เรื่องของจิ๊ดริด (2-116)
อันเนื่องมาจากอุทกภัยในขณะนี้ มีภาพข่าวช่วยเหลือผู้ประสบภัยและสัตว์เลี้ยง โดยเฉพาะสุนัขในอิริยาบถต่างๆ ทำให้ผู้เขียนคิดถึงเจ้า "จิดริ๊ด" หมาที่จากไปแล้วหลายปี...
ฉันเคยเลี้ยงหมาหลายตัว...
อันที่จริงไม่ได้เลี้ยงหรอก นอกจากเล่นและให้ขนมมันตอนที่มันขอ ก็อยู่บ้านเดียวกัน เมื่อขอก็ต้องให้จะใจจืดใจดำก็กระไรอยู่ ตัวที่ประทับใจมากชื่อ จิ๊ดริด เป็น หมาพันธุ์ร็อดไวเล่อร์ สีดำหน้าทู่และดุร้าย มีข่าวบ่อยๆ ว่าเป็นหมาที่กัดและทำร้ายคน แม้กระทั่งเจ้าของที่ลี้ยงมัน (เราเลยตั้งชื่อให้มันฟังดูคล้ายหมาตัวเล็กๆ น่ารักๆ เสียเลย)
บ่อยครั้งที่ความเคยชิน คุ้นเคยก็ชนะความหวาดหวั่นพรั่นพรึงได้เหมือนกัน เพราะเรา (อันที่จริงพี่ชายและพี่สะใภั) เลี้ยงจิ๊ดริดตั้งแต่มันอายุได้ 3 วัน เพราะร็อดไวเล่อร์เป็นหมาที่เลี้ยงลูกไม่เป็น ไม่มีน้ำนมให้ลูก หมาพันธุ์นี้เลยเพาะพันธุ์ยาก มีราคาแพง เพราะเลี้ยงยากต้องประคบประหงมจึงจะรอดนั่นเอง
จิ๊ดริดมีพี่น้องหลายตัว จำไม่ได้ว่ากี่ตัว แต่มันตัวเล็กและเซื่องซึมที่สุด เนื่องจากมันซนแต่ขาดทักษะ ตอนอายุ 2 อาทิตย์มันปีนขึ้นไปเกาะบนผ้าม่าน แล้วตกลงมานอนแน่นิ่งแอ้งแม้งที่พื้น จนพี่ชายต้องปฐมพยาบาล นึกว่ามันจะไม่รอดเสียแล้ว จากนั้นจิ๊ดริดก็กลายเป็นหมาขี้กลัว ตกใจเสียงดังๆ ทุกชนิด ขี้ขลาดและขี้ระแวงเป็นที่สุด จิ๊ดริดเกลียดและกลัวเสียงดังและคนแปลกหน้า และเกลียดเป็นพิเศษขนาดเห่าและหมุนตัวไม่หยุดเป็นเวลาหลายๆ นาทีเมื่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์ เราเรียกจิ๊ดริดว่า “หมาต๊องส์” เพราะมีพฤติกรรมต่างจากเผ่าพันธุ์เดียวกัน กลัวแม้กระทั่งจิ้งจก นก หนู และสัตว์เลื้อยคลาน
พี่น้องของจิ๊ดริดถูกคนขอไปเลี้ยงหมด เหลือแต่จิ๊ดริด อันที่จริงพี่ชายไม่ให้เพราะความสงสาร จะสงสารจิ๊ดริดหรือสงสารคนที่ขอไปเลี้ยงก็สุดคาดเดา ในที่สุดก็เลยเหลือเพียงจิ๊ดริดตัวเดียว กิจวัตรประจำวันไม่มีอะไรมาก มันกินอาหารวันละ 2 มื้อ เช้า-เย็น พี่ชายปล่อยให้อยู่บริเวณหน้าบ้านอย่างอิสระ จิ๊ดริดไม่ชอบคนแปลกหน้า หากมีแขกมาเราต้องจับมันเข้ากรง มันจะเห่ากรรโชกน่ากลัว ต้องขู่ว่า “เข้าที่/เข้าที่นะจิ๊ดริด” มันไม่ชอบออกนอกบ้าน ทั้งชีวิตกว่า 10 ปีของมัน ออกนอกบ้านไม่เกิน 3 ครั้ง คือไปทำหมัน (ลืมบอกว่าจิ๊ดริดเป็นตัวเมีย) ไปฉีดวัคซีนป้องกันอะไรสักอย่างหนึ่ง และไปหาหมอครั้งหนึ่งตอนป่วยมากๆ และทุกครั้งก็เป็นการออกนอกบ้านอย่างทุลักทุเล เหน็ดเหนื่อย และน่าโมโหของผู้พามันออกนอกบ้านอย่างยิ่ง
โดยรวมแล้ว จิ๊ดริดก็ไม่ได้เป็นหมาที่ดีเด่นพิเศษอะไรกว่าหมาอื่นๆ หน้าตาก็ยาวๆ ผิดจากร็อดไวเล่อร์ทั่วไป กลัวแม้สัตว์เล็กๆ มีอาการต๊องส์คล้ายหมาไม่เต็มบาท แต่หมาก็คือหมา มันทำหน้าที่เฝ้าบ้าน ด้วยคุณลักษณะของมันคือ “การเห่า” จิ๊ดริดชอบขอขนมฉันเนื่องจากฉันชอบกินขนม พอได้ยินเสียงฉัน มันจะเข้ามาคลอเคลียและขอขนมของกินทุกครั้ง เราเลยสนิทสนมกันเพราะต้องแย่งขนมกันกินบ่อยๆ มันชอบขนมกรอบๆ มากเป็นพิเศษ
ตอนที่แม่ยังอยู่ มันรักแม่มาก เพราะแม่ไม่เคยดุด่าตะคอกมันเลย แถมยังลูบหัวลูบเนื้อลูบตัวทักทายพูดคุยกับมันอย่างเมตตาทุกครั้งที่มาพัก บ้านพี่ชาย (แม่อยู่บ้านพี่ชายบ้าง บ้านพี่สาวบ้างไปๆมาๆ) ถึงมันจะต๊องส์ๆ แต่มันก็คงรับรู้ได้ว่าใครรักและเมตตามัน ช่วงหลังๆ แม่มาพักอยู่ที่บ้านพี่ชาย จิ๊ดริดก็ยิ่งรักและสนิทกับแม่ เพราะคนแก่อยู่กับหมาด้วยกันทั้งวัน ในขณะที่คนอื่นๆ ออกนอกบ้านไปทำงานบ้าง ไปต่างจังหวัด ไปบ้านอื่นบ้าง แม่จากไปเมื่อเดือนกุมภาพันธุ์ 2548 วันที่แม่จากไปจิ๊ดริดซึมมาก ไม่เห่าคน ไม่ตกใจเสียงดังๆ มันคงงงๆ ว่าทำไมคนมาที่บ้านมากหน้าหลายตา และไม่มีแม่คอยลูบหัวลูบตัวให้อาหารมันอีก
หลังงานศพแม่ไม่นานจิ๊ดริดก็เริ่มป่วย ฉันไม่ได้อยู่บ้านพี่ชายแล้วในตอนนั้น พี่ชายบอกว่ามันซึม กินอาหารไม่ค่อยได้ ขาบวม และหมดปัญญาที่จะพาไปหาหมอ เพราะมันไม่ยอมออกจากกรง ครั้งสุดท้ายที่ได้ไปเยี่ยม ฉันแกะขนมกรุบกรอบให้ มันทำท่าดีใจเหมือนทุกครั้ง แต่กินแค่ชิ้นเดียว ชิ้นอื่นๆ มันเพียงคาบไปเก็บไว้ในกรง หน้ามันดูบวมๆ ขาหน้าบวมทั้งสองข้าง แต่ก็ยังอุตส่าห์ทำท่าดีอกดีใจมาทักทาย แม้จะหายใจแรงมากๆ เห็นอาการมันแล้วก็ทำใจ/ตัดใจ คิดถึงกฎไตรลักษณ์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ในที่สุดไม่มันก็เราต้องตายก่อนกันไปข้างหนึ่ง นั่นคือสัจธรรมของโลกนี่นะ ก่อนกลับมันเข้ามาเลียที่มือและเดินมาส่งถึงหน้าประตูรั้ว ซึ่งมันไม่เคยทำมาก่อน ...จึงก้มไปกระซิบบอกว่า..."จิ๊ดริดขอให้ไปดีนะ เลือกเกิดดีๆล่ะ จะเป็นคน เป็นหมา เป็นอะไรก็ขอให้ได้เกิดในที่ที่ดีกว่านี้แล้วกันนะ..."
จิ๊ดริดจากไปหลังจากแม่จากไปราว 6 เดือน ...มันนอนตายอยู่ข้างเก้าอี้ที่พี่ชายนั่งประจำหน้าบ้าน ซึ่งเป็นที่ ที่มันชอบและมีความสุขที่สุดเมื่อได้หมอบอยู่ใกล้ๆ เจ้านายในทุกค่ำคืน... หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยขวนขวายหาหมามาเลี้ยงอีกเลยจนบัดนี้
ก็อย่างว่าล่ะนะ อยากเขียนถึงจิ๊ดริดทั้งที่ไม่รู้จะเขียนถึงมันทำไม ไม่เห็นมีอะไรโดดเด่นเลยสักอย่าง แต่กว่าจะเขียนเรื่องของจิ๊ดริดได้ก็ต้องใช้เวลากว่า 5 ปี ยอมรับว่าทุกครั้งที่ตั้งท่าจะเขียน จะมีอาการตื้อๆตันๆ น้ำตาเจ้ากรรมก็คอยจะออกมาทำให้ตาพร่ามัว คงเพราะมันเป็นหมาที่ฉันสนิทสนมด้วย เพราะคุณสมบัติอื่นๆ ก็ไม่ต่างจากหมาทั่วไปคือ มันจะรักเราอย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่เคยงอน ไม่โกรธเมื่อเราดุด่าหรือละเลยไม่ใส่ใจดูแลมัน มันจะทำท่าดีใจต้อนรับทุกครั้งที่เห็นเรา และความรักความภักดีของมันก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงตลอดชั่วชีวิตของมัน ซึ่งคุณสมบัตินี้เราทุกคนปรารถนาอย่างยิ่ง แต่ก็หาได้ยากเต็มทีแม้ในตัวเราเองและคนรอบตัวก็ตามที
ปล.ท้ายบันทึก : เอาล่ะนะจิ๊ดริด ฉันทำตามสัญญาแล้วนะ เขียนเรื่องของนายแล้ว แม้นายจะไ่ม่ได้มีอะไรพิเศษกว่าหมาอื่นๆทั่วไป จะเขียนยกย่องนายมากไป ก็ทำไม่ได้เพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง เลยเล่าตามจริงนี่ล่ะ แต่นายควรดีใจนะ เพราะเรื่องของนายเป็นเรื่องที่ฉันต้องใช้เวลาทำใจมากเลยกว่าจะเขียน ได้...และที่ต้องบอกไ่ม่ว่านายจะรู้หรือไ่ม่ก็ตาม...ฉันรักและยังคิดถึงนาย นะ จิ๊ดริด
ขอให้เราได้เจอกันอีกนะจิ๊ดริด คราวนี้จะแบ่งขนมให้กินแบบไม่อั้น... สัญญาเลย
ความเห็น (17)
คุณน้องหายไปเสียนานเลย สบายดีหรือครับ
อายุหมาประมาณสิบเอ็ดปีครับ ถ้าเทียบกับอายุคน เขาให้เอาสิบคูณ จิ๊ดริดตายตอนอายุ ๑๐ ปี ก็เทียบกับคนอายุเกือบร้อย ใช้ชีวิตของการเป็นหมาเกินพอแล้วครับ ไอ้มุกหมาของผมตายประมาณ ๓-๔ ปี มาใช้กรรมเพียงครึ่งเดียวของอายุหมา
เพิ่งเจอรูปสมัยน้ำท่วมตอนเป็นหนุ่ม เสียดายไม่ได้มีรูปไอ้มุกเพราะมันหลบไปอาศัยในบ้าน ไอ้เราหรือก็เป็นห่วงมันกลัวว่ามันจะไม่กล้าเข้าไปในบ้าน ขันที่เห็นเป็นขันน้ำของไอ้มุกครับ
จาก คนรักหมาแต่ไม่กล้าถูกตัวหมา
สวัสดีค่ะพี่คนบ้านไกล
น้องสบายดีค่ะ บ้านพี่น้ำท่วมหรือเปล่าคะ
ภาพนี้ต้องเก็บรักษาไว้ให้ดีนะคะ เป็นภาพที่คลาสสิคมาก ๆ ค่ะ ถ่ายได้ดีจริงๆ เห็นเงาในน้ำแล้วยังขันน้ำของไอ้มุก อีกด้วย ฮาาาา
หมามีอายุได้ถึง 14-15 ปีเลยนะคะ ที่เคยได้ยินมาคืออายุหมาให้คูณด้วย 7 จะเทียบเท่าอายุคน (คงบวกลบได้ดังพี่ว่า) ที่บ้านเคยเลี้ยงหมาที่ตายตอนอายุ 14 ปี มันแก่มาก ฟันฟางหัก ตาก็ไม่ค่อยเห็นเดินชนโน่นชนนี่ แต่หูยังดีเหมือนเดิมค่ะ
เราเลี้ยงอะไรก็อดจะผูกพันไม่ได้นะคะ พอจากกันไปก็เศร้าและคิดถึงค่ะ ส่วนภาพของจิ๊ดริดยังหาไม่เจอและมีน้อยเพราะมันเป็นหมาขี้กลัว แค่ถือกล้องเล็งๆ มันก็วิ่งเข้ากรงไปแล้วค่ะ
ขอบคุณที่พี่มาเยือนและทักทายค่ะ ^^
สวัสดีค่ะคนไม่มีราก
- หัวอกคนรักหมา เข้าใจดีค่ะ นึกถึงตอนที่เจ้าเดลหายไป เพราะติดผู้หญิงทำเอาพี่กินไม่ได้นอนไม่หลับถึงกับต้องใช้สูตรโบราณตะโกนเรียกใส่หม้อนึ่งข้าว ถ้าได้อ่านบันทึกเก่าๆของพี่คงพอนึกออกนะคะ
- หมาเป็นเพื่อนสนิทที่ไม่มีมารยา ไม่โกหกเพราะพูดไม่ได้ แค่เห็นเค๊าดีใจตอนที่เรากลับบ้านก็มีความสุขแล้วค่ะ
สวัสดีค่ะพี่ 
มนัสดา
ภาพนี้คงเป็นพี่กับเจ้าเดลใช่ไหมคะ น่ารักและดูแล้วเห็นความผูกพันมากๆเลยค่ะ
หมาเป็นเพื่อนแท้ สำหรับน้องรักและผูกพันกับหมามาก
บางคนบอกว่า เลี้ยงสัตว์อื่นสบายกว่า เช่น แมว ซึ่งดูแลตัวเองได้ดีกว่าหมา เราไม่ต้องอาบน้ำ หาเห็บใ้ห้ แถมเวลาแมวจะตายมันก็จะไปที่สุสานแมว ซึ่งไม่เคยให้คนได้เห็นว่าแมวตายอย่างไร ฯลฯ แต่ก็ยังรักและผูกพันกับหมามากกว่าอยู่ดีค่ะ :)
คนรักหมาเหมือนกันเลยค่ะ เวลาได้ยินได้ฟังเรื่องหมามีฤติกรรมแปลกๆจะนึกถึง ซีซ่าร์ มิลลาน แห่ง Dog whisperer ซึ่งเขาจะพูดเสมอว่าพฤติกรรมของหมานั้นมีที่มาเสมอและเจ้าของต้องปรับตัวมาก
เจ้าจิ๊ดริดก็ไปสบาย หมดเวรกรรมของการเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน ความดีของเขาอาจทำให่เขาได้ไปเกิดใหม่เป็นคนก็ได้นะคะ ขอให้เขาได้ไปเกิดใหม่ในภพภูมิที่สูงขึ้น มีความสุขกาย สุขใจ
ช่วงน้ำท่วมพี่ก็เสียหมาไปสองตัว เลี้ยงหมาไทยสีเหมือนกันทังสี่ตัวเลยค่ะ ตัวแรกที่เสียไป ก็ไม่ทราบว่าเขาหายไปไหน หาไม่เจอ ไม่พบซากด้วย นี่ก่อนน้ำท่วมนิดหน่อย ช่วงน้ำท่วมมากๆ อีกตัวชอบว่ายน้ำตามเรือพายที่บ้าน และบางทีก็ว่ายน้ำออกไปข้างนอกเอง ติดเชื้อไตวายเฉียบพลัน เอาไปส่งรักษากับหมอสองคืนก็สิ้นลม แผ่เมตตา อธิษฐานให้เจ้าหมาทั้งสองเช่นเดียวกัน
เมื่อก่อนที่จะเจริญสติเป็นและได้ฝึกบ่อยๆ การสูญเสียเป็นเรื่องเศร้าและทำใจยากค่ะ แต่เมื่อเรามีสัมมาทิฐิ เข้าใจไตรลักษณ์ ทำให้ปล่อยวางด้วยเมตตาทั้งต่อผู้จากไปและตัวเองได้ดีขึ้นมาก ไม่มีอะไรติดค้างในใจ
เสียใจกับการจากไปของจิ๊ดริดด้วยนะค่ะ
ตามประสาคนรักหมาค่ะ
มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราเลยละค่ะ
เจ้าโบที่บ้านชอบกินขนมปังมากค่ะ
ได้ยินเสียงถุงเปิดดังๆไม่ได้ต้องรีบนั่งไหว้ขอขนมทันทีเลยค่ะ
ดาวหนึ่งซึ่งเห็นเด่นนัก
ประจักษ์ดวงแจ้งแสงจ้า
ส่องทางด้วยธรรมนำพา
เดินฝ่าครรลองผองภัย
สวัสดีค่ะพี่นุช 
คุณนายดอกเตอร์
ดีใจที่ได้ทักทายกับพี่ค่ะ คิดถึงอยู่ตั้งแต่ได้ฟัง/อ่านข่าวน้ำท่วมพระนครศรีอยุธยาแล้วค่ะ แต่ก็ได้ทราบจากน้องต้อมว่าพี่นุชสบายดีเพราะมีการเตรียมตัวไว้อย่างดี...เบาใจค่ะ
น้องมั่นใจว่าจิ๊ดริดคงไปในภพภูมิที่ดีกว่าเดิม เพราะเขาซื่อสัตย์ในหน้าที่ของเขา และไม่เคยทำให้ใครเดือดเนื้อร้อนใจกับเขาเลยค่ะ แต่ตัวน้องเองและพี่ชายพี่สะใภ้ต่างหากที่หลายครั้งเราก็อดจะรู้สึกผิดที่ไม่ได้ดูแลเขาดีเท่าที่อยากจะทำ... ซึ่งนั่นก็ผ่านไปแล้ว แก้ไขไม่ได้อีก
ขอบคุณค่ะสำหรับข้อธรรมเรียบง่าย เที่ยงตรงที่พี่นุชกรุณาให้ น้องน้อมนำใส่ใจค่ะ :)
สวัสดีค่ะอ.
Bonnie
เจ้าโบคล้ายจิ๊ดริดที่ชอบขนมเลยค่ะ แย่งกันประจำ ฮาาาา
ขอบคุณที่แวะมาทักทายและแบ่งปันประสบการณ์ค่ะ :)
อ่านแล้วคิดถุงปุ๊กลุก
สร้าง บล็อกตั้งชื่อว่าปุ๊กลุกมานานร่วม 2 ปี
ตั้งใจจะเขียนถึง
พอลงมือจะเขียนน้ำตาซึม
เลยไม่ได้เขียนจนปัจจุบัน
คิดถึงน้องสาวเสมอ
น้ำท่วมบ้านไหมคะ
- เป็นความเศร้า คละเคล้าความดี ที่พันผูก..จริงๆ ครับ
การเลี้ยงสัตว์ไม่ว่าจะชนิดไหน เลี้ยงแล้วเราก็รัก ห่วงใย ให้อาหารทำความสะอาดฯ แต่พอมันจากไปสงสาร คิดถึงมากมาย เป็นเหตุผลหนึ่งที่ต่อนี้ไปพี่ดาพยายามหรือหลีกเลี่ยงได้ที่จะไม่นำสัตว์มาเลี้ยงอีก ทุกวันนี้พี่ดาเลี้ยงต้นไม้ ถึงแม้ตายก็ไม่เสียใจมาก เท่ากับสัตว์ที่เราเลี้ยงตายจากไป ได้แต่เสียดายเท่านั้น สบายดีนะคะ คิดถึงเสมอค่ะ
พี่หญิงปิงจ๋า
จิ๊ดริด คงรับรู้ได้แม้ว่าจะไปสวรรค์แล้ว
เพิ่งเคยชมรายการ dog whisperer ตอนแรกก็เอ ชื่อเหมือนหนังโปรด horse whisperer เลย แต่ชอบดู ทริปของคนรักสุนัข มากกว่า เพราะว่าได้เห็นวิวงามๆ ด้วย
สุขีส่งท้ายปีเก่านะคะพี่หญิง
สวัสดีปีใหม่ พ.ศ. 2000 + 555
ขออวยพรให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง มีชีวิตที่เบิกบานสดใส สมหวังในสิ่งที่ปรารถนา คิดเงินให้ได้เงิน คิดทองให้ได้ทอง และประสบแต่สิ่งที่ดีงามตลอดปีและตลอดไปนะครับ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ
: )
เป็นอีกบันทัึหนั่งที่น่าอ่านมากๆ
ขอบคุณนะครับ ก