วันที่สองก็เจอดี(ต่อ)

วันที่สองก็เจอดี ( ต่อ )                    บุญช่วย มีจิต

    ดัง

 

เคยบอกมาแต่ตอนต้น ๆ  แล้วว่า  ผมขับแท็กซี่ก็เพื่อหาประสบการณ์  หาวัตถุดิบ  และอยากรู้ว่า  อาชีพนี้มันมีมนต์เสน่ห์อย่างไร  ถึงมีใครต่อใครเวลาตกงานเป็นต้องขับแท็กซี่  ไม่ว่าจะเป็นนายแบงก์  พนักงานรัฐวิสาหกิจ  ข้าราชการ  ต่างก็หาจ๊อบด้วยการขับแท็กซี่กันทั้งนั้น  ผมตั้งใจไว้นานแล้วว่า  มีโอกาสเมื่อใดจะตีแผ่เรื่องราวของอาชีพนี้ให้ผู้ที่ไม่เคยได้สัมผัสได้ทราบ  ตามที่ผมได้ประสบมา  และก็สำหรับท่านที่ไม่เคยรู้เรื่องเท่านั้นนะครับ                                                                                                                                                                   สำหรับผู้ที่ขับแท็กซี่มืออาชีพ  ไม่ต้องอ่าน  เพราะมันจะเชยมหาเชย  มันเป็นเรื่องธรรมดา  ๆ  แต่สำหรับมือใหม่ ๆ  อย่างผม  หรือท่านที่ไม่เคยได้สัมผัส  มันเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นเสียเหลือเกิน   เพียงออกรถได้สองวัน  ก็เจอเรื่องสนุก ๆ  เสียแล้ว

                การขับรถผิดเลน  ผิดเส้นทาง  เป็นธรรมดาของผู้ไม่รู้หนทาง  ความไม่รู้เป็นครูคนแรกเสมอ  สำหรับผมไม่คิดว่าเป็นความผิด  วันนั้นก็เช่นกัน  เมื่อข้ามสะพานแขวนมาแล้ว กลับเลี้ยวเข้าสุขุมวิทแทนที่จะตรงไปบางนาตามตั้งใจ  แต่การเลี้ยวผิดกลับเป็นผลดี  เพราะว่า …..

                มาถึงหน้าโรงแรมนิรันตร์แกรนด์  มีบ๋อยออกมาโบกรถให้เข้าไปรับแขกข้างใน  ก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่า  โรงแรมต่าง  ๆ  เขาให้บ๋อยมาเรียกรถให้แขก  ทีแรกนึกว่าบ๋อยจะไปเอง  บ๋อยบอกว่า  คอยเดี๋ยว  มีฝรั่งจะไปสีลม  ผมก็ใจเต้นโครม  ๆ  ละซิ  รับฝรั่งไปส่งสีลม  ตายละหวา เส้นทางก็ยังไม่ชำนาญ และสำคัญจะพูดจากันอย่างไร  เอาน่าเป็นไรเป็นกัน 

                พอรอสักพักออกมา  กลายเป็นพี่ยุ่นไปฉิบ  บอกไปซีคอนสแคว์   เออ !  ค่อยยังชั่วหน่อย  ทางผ่านอีกแล้ว

มันโชคดีอะไรอย่างนั้น  ขึ้นรถใหม่ ๆ  ก็ไม่เท่าไร  แต่พอวิ่งไป ๆ  มันร้อนขึ้นเรื่อย  ๆ  แกทนไม่ไหวเลยพูดว่า

                “ It’s so hot !! ”  ( มันร้อนมาก )

                จริงดังว่า  ผมรู้สึกว่ามันร้อนเป็นพิเศษตั้งแต่กลับจากแม่กลองแล้ว  เพราะไม่น้ำยาก็คอมคงพังไปแล้ว  ผมนั่งทนร้อน  เหงื่อไหลโทรมกายมาตั้งนานแล้ว  เพื่อไม่ให้เสียเหลี่ยมลูกศิษย์ มร. บราวส์ ผมก็ตอบว่า

                “ Because the son is very bright ”  ( เพราะแสงแดดมันจ้ามาก )

                ไม่รู้แกจะเข้าใจหรือเปล่า  เห็นเงียบไป  พร้อมกับควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาพัด

                พอมาถึงซีคอน  ข้ามสะพานยูเทิร์นแล้ว  ก็เลยไปด้านหลัง  เพราะในชีวิตผมไปเคยไปเที่ยวซีคอนสแคว์เลย

จึงไม่รู้ว่า ทางเข้า  ทางออก  อยู่ด้านไหน  ไปถึงก็งงเป็นไก่ตาแตก ลงสะพานหลังอาคารก็จอดส่งแกตรงนั้น  เพราะรถหลังก็ไล่มาเยอะ  ญี่ปุ่นมันก็ถามอีกว่า

                “ Where’s   The door ”  ( ประตูอยู่ทางไหน )

                ผมก็เลยชี้มั่วไปว่า

                “ That’s  way ”   ( ทางโน้น  ๆ  )  แล้วก็ขับรถออกมาอย่างรวดเร็ว แกคงจะด่าในใจว่า

 

- 2 -

 

                แท็กซี่เมืองไทยทำไมแย่อย่างนี้

                ถ้าญี่ปุ่นคนนี้มาอ่านเข้าผมต้องขอโทษอย่างมาก  เพราะไม่รู้จริง ๆ ไม่ได้มีเจตนาที่จะหลอกลวงแต่ประการใดโปรดอภัยให้แท็กซี่มือใหม่ของไทยแลนด์ด้วยเถิด

                พอญี่ปุ่นลงออกมาด้านหน้าเจอสองแม่ลูกเรียกให้ไปส่งที่อุดมสุขอีก มันช่างฟลุคดีเหลือเกิน พอคนหนึ่งลงก็ได้อีกคนหนึ่ง

                “ รถลุงนี่ร้อนเหลือเกิน  ทำไมไม่หารถดี ๆ ขับบ้างล่ะ ? ” ผู้เป็นแม่บ่น

                “ รถลุงต้องไปทำแอร์ใหม่เสียแล้ว  ”  ผู้เป็นลูกพูดบ้าง

                “ โอ๊ยทนไม่ไหวแล้ว ร้อนยังกับอยู่ในเตาอบ  ”  ผู้เป็นแม่บ่นอีก

                “ นี่แหละ แม่เรียกรถแล้วไม่ดูให้ดี ”  ผู้เป็นลูกพูดต่อว่าแม่

                “ ก็ทำไมไม่ช่วยกันดูล่ะ  ”  คุณแม่ย้อนเอาบ้าง

แล้วสองแม่ลูกก็ทะเลาะกันอีกหลายคำจนถึงบ้าน

                ผมปิดปากเงียบไม่โต้ตอบสักคำ เพราะที่เขาพูดมาทั้งหมดมันเป็นความจริงทั้งนั้น แต่นึกเถียงในใจว่า

                “ โธ่ !! เจ๊ ไม่มีใครอยากขับรถเก่า ๆ หรอก  ”

                เห็นท่าไม่ดีเลยมุ่งหน้าเข้าอู่ที่ร่มเกล้า และยังมีคนเรียกให้ไปส่งที่คลองเตย เข้าไปรับในหมู่บ้านตั้งหลายกิโล เพื่อกันเหนียวผมบอกว่า แอร์ไม่ค่อยเย็นนะครับ เขาก็ไม่ไปและขออาศัยออกมาเรียกรถข้างนอกถนนอีก ไปกลับตั้งเกือบ 10 กิโล ผมก็ยอม

                เอารถมาล้างส่งอู่ตั้งแต่ยังไม่หมดเวลา มีเงินเหลือตั้งพันกว่าบาท เอาของฝากไปให้ลูกเมีย เล่าเรื่องถึงการผจญภัยให้ฟัง แทนที่จะตื่นเต้นไปกับผม ทุกคนกลับเฉย ๆ  คนที่ไม่ประสบด้วยตนเอง คงไม่รู้หรอกว่า ผู้ที่ไม่รู้จักถนนหนทาง ขับรถก็ไม่เก่ง รถก็เก่าแก่โทรม ๆ ไปถึงแม่กลองกลับมาถึงบ้านด้วยความปลอดภัย มันตื่นเต้นยิ่งกว่าการผจญภัยใด ๆ เสียอีก

 

ที่ไปได้เพราะไม่รู้จริง ๆ