(ตอน2) บริหารชีวิต

ผมพยายามใคร่ครวญว่าท่านค้นพบสิ่งใดและอย่างไร แต่ในที่สุดก็ต้องยอมแพ้ เพราะคิดไม่ออก

กิเลสมักมาเหนือเมฆเสมอ ด้วยความทะนงตนว่าพอรู้ธรรมะอยู่บ้าง ผมพยายามใคร่ครวญว่าท่านค้นพบสิ่งใดและอย่างไร แต่ในที่สุดก็ต้องยอมแพ้ เพราะคิดไม่ออก หลักธรรมของพระพุทธองค์ ระดับที่สูงขึ้นต้องอาศัยการปฏิบัติธรรมควบคู่ไปด้วยเสมอ “เปลี่ยนไปว่าอย่างไรครับ” ผมพนมมือถามด้วยความเคารพในศีลสมาธิปัญญาของพระสงฆ์สาวก “คนเราอยู่คนเดียวได้” “ตรงข้ามกับทฤษฏีของโรเบอร์ต เมอร์ตัน” “ทีแรกอาตมาก็เชื่อตามเขาไป ครูบาอาจารย์สอนว่า คนเราอยู่คนเดียวได้ อาตมาก็ไม่เชื่อเท่าไร คือยังไม่ชัดเจน” “แล้วมาเชื่อมั่นในตอนไหนครับ” “หลังจากการภาวนามากเข้า ใจมันเชื่อไปเอง” “การภาวนาทำให้อยู่คนเดียวได้หรือครับ” ผมชักเริ่มเห็นแนวทางที่พระท่านพิสูจน์ภูมิปัญญาตะวันตก ด้วยวิธีการของภูมิปัญญาตะวันออก “ตรงเป๊ะเลยคุณโยม”

ครุ่นคำนึกถึงแนวคิดนี้เป็นจริงแค่เพียงในระดับทางโลกเท่านั้น เมื่อพระท่านพิสูจน์ด้วยการปฏิบัติอย่างจริงจับกลับพบว่า “มนุษย์อยู่คนเดียวได้” แต่ต้องมีการฝึกจิตให้คุ้นชินกับการภาวนา “ชาวบ้านอย่างผมทำได้หรือไม่ครับ” ท่านนิ่งสักครู่เหมือนกำลังหาคำตอบที่เหมาะสม “ควรต้องทำบ้าง” “เพราะเหตุใดครับพระคุณเจ้า” “การภาวนาเป็นเรื่องของปัญญา เป็นโยมเป็นพระก็ต้องการปัญญาเหมือนกัน” ข้อนี้ใช่ ผมเห็นคล้อยตามท่าน “พอมีปัญญาแล้ว เป็นปัญญาทางธรรมที่เหนือกว่าปัญญาจากการเรียนรู้สรรพศาสตร์ทั้งปวง” “เหตุใดจึงเหนือกว่าครับ” ผมพนมมือถามท่านเรื่อยๆ “เพราะปัญญาเกิดจากจิตที่สงบแล้ว อย่างลึกซึ้ง”

ฟังคำของท่านแล้ว ไตร่ตรองตามไปคราวที่อ่านหนังสือตอนวัยเยาว์ อ่านแล้วไม่ค่อยจำ ความพยายามยิ่งน้อย คราวใดที่อยู่ในสถานการณ์คับขัน ใกล้สอบมักต้องต่อสู้ด้วยการรวมกำลังใจใฝ่หาชัยชนะ ต้องหาวิธีการเอาชนะให้ได้ เช่นการยืนอ่านแก้ง่วงนอน อ่านเสียงดังเรียกสมาธิ อ่านไปเขียนไปเพิ่มความจำ ทำแผนที่ทางความคิด (Mind map) ทาสีตีเส้น ฯลฯ ยามที่ความฟุ้งซ่านน้อย ความจำก็มาก ใช้เวลาน้อยตามไปด้วย ดังนั้นจึงเริ่มเห็นคุณค่าของการภาวนามากขึ้น

เห็นว่าการปฏิบัติธรรมนั้นไม่น่าจะยาก “ผมควรเริ่มต้นอย่างไรครับ” พระอาจารย์เห็นท่าทีจริงของผม จึงกล่าวว่า “ใจเย็นโยม การภาวนาต้องค่อยเป็นค่อยไป อย่าเร่งจนเกิน อย่าเย็นจนเกิน แต่เดินหน้าเรื่อยไม่หยุด อ่าน ฟัง เรียนรู้วิธีการ ลงมือปฏิบัติ แค่นั้นก็พอแล้ว” “ลงมือปฏิบัติคือทำอย่างไรครับหลวงพ่อ” “เริ่มจากการสวดมนต์ให้มากขึ้น แล้วแต่โยมว่า ทำให้มากขึ้นทำอย่างไร” “ทำวัตรเช้าเย็นหรือครับ” “นั่นก็ใช่คุณโยม สวดให้มากขึ้น ยาวขึ้น ใช้เวลามากขึ้น” “ทำไมเล่าครับ” “ใจของเราเหมือนเด็กเล็ก เราเคยปล่อยมันวิ่งเล่นตามใจตลอดทั้งวัน 24 ชั่วโมง อยู่ดีๆ จะให้หยุดวิ่งหยุดเล่น โยมว่ามันจะยอมง่ายๆ หรือ” “เด็กหรือใจครับ” “ทั้งสองอย่างนั่นแหละ” ผมนิ่งคิดนิดหน่อยพนมมือตอบ “ไม่ยอมง่ายๆแน่เด็กต้องร้อง ต้องดิ้นรนหาทางไปเล่นแน่” “ใช้แล้วโยม ใจของคนก็เช่นกัน มันจะวิ่งจะเล่นจะไปในที่ ที่มันเคยไป” “ไปไหนครับ” ผมทำหน้างง “บางทีมันก็ไปในอดีตที่ผ่านมาแล้ว บางทีมันก็ไปในอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ซึ่งไปแล้วไม่เกิดประโยชน์ทั้งสองแห่ง อดีตผ่านไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้ อนาคตยังมาไม่ถึงยังทำอะไรไม่ได้”

เขียนใน GotoKnow โดย โสภณ เปียสนิท
ใน เรื่องเล่าริมระเบียงโบสถ์

คำสำคัญ (Tags): #การพัฒนาชีวิต#บริหารชีวิต#ประวัติบันทึก#ศาสนา#โสภณ เปียสนิท

หมายเลขบันทึก: 482215เขียนเมื่อ 17 มีนาคม 2012 08:18 น. ()แก้ไขเมื่อ 17 เมษายน 2012 14:09 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

โสภณ เปียสนิท

(ตอน2) บริหารชีวิต

ความเห็น (30)

โสภณ เปียสนิท

หนุ่ม กร

โสภณ เปียสนิท

โสภณ เปียสนิท

โสภณ เปียสนิท

ลิขิต

Bright Lily

Dr. Ple

กานดาน้ำมันมะพร้าว

โสภณ เปียสนิท

มนัญญา ~ natachoei ( หน้าตาเฉย)

โสภณ เปียสนิท

โสภณ เปียสนิท

โสภณ เปียสนิท

โสภณ เปียสนิท

วศิน ชูชาติ

ฐิติพันธ์ สอนพูด

โสภณ เปียสนิท

โสภณ เปียสนิท

โสภณ เปียสนิท

โสภณ เปียสนิท

นาย เพชร พรหมสูตร์

โสภณ เปียสนิท

โสภณ เปียสนิท

โสภณ เปียสนิท

ยูมิ

HaPpyGirl

โสภณ เปียสนิท

ถาวร

โสภณ เปียสนิท