กระบวนการสร้างครูที่เพลินกับการพัฒนา (๖๘) : จดหมายถึงเพื่อน

 

ในอีกมุมหนึ่งของอาคารเรียนชั้น ๓ กลุ่มนักเรียนที่เลือกเอาสาระวิชาในหน่วยภูมิปัญญาภาษาไทยมาเผยตน ก็มารวมกันอยู่ที่ห้อง ๓/ ๒ อิงค์ กับ ฟ้า และเพื่อนอีกหลายคนที่ประทับใจในกิจกรรมการเรียนรู้เรื่องจดหมาย จัดมุมนำเสนอเรื่องราวของตนเอาไว้ที่มุมหนึ่ง

 

อิงค์กับฟ้าสนใจการเขียนจดหมาย และสนุกกับการเขียนกลอนแปด จึงเขียนโต้ตอบกันเป็นกลอน  ดังนี้

 

จดหมายฉบับแรก เขียนที่ ต.ท่าวัง  จ.นครศรีธรรมราช  มีใจความว่า

 

                    หวัดดีจ๊ะ ฉันชื่อนภสร

          เป็นคนคอน ชื่อเล่นก็คือฟ้า

          ที่ภาคใต้อากาศสบายอุรา

          บ้านเธอหนาอากาศเป็นอย่างไร

          อาหารเหนืออะไรน่าลิ้มลอง

          วิวน่ามองจุดไหนที่ควรไป

          มีดอกไม้แบบไหนที่ถูกใจ

          บอกได้ไหมทันทีไม่รีรอ

 

                                        ฟ้า - นภสร  ศรีปาน

 

 

อีกฉบับหนึ่งตอบกลับมาจาก ต.นครพิงค์ จ.เชียงใหม่ ว่า

 

         

                    สวัสดีเฮาชื่อธันย์พักตร์เจ้า

          อยู่บนเขายอดดอยที่เชียงใหม่

          อากาศเอาหนาวเย็นกว่าภาคใต้

          แต่หัวใจเฮานี้อุ่นสบาย

          เพราะเอาชอบกิ๋นน้ำพริกหนุ่ม

          ข้าวเหนียวนุ่มอิ่มอุ่นยั่วน้ำลาย

          ถ้าไม่กินคงหิวจนตาลาย

          น่าเสียดายถ้าเธอไม่ได้ลอง

          บ้านฉันมีบุปผาผกาสวย

          หอมระรวยสีสันแสนชวนมอง

          ตั๋วจะได้มาดูกาสะลอง

          ชวนเพื่อนมาเที่ยวที่บ้านเฮากัน

 

                                      เพื่อนใหม่จากภาคเหนือ

                                      อิงค์ - ธันย์พักตร์  มณฑลกาญจน์

 

ภาคเรียนนี้เด็กๆ ประทับใจกิจกรรมการเขียนจดหมายกันมากเป็นพิเศษ เพราะคุณครูตั๊ก – รัตดารา และ คุณครูกั้ง – สุริสา มีแบบเรียนชีวิตมาให้ฝึกฝน ทุกคนจะต้องฝึกการค้นคว้า แล้วเรียบเรียงข้อมูลเรื่องภูมิศาสตร์ ทรัพยากร วัฒนธรรม และภาษาถิ่นของจังหวัดที่ตนสนใจศึกษาออกมาเป็นความเรียง

 

จากนั้นจึงเขียนจดหมายไปหาเพื่อนต่างโรงเรียนที่อยู่ตามภาคต่างๆ ที่ตนสนใจศึกษา โดยจะเขียนไปหาเพื่อนใหม่ที่มีเลขที่เดียวกัน และที่สนุกที่สุดก็คือการได้เดินข้ามสะพานลอยคนข้ามเหนือถนนบรมราชชนนี ที่เป็นถนนใหญ่ขนาด ๑๐ ช่องทางเพื่อไปส่งจดหมายที่ตู้ไปรษณีย์ที่ตั้งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของถนน

 

การเดินข้ามสะพานลอยกับเพื่อนร้อยกว่าคน เพื่อส่งจดหมายไปหาเพื่อนใหม่ที่อยู่ไกลออกไปหลายร้อยกิโลเมตร จึงกลายเป็นกิจกรรมการเรียนรู้ที่มีความหมายและติดตราตรึงใจพวกเขาไปอีกนานแสนนาน