินเล่นที่ชายหาด และขึ้นมานั่งที่ม้านั่งบริเวณพื้นที่ นั่งเล่นริมถนนเลียบชายหาด ซึ่งคงจะเคยเป็นที่สวยงาม แต่ขณะนี้ทรุดโทรมมาก ผมยิ่งแปลกใจว่าโรงแรม โนโวเทลปล่อยให้พื้นที่ตรงกันข้ามกับโรงแรมทรุดโทรมสกปรกเช่นนี้ได้อย่างไร
เรานั่งเล่นกินลมและถ่ายรูปวิวทะเลยามพระอาทิตย์ตกดินที่นั่นเกือบชั่วโมง จนเกือบหนึ่งทุ่ม น้องก็มารับ พาไปกินอาหารเย็นที่ร้ายลุย เราได้กินอาหารที่หากินยาก ๒ อย่าง อย่างแรกคือไข่ปลาเรียวเซียว (หรืออีเซียว หรือปลาทูกัง ซึ่งเป็น catfish น้ำเค็มชนิดหนึ่ง) แกงส้มกับเนื้อปลากะพง และยอดมะพร้าว ขนาดของไข่ ๑ เม็ดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ ๑ เซ็นติเมตร อีกอย่างหนึ่งคือไข่แมงดาทะเล ซึ่งน้องชายบอกว่ามักจะส่งมาจากฝั่งพม่า
วิวชายทะเลที่เห็นเขามัทรี และเกาะมัตโพน อยู่ไกลๆ ทำให้ผมระลึกชาติสมัยเป็นเด็ก พ่อแม่พา ไปเที่ยวงานเทศกาลประจำปีเกาะมัตโพน โดยนั่งรถยนต์จากบ้านมาลงเรือข้ามฟาก แล้วเดินไปจากปากน้ำเวลาน้ำลง แล้วเดินขึ้นเขาไปจนถึงยอดเขาที่มีกระโจมไฟ ซึ่งวันนี้เราก็ยังเห็นแสงไฟเมื่อพลบค่ำ
ตรงหน้าเราเป็นเกาะเสม็ด ผมนึกถึงคำบอกของพ่อ “น้าทรัพย์เคยบอกยกที่ที่เกาะเสม็ดให้ แต่ไม่รับ เพราะไปอยู่ที่นั่น กลัวลูกโง่” คือถ้าไปทำไร่ทำสวนอยู่ที่เกาะห่างไกล ลูกๆ ก็คงจะไม่ได้รับการศึกษาที่ดี ผมโชคดีมากที่มีพ่อมองการณ์ไกลเรื่องการศึกษาของลูกๆ น้าทรัพย์คือน้องสาวของย่าของผม เป็นคนที่มีฐานะดีมาก คนที่ปากน้ำชุมพรเรียกว่า “คุณนายทรัพย์” สามีของท่านมีบรรดาศักดิ์เป็นท่านขุน เป็นผู้สร้างปากน้ำชุมพรขึ้นมา ตามที่เล่าไว้ที่นี่ลูกสาวคนโตของย่าทรัพย์คืออาสมบูรณ์ เอกแสงศรี อายุมากกว่าแม่ผม ๑ ปี คืออายุ ๙๓ ยังเล่นหุ้นได้
เช้ามืดวันที่ ๔ มี.ค. เวลา ๖ น. ยังมืดอยู่ ผมออกไปวิ่งริมถนนเลียบชายหาด ซึ่งมีไฟฟ้าแสงสว่างของถนน ออกจากโรงแรมเลี้ยวขวาวิ่งไปทางใต้ ผ่านคลังน้ำมันของบริษัท iRPC มีเจ้าหน้าที่คับคั่งและมีไฟสว่างไสว ผมมองไปที่สถานีขนถ่ายน้ำมันกลางทะเล ที่เมื่อเย็นวานสาวน้อยกับผมสงสัยว่าคืออะไร และน้องชายบอกว่า เป็นสถานีถ่ายน้ำมันจากเรือขนน้ำมันลงท่อมาขึ้นบก ผมจึงได้เห็นเรือน้ำมันตอนกำลังถ่ายน้ำมัน และตอน แล่นออกไป
วิ่งไปประมาณ ๑ ก.ม. ผ่านร้านอาหารครัวชมวิว ซึ่งเป็นที่พักชื่อ Starlight Beach ด้วย เลยนั้นไปเริ่มเปลี่ยว ผมจึงวิ่งกลับ มาถึงหน้าโรงแรมโนโวเทลฟ้าเริ่มสาง จึงลงไปวิ่งที่หาดทราย วิ่งไปทางเหนือ ผ่านขยะมากมาย ไปจนถึงโขดหิน ปนขยะคอนกรีต (ช่วงนี้เราโจ๊กกัน โดยอ่านว่า คอ-นก-รีต) และทรากเรือ จึงวิ่งกลับไปทางใต้ ผ่านขยะมากมาย น่าอนาถใจ
ผมตำหนิผู้จัดการโรงแรมโนโวเทล และฝ่ายกำกับดูแลนโยบายของโนโวเทลทั้งระบบ ที่ไม่มีจิตสำนึกรับผิดชอบต่อชุมชนที่ตนไปทำธุรกิจอยู่ (CSR) ปล่อยให้ชายหาดที่เคยสวยงามสกปรก ไม่ชักชวนประชาคมในท้องถิ่นลุกขึ้นช่วยกันทำความสะอาด กำลังสำคัญยิ่งคือนักเรียนโรงเรียนปากน้ำวิทยา และโรงเรียนบ้านหาดภราดรภาพ ที่อยู่ใกล้ๆ เมื่อชายหาดสะอาด ธุรกิจของโรงแรมก็จะดีขึ้น หากสภาพชายหาดเป็นเช่นปัจจุบัน ผมไม่แนะนำให้แขกไปพักที่ โรงแรมนี้ เพราะราคาแพง และสวยแต่บริเวณโรงแรม ออกไปเดินเล่นชายหาดไม่เจริญใจเลย
เช้านี้ท้องฟ้ามืดฝน ผมจึงไม่รอชมพระอาทิตย์ขึ้น เพราะเดาว่าจะไม่มีให้ชม จนเวลา ๘ น. หลังกินอาหารเช้า เราออกไปเดินหน้าโรงแรม ฟ้าก็ยังครึ้ม ทำท่าฝนจะตก
เย็นวันที่ ๔ อากาศร้อนอบอ้าว เราขับรถเที่ยวชมบริเวณ ไม่ได้เดินตากอากาศ
เช้าวันที่ ๕ ผมออกไปวิ่งริมถนนตั้งแต่ยังไม่สว่าง ออกจากโรงแรมแล้ยวซ้ายวิ่งไปทางทิศเหนือ ไฟถนนสว่างดี ผ่านหน้าร้านอาหารเจ๊อ่าง, ร้านลุย, โรงเรียนบ้านหาดภราดรภาพวิ่งไปจนถึงทางขึ้นพระตำหนัก ร. ๕ ก็วิ่งกลับ อากาศยามเช้าเย็นสบาย ได้กลิ่นคาวของอาหารทะเล ป้ายโรงเรียนบ้านหาดภราดรภาพ แปลกมาก ด้านหนึ่งเป็นป้ายชื่อโรงเรียน อีกด้านหนึ่งเป็นชื่อ นางสุชิน เภาโบรมย์ ไม่ทราบว่าชื่อใคร เป็นชื่อผู้บริจาคที่ดิน หรือชื่อครูใหญ่
วิจารณ์ พานิช
๕ มี.ค. ๕๕
หาดภราดรภาพยามเย็น
ที่เห็นไกลๆ ทางซ้ายคือเขามัทรี เกาะเล็กๆ กลางภาพคือเกาะมัตโพน
ศิลปะธรรมชาติที่ชายหาด
เกาะเสม็ด สิ่งก่อสร้างเล็กๆ กลางทะเลคือสถานีถ่ายน้ำมันจากเรือขนน้ำมัน
เรือไดหมึก และทิวมะพร้าวยามอาทิตย์อัสดง
ชายหาดสกปรกกับท้องฟ้า และทะเลยามอาทิตย์อัสดง
ไข่ปลาเรียวเซียว
ความเห็น (2)
อยากไปค่ะ....ดูจะผ่อนคลายดี
หากมนุษย์รู้แต่เก็บเกี่ยว ไม่รู้จักดูแลธรรมชาติ สุดท้ายธรรมชาติอันสดใสก็คงแปดเปื้อนดังเช่นใจมนุษย์ผู้รู้แต่เก็บเกี่ยว ช่างน่าสงสารมนุษย์ที่ไม่รู้จักการให้ ให้คนอื่น ให้สังคม ให้ประเทศ ให้ธรรมชาติ ก็เท่ากับให้ตัวเอง