เคยเป็นครูที่คิดว่าทั้งชีวิตทุ่มเทในการสร้างคนให้มีความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์...ตั้งมั่นที่อุดมการณ์...แต่อุดมการณ์ใช้สร้างคนไม่ได้เสียแล้ว...เพราะระบบมันเลว...คนดีหลายๆคนจึงหลงใหลได้ปลื้มกับสิ่งที่ระบบโง่ๆยัดเยียด จนลืมเด็กๆผู้ซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของคนเป็นครูไป...ปล่อยให้เด็กโง่..อ่านไม่ออก..ขาดคุณธรรมจริยธรรม...เพราะ...ระบบที่เห็นความสำคัญแต่เพียงวัตถุ...คนรับกรรมก้อคือ.."เด็กน้อยอนาคตของชาติ"...
จึงดับฝัน(ของเด็กๆที่รักเรา)มาอยู่เบื้องหลัง...โดยหวังว่าจะมาสร้างและกำหนดระบบการสร้างคนด้วยตนเอง...แต่ภายใต้อำนาจการแทรกแซงทางการเมือง...ไม่รู้ว่าจะนำพาภารกิจด้านการศึกษาไปได้ถึงไหน...ชักท้อ...แต่จะไม่ถอยแน่นอน