ชีวิตต้องสู้ ตอนฝีมือหรือจะสู้ฟ้าลิขิต

พอปิดเทอม น้องชายกลับไปเที่ยวบ้าน ไปเจอสาวเชียงใหม่เพื่อนแนะนำให้รู้จัก คงเป็นคู่บุญคู่กรรม พอกลับมาอเมริกาไม่กี่วัน น้องชายบินกลับไปแต่งงานเลย พี่สาวแต่ละคนพูดไม่ออก บอกมันแล้วแต่บุญและกรรม ภรรยาของน้องชายมีการค้าของพ่อแม่ น้องชายก็เลยมาเป็นช่วยทำงานให้กับร้านของภรรยา

ไปใหม่ๆคนข้างบ้านตกใจ เพราะไม่คิดว่าคนเมืองนอกมันจะขยันอย่างนี้ ตื่นเช้ามาน้องชายก็เริ่มทำงานเลย เสาร์อาทิตย์ชาวบ้านกำลังนอนกันอยู่ น้องชายก็ออกมาล้างรถ ซ่อมรถ ทำอะไรจิปาถะ ภรรยาก็ใช้น้องชายทุกอย่างไม่ให้มีเวลาว่าง เพราะตอนนั้นน้องชายเขาหล่อมาก ให้ยุ่งไว้ก่อนเสียละดี จะได้ไม่มีปัญหา

คุณอย่าคิดว่าทำงานให้กับร้านภรรยาเป็นของดี เพราะบางวันก็ต้องทะเลาะกัน ความภูมิใจมันไม่มีเพราะต้องอาศัยข้าวของภรรยากิน พี่สาวรึก็โกรธน้องชายว่ามันจบปริญญาตรีวิศวะ ปริญญาโทเอ็มบีเอเมืองนอก น่าจะไปทำงานเป็นอาจารย์หรือบริษัทใหญ่ๆจะได้มีตำแหน่งสูงๆ พี่สาวคิดถูกครับ อีกไม่นานน้องชายทนไม่ได้ต้องแยกทางกันเดิน พี่สาวบอกผมว่าในใจส่วนลึกน้องชายยังรักและเป็นห่วงภรรยาเก่าเสมอๆ สมัยอยู่ด้วยกันถ้าภรรยาเดินไม่ไหว น้องชายจะเป็นคนอุ้มพาไปเที่ยวสถานที่ต่างๆ มีความสุขประสาสามีภรรยาล่ะครับ

พอหย่ากันพี่สาวบอกกับผมว่า น้องสะไภ้มันหมดบุญ น้องชายมันหมดเวร น้องชายออกจากบ้านมาตัวเปล่า ไม่เอาอะไรเลย ทุกอย่างยกให้ภรรยาหมดทุกบาททุกสตางค์ เป็นอันว่าทำงานให้ภรรยาฟรีๆมาร่วมสิบกว่าปี ชีวิตต้องมาเริ่มต้นใหม่

คนที่จะมาช่วยก็คงจะต้องเป็นแม่เหมือนเดิม แม่ไม่พูดอะไรสักคำ ส่งเงินมาช่วยให้เปิดอู่ซ่อมรถ น้องชายทำทุกอย่าง ซ่อมรถ ขายอะไหล่รถ เลี้ยงหมู ทำไปทำมาไล่คนงานออกหมด เพราะคนไทยเวลาวันหยุดโดยเฉพาะวันหยุดยาวเช่นวันสงกรานต์ ขอลางานไปสามวัน หายไปครึ่งเดือนพอหมดเงินถึงจะกลับมาทำงานใหม่ น้องชายยังติดนิสัยการทำงานจากเมืองนอก ต้องทำงานตรงเวลา บอกว่าจะกลับมาทำงานวันไหนก็ต้องกลับมาทำงานวันนั้นเพราะงานที่รับไว้กับลูกค้าจะเสีย เลยไล่ลูกน้องออกหมด ปิดอู่ ขายแต่อะไหล่รถอย่างเดียว ทำคนเดียวสบายใจกว่า

ร้านอะไหล่รถของน้องชายไม่เหมือนของใครในเมืองไทย เพราะน้องชายเอาอย่างร้านอะไหล่ในเมืองนอก มีทางเดินเล็กๆ มีช่องกระจก ให้ลูกค้าถามปัญหา ของห้ามจับ ห้ามชม บอกมาว่าจะเอาอะไร หรือบอกสาเหตุของรถมาจะหาอะไหล่ให้ ปรึกษาฟรี เพราะน้องชายเขาเก่งมาก เขาบอกลูกค้าว่าพวกคุณต้องเรียกผมเป็นอาจารย์ เพราะผมรู้มากกว่าพวกคุณจริง จะถามเป็นภาษาอังกฤษก็จะตอบเป็นภาษาอังกฤษให้ก็ได้

เปิดร้านมาไม่นาน น้องชายไปเรียนนิติศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏ ได้ปริญญากฏหมายมาอีกหนึ่งใบ ผมถามน้องชายว่าจะเรียนไปทำไมอายุก็ป่านนี้แล้ว น้องชายตอบว่าเรียนไว้กันคนโกง

ถ้าคุณไปชานเมืองเชียงใหม่ ได้ไปเจอร้านขายอะไหล่รถ ร้านเล็กๆ เจ้าของเป็นตาแป๊ะแก่ๆคนหนึ่ง จะถามปัญหาอะไร เจ้าของร้านก็ตอบได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเครื่องยนต์ การบริหาร ตัวบทกฏหมาย การบ้านการเมือง ถามได้ทุกอย่าง ให้คำปรึกษาฟรีๆ

คนๆนั้นคือน้องชายผมเองครับ

เขียนใน GotoKnow โดย คนบ้านไกล
ใน เล่าสู่กันฟัง

คำสำคัญ (Tags): #ชีวิตต้องสู้

หมายเลขบันทึก: 469058เขียนเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2011 19:23 น. ()แก้ไขเมื่อ 13 กรกฎาคม 2013 20:15 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (14)

Ka-Poom

เขียนเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2011 21:23 น. ()

อ่านจบแล้วยิ้มสุขในหัวใจจังเลยค่ะ...^^

sha-รพ.แก่งคอย จังหวัดสระบุรี

เขียนเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2011 22:04 น. ()

ถ้าได้ไปแถวนั้นจะแวะไปทักทายค่ะ แต่คงมีร้านเยอะกระมังคะ จะสังเกตที่ "ตาแป๊ะแก่ๆ" ค่ะ

Pojana Yeamnaiyana Ed.D.

เขียนเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2011 23:22 น. ()

สวัสดีค่ะ

อ่านแล้วชื่นชมในความรัก...แต่ความรักที่ยิ่งใหญ่...คือความรักของแม่...ขอบคุณค่ะ

นิภารัตน์

เขียนเมื่อ 23 พฤศจิกายน 2011 21:51 น. ()

ถ้าคุณไปชานเมืองเชียงใหม่ ได้ไปเจอร้านขายอะไหล่รถ ร้านเล็กๆ เจ้าของเป็นตาแป๊ะแก่ๆคนหนึ่ง จะถามปัญหาอะไร เจ้าของร้านก็ตอบได้ คนๆนั้นคือน้องชายผมเองครับ

"ขนาดน้องชายเป็น "ตาแป๊ะแก่ ๆ คนหนึ่ง" ไม่อยากจะคิดว่าคนเขียนจะเป็น ....."ตาฯลฯ" ขนาดไหน เอิ๊กกก