"หนึ่งปีผ่าน ..."

...

จากวันนั้นถึงวันนี้หนึ่งปีผ่าน
เหมือนเวลาไม่นานผ่านมานี้
เธอก้าวเดินจากไปไม่ไยดี
เจ็ดแปดปีล่วงไปคือใจเธอ

ความเดียวดายกลายเป็นเพื่อนสนิท
ความเปลี่ยวจิตเปลี่ยนใจเมื่อยามเผลอ
ความคิดถึงและห่วงใยยังละเมอ
คิดพร่ำเพ้อถึงเธออยู่คนเดียว

ในความหวังยังเฝ้ารอใครสักคน
ที่หลุดพ้นขอบฟ้าพนาเขียว
เธอคนนั้นใช้ชีวิตอยู่คนเดียว
ความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวเหมือนกับเรา

แต่ก็นั่นเป็นเพียงแค่ความหวัง
ลมยังแล้งที่รั้งยับยั้งเขา
แตะภูดอยสอยภูดาววับวาวเงา
บนยอดเขายอดนั้นจะมีใคร

หากคู่แท้ยังคงมีอยู่จริง
ไม่ประวิงเฝ้ารอพอศอไหน
เขาจะเดินเข้ามาเองไม่เกรงใคร
อยู่ที่ใจใครสักคนที่ตรงกัน

ใครทุกคนก็ย่อมมีอดีต
ถึงจะกรีดหัวใจทำลายฝัน
ยังเหลือลมหายใจกันและกัน
เพื่อรอวัน ผ่านปี ฉันมีเธอ (ใครสักคน)

...

บ้านปลายดง ณ หางดอย

ฤดูร้อน ณ เชียงใหม่

๒๗ มีนาคม ๒๕๕๕

๐๐.๐๕ น.

......................................................................................................................................................................

อารมณ์ผ่านไปแล้ว

หนึ่งปี แห่งการเปลี่ยนสถานะของเธอ

หนึ่งปี แห่งการเวียนมาอีกครั้งในวันที่คุ้นเคยของเธอ

หนึ่งปีผ่านไปแล้ว ... แต่ก็ยังคงมีวันต่อไปเริ่มขึ้นอยู่

ความระลึกถึง ไม่ได้หมายถึง ความเสียใจ

เป็นการใช้สติใคร่ครวญถึงความเข้มแข็งที่ยังมีต่อเนื่องมา

มีเพื่อนที่อยากรู้เรื่องคนอื่น ถามว่า "ยังคิดถึงเขาอยู่ไหม"

ก็ตอบไปว่า "ยังคงรู้สึกรักและห่วงใยเหมือนเดิม และไม่เคยโกรธเลย เพราะนั่นเป็นวิถีที่เขาเลือก แต่เราไม่สามารถเลือกแทนเขาได้"

ไม่มีใครบังคับให้ใครมารักใครได้ เรื่องนั้นเป็นสัจธรรม

เราเกื้อกูลกันมาเพียงเท่านี้ ทุกอย่างจบลงด้วยดี

หนึ่งปีผ่าน ... หัวใจระัมัดระวังตนเองมากขึ้น จนเหมือนกับว่า รอใครสักคนที่หัวใจตรงกันก็ได้ หรือไม่ต้องรอใครสักคนก็ได้

ประสบการณ์เช่นนี้ทำให้เราเข้มแข็งขึ้นจริง

และเรายังสามารถค้นหาความสุขได้ในทุก ๆ วัน

จากคนใกล้ตัวเรา ที่ไม่ใช่ "คนรัก" ได้ดีขึ้น

หัวใจสบายดีครับ ;)...

บุญรักษา ครับ ;)

ป.ล. ตลกไหม ! หนึ่งปีผ่านไป และ หนึ่งปีต่อมา ... ผมไปเยือน Coffee in Love อีกครั้ง ;)...

......................................................................................................................................................................

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน อารมณ์พาไป หัวใจพาเดิน