อยากจะบอกใครสักคน.....ด้วยความรัก และเคารพที่มีให้เสมอมา
ห่างหายจากการเขียนบันทึกไปนานครับ แต่ผมก็ยังคอยติดตามกัลยาณมิตร ท่านอาจารย์ที่เคารพทุกๆท่านใน gotoknow อยู่ทุกๆวันครับ
วันนี้มีแรงบันดาลใจหนึ่งให้ผมเขียนบันทึกนี้ขึ้นมา ซึ่งได้จากผู้อาวุโสท่านหนึ่ง ผมเคารพท่านในฐานะ ผู้น้อยด้อยวัยวุฒิกว่าท่าน และอีกอย่างหนึ่งก็คือผมชอบอุปนิสัยโดยส่วนตัวของท่านที่ท่านเป็นคนมีระเบียบ วินัย ตรงไปและตรงมา นี่คือสิ่งที่ผมชื่นชมท่าน
แต่ทั้งหมดนั้นคือเมื่อหกปีที่แล้วครับผม.....ผมเชื่อว่าความเป็นผู้ใหญ่นั้นเป็นเหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสังคมไทยอยู่แล้ว เพียงท่านเป็นผู้ใหญ่ที่สมควร เหมาะสม ทั้งความประพฤติและพฤติกรรมที่ท่านแสดงออกกับผู้น้อย หรือด้อยวัยวุฒิกว่า ผมเป็นคนหนึ่งที่ถูกอบรมเลี้ยงดูจากครอบครัวที่พอมีพอกิน คุณพ่อคุณแม่ไม่ได้มีชื่อเสียงทางสังคม แต่ผมก็ยึดถือในสิ่งที่คุณพ่อคุณแม่ท่านสั่งสอนผมมาเสมอว่า "เราเป็นเด็กต้องเคารพและเชื่อฟังผู้ใหญ่นะลูก" ครับผม ผมไม่เคยมีพฤติกรรม หรือการกระทำ ที่ไปบังอาจก้าวร้าวท่านผู้หลักผู้ใหญ่ ผมก็เป็นเพียงผู้น้อยด้อยด้วยวัยวุฒิคนหนึ่ง เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง เป็นบุคลากรคนหนึ่งในองค์กร ที่อยู่ในฐานะ "มนุษย์เงินเดือน" (เหมือนกับท่านนั่นแหละ)
การใช้อำนาจจากความมีอาวุโส มากจนเกินขอบเขต จนท่านอาจหลงลืมไปถึงว่า "ท่านไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตใครนะ" มันทำให้ผู้น้อยด้อยวัยวุฒิอย่างผมนั้น เริ่มเสื่อมความศรัทธา และยังไม่รวมอีกหลายเรื่องที่ผมพิสูจน์ด้วยตัวผมเองมา แล้วผมพบว่า "สิ่งที่ท่านเป็นมันไม่ใช่สิ่งที่ท่านพูด หรือสิ่งที่ท่านแสดงภาพลักษณ์ให้คนภายนอกเขาเห็นเลยแม้แต่น้อย" บันทึกนี้อย่ากล่าวหาผมว่าเป็นการต่อว่านะครับ แต่ตรงกันข้ามผมเขียนด้วยความรักและปรารถนาดีที่ยังพอจะมีเหลืออยู่ให้กับท่าน
ทุกวันนี้ผมพยายามจะทำความเข้าใจท่านว่า ในสิ่งที่ท่านหลงไปนั้น มันเกิดจากท่าน "ดูละครแล้วไม่ย้อนมาพิจารณาตนเอง" ในสิ่งที่คนส่วนใหญ่ที่เขาเป็นผู้น้อยด้อยวัยวุฒิเหมือนผม แต่อย่าลืมว่าเขาเหล่านี้ไม่ได้ด้อย "คุณวุฒิ" นะครับ เด็กรุ่นใหม่ๆใฝ่เรียนรู้ เรียนรู้ไว และชอบใช้ "ทางลัด" กันเยอะ สิ่งที่เขาแสดงให้ท่านดูมันก็เป็นเพียงละคร "ดราม่า" ฉากหนึ่งที่เขาแสดงต่อหน้าท่านเท่านั้นเองครับ ดังนั้นท่านดูละครแล้ว (ผมเชื่อว่าท่านอาจจะทราบด้วยว่ามันเป็นเพียงละคร) แต่ท่านควรกลับมาสะท้อนดูตนเอง พินิจ พิจารณา วินิจฉัย ดูตนเองให้มากๆครับ ท่านจะได้เกิด "ปัญญาที่รู้เท่าทัน" บ้าง ไม่ใช่รู้ทั้งรู้ก็ยังเตลิดหลงไปในสิ่งที่เขาแสดงให้ดูไปกันใหญ่จนคิดว่าตนเองนั้น "ยิ่งใหญ่หนักหนา" ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ได้ ระวังนะครับนกที่ท่านชี้มามันอาจเป็น "อีกา" ตัวใหญ่ ไม้ที่ท่านชี้มามันอาจกลายเป็น "ไม้หน้าสาม" เล่นงานตัวท่านได้ไม่วันใดก็วันหนึ่ง
"ไม่มีใครที่มีอิทธิกับชีวิตใครอย่าแท้จริง"ท่านผู้ใหญ่ทั้งหลายท่านมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่ในตัวอยู่แล้วนะครับ แค่รักษาคุณงามความดี รักษากาย วาจา จิตใจ พิจารณาตนเองทบทวนตนเองทุกขณะจิต เพียงเท่านี้ท่านก็จะเป็นผู้ใหญ่ที่ควรเคารพยำเกรงกับผู้น้อยด้อยวัยวุฒิแล้วครับ ท่านอย่าหลงใช้บทบาทเป็น "เจ้านายคอยบงการชีวิตบ่าวไพร่" มันหมดยุคไปนานแล้วครับ วันหนึ่งเมื่อท่านหมดสิ้นในอำนาจ ท่านจะทราบครับว่า แท้จริงแล้วท่านไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตใครเลยนะครับ แม้กระทั่ง คนที่ท่านรักและปรารถนาดีกับเขาก็ตาม
"อย่าใช้อำนาจในความมีอาวุโสของท่าน ไปริดรอนสิทธิมนุษยชน เพราะนอกจากเขาจะเสื่อมความศรัทธาในตัวท่านแล้ว ตัวท่านเองก็จะสูญเสียการปกครองด้วย"
"ไม่มีใครเป็นเจ้าของชีวิตใคร สิ่งที่เขาแสดงต่อหน้าท่านมันเป็นเพียงละคร "ดราม่า" ฉากหนึ่งเท่านั้น ดังนั้นดูละครแล้วท่านควรย้อนดูตัวเอง มิใช่ลุ่มหลงตนเองจนเสียสมดุลย์ไป"
ขอเน้นย้ำว่าสิ่งที่ผมบันทึกนี้เป็นองค์ความรู้ที่เกิดจากความรักและปรารถนาดี ที่ตัวผมยังมีความเคารพให้กับผู้หลักผู้ใหญ่ ผู้อาวุโสทุกๆท่าน ไม่มีเจตนามาสั่งสอนด้วยครับ เพราะด้วยปัญญาอันน้อยนิดผมคงจะไม่บังอาจ และผมก็รู้ด้วยว่าสอนผู้ใหญ่ในวิถีบ้านเราเป็นเรื่องที่ลำบากอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตามผมก็ยังเชื่อมั่นในระบบที่ให้ความสำคัญกับความอาวุโส แบบตะวันออกของเรา ว่ายังมีความเหมาะควรอยู่ครับ.....อย่างน้อยองค์ความรู้นี้ผมก็จะนำมาไว้สอนตัวเองนี่แหละ เพราะวันหนึ่งผมก็จะต้องไปแทนพวกท่าน จะได้ไม่หลงไปริดรอนสิทธิมนุษยชนและเป็นเจ้าของชีวิตใคร.....ขอบคุณผู้สร้างแรงบันดาลใจให้ผมกลั่นกรองสร้างองค์ความรู้นี้ด้วยครับ
"ไม่มีใครอยากตาย แม้ว่าคนที่อยากขึ้นสวรรค์ก็ไม่อยากตายเพื่อจะได้ไปที่นั่น แต่เราทุกคนต้องตาย ไม่มีใครรอดพ้นไปได้ ดังนั้น ความตายก็คือตัวเปลี่ยนแปลงชีวิต มันจะกำจัดคนเก่าออกไป เพื่อเปิดทางให้คนใหม่ได้เข้ามา ตอนนี้คนใหม่ก็คือพวกคุณ แต่ในไม่ช้าพวกคุณก็จะคอยๆแก่ และถูกกำจัดออกไป นี่คือหลักความจริง" ( สตีเฟน พอล จอบส์ . ค.ศ.๑๙๕๕ - ๒๐๑๑ , วิถีแห่งเซน )
ความเห็น (9)
คารวตา ความเคารพเป็นมงคลข้อหนึ่งในมงคล 38 ประการที่พระท่านสอนไว้ ใครทำได้ผู้นั้นมีมงคล
ตามที่พระสอนครับ
ขอบพระคุณท่านอาจารย์โสภณ ครับผม
จริงแท้ที่สุดตามที่ท่านอาจารย์กล่าวครับ ความเคารพในทุกสิ่งที่มีความดีงามนี่คือสิ่งที่ผมยึดถือ บางครั้งผมยกมือไหว้ผู้ที่เขามีอาวุโสน้อยกว่าผม เขาก็รีบยกมือไหว้ตอบ แล้วก็ถามผมว่าอาจารย์ไหว้ผมทำไม อาจารย์ไม่ต้องไหว้ผม แต่ผมบอกเขาไปว่า ผมแสดงความเคารพในคุณงามความดีในตัวของเขาต่างหาก....เด็กเขาก็ งง คิดว่าผมเพี้ยนไปแล้วมั้ง ^_^
อากาศเย็นแล้วท่านอาจารย์ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะครับ ด้วยความเคารพครับผม
ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ ข้อคิดข้อเขียนนี้มาก ขอบคุณจริงๆ เหมือนได้เริ่มต้นทำสิ่งดีๆ อีกครั้ง
สวัสดีท่านอาจารย์ชยันต์ เพชรศรีจันทร์ ครับ
ขอบพระคุณท่านอาจารย์ที่แวะเข้ามาเยี่ยมชม และให้กำลังใจครับผม ผมเชื่อว่าทุกคนในสังคมไทยเราถึงแม้จะมีความต้องการแตกต่างกันในหลายๆเรื่องหลายๆอย่าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่คนส่วนใหญ่และเป็นคนส่วนมากของสังคมนี้มีความต้องการก็คือ "การได้เห็นสังคมไทยของเราเป็นสังคมอุดมปัญญา สังคมแห่งการเรียนรู้อย่างแท้จริง"ด้วยความเคารพยิ่ง ครับผม
อย่างน้อยองค์ความรู้นี้ผมก็จะนำมาไว้สอนตัวเองนี่แหละ เพราะวันหนึ่งผมก็จะต้องไปแทนพวกท่าน จะได้ไม่หลงไปริดรอนสิทธิมนุษยชนและเป็นเจ้าของชีวิตใคร
ตรงใจตนเองเช่นกันค่ะ..
สิ่งที่มหาตมะ คานธี สามารถนำคนอินเดียเรียกร้องเอกราช
มิใช่ความอาวุโส (มีคนที่อาวุโสกว่า) หรือ อำนาจ ตำแหน่งราชการ..แต่เพราะท่าน "ทำให้ดูอยู่ให้เห็น" จึงมีอิทธิพลต่อจิตใจคนอย่างลึกซึ้งและยาวนานถึงปัจจุบัน
"อำนาจหอมหวลเสมอ" ใครยังมิได้สัมผัส จักมิเข้าใจ
โก ... อะไรสักอย่างว่าไว้ แต่ผมจำไม่ได้
ส่งกำลังใจมาให้ใช้สำหรับ "ความถูกต้อง" แต่ "ไม่ถูกใจ" นะครับ ;)...
ขอบพระคุณท่านอาจารย์ ป.ครับที่แวะเข้ามาเสริมความเชื่อมั่น และเติมเต็มในองค์ความรู้ เห็นด้วยกับแนวทางของท่านมหาตมะ คานธี ท่านเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณอย่างแท้จริง ซึ่งความเป็นผู้ใหญ่ของท่านนั้นแทบไม่ต้องนำมาใช้ในการกล่าวอ้างเพื่อสร้างอำนาจเลยแมืแต่น้อยครับผม
สวัสดีครับท่านอาจารย์ Wasawat Deemarn
ครับ เห็นด้วยกับท่านอาจารย์ครับ "อำนาจหอมหวลเสมอ" ใครยังมิได้สัมผัส จักมิเข้าใจ ขอบพระคุณในกำลังใจนะครับ ความรู้สึกผมมันเป็นประมาณว่า "ไปหลงรักผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เราหลงคิดว่าเขาพร้อมสำหรับเรา กำลังตกลงปลงใจ แต่เธอกลับเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ" อารมณ์ผิดหวัง อกหัก อะไรประมาณนี้แหละครับท่านอาจารย์
"ไม่โกรธ ไม่เกลียด ไม่อาฆาต ไม่พยาบาท ไม่ขอจองเวรต่อกรรม และอโหสิกรรม" เพียงแค่ต่อจากนี้ไปเขาก็เป็นเหมือนก้อนหินก้อนหนึ่งที่ผมเดินผ่านเท่านั้นแหละครับ ^_^
ขอบพระคุณท่านอาจารย์อักขณิช สำหรับดอกไม้ให้กำลังใจนะครับ อาการเย็นแล้วท่านอาจารย์ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ ^_^"