เมืองพาราณสีอยู่ใกล้พุทธสถานที่เรียกว่า สารนาถ ในปัจจุบัน...โดยห่างกันประมาณ 9 กิโล ถนนที่เชื่อมตรงจากตัวเมืองสู่สารนาถชื่อ พุทธภูมิ ครับ...ผมไปสารนาถบ่อยมาก...ประมาณ 3 เดือนต่อครั้ง...ก่อนถึงเจดีย์ธรรมเมกสถูป...จะเจอเจาขัณทีสถานที่ปัญจวัคคีย์
แรกพบพระพุทธเจ้าครับ...เมื่อเดินไปอีกประมาณครึ่งกิโล...ก็ถึง
ธรรมเมกสถูปซึ่งเป็นศูนย์
กลางประกาศพุทธศาสนาแห่งแรกในโลก..เดิมซื่อป่าอิสิปตนมฤคทายวัน...เล่าว่ามีพวกฤาษีเหาะมาลงที่สวนป่านี้...พักผ่อนแล้วพากันไปอาบน้ำในแม่น้ำคงคา...ซึ่งห่างจากที่นี้ไป
ประมาณ 2 กิโล
ขณะนี้ที่ใกล้ ๆมีวัดของชาวศรีลังกา...วัดเชนของชาวอินเดีย...ที่มีนิกายคนนุ่งลมห่มฟ้าด้วยครับ ฮา ๆ เอิก ๆ...ห่างไปอีกนิดก็เป็นสวนกวาง...แล้วยังมีพิพิธภัณฑ์ให้ชมด้วยนะครับ...
วันหนึ่งที่วัดไทยสารนาถ...มีงานทำบุญทอดผ้าป่า...ทั้งชาวไทยและเทศมาร่วมทำบุญ...ผมและเพื่อน ๆก็ไปช่วยในงานนี้ด้วยครับ...ผมร่วมเป็นพิธีกร...โดยจำคำกลอน
สอนใจจากท่านผู้รู้เช่น...อันทุกข์สุขอยู่ที่ใจมิใช่หรือ...ถ้าใจยึดถือก็มีทุกข์ไม่สุขใส...
ถ้าไม่ยึดถือก็มีสุขไม่ทุกข์ใจ...เราอยากได้ความสุขหรือทุกข์นา...
ทุกข์มีเพราะเรายึด...ทุกข์ยืดเพราะเราอยาก...สุขมากเพราะเราละ...เลิก...ลด...ทุกข์
หมดเพราะเราปล่อยวาง...ครับ...
จิตใจอยู่เหนือทุกข์นี้มันสบาย...จริง ๆ นะครับ
ช่วงขบวนแห่ปรากฏว่ามีการจัดขบวนช้างหลายเชือก...ขาดคนขึ้น...ตกลงผมได้ขึ้นหลังช้าง
กับเพื่อนคนหนึ่ง...ขบวนเดินแถวไปเวียนรอบเจดีย์ธรรมเมกสถูป 3 รอบครับ...
พึ่งรู้ว่าช้างก็เป็นหวัดเหมือนกัน...คือมันใช้งวงพ่นน้ำมูกมาด้านหลังถูกเพื่อนที่นั่งข้างหน้าผมครับ...ฮา ๆเอิก ๆ...เมื่อลงจากหลังช้างแล้วทำการกราบนมัสการ...พุทธสถาน
ซึ่งเป็นบ่อเกิดวันอาสาฬหบูชาครับผม...
โปรดติดตามตอนต่อไป ด้วยความปรารถนาดี
จาก...umi
สวัสดีครับ คุณขจิต ฝอยทอง
คงมีหลายท่าน...มีเวลา...พยายามค้นหานะครับ...
ที่แน่ ๆก็มีนิสิต ป. เอก สาขา วัฒนธรรมศึกษา...จำนวน 12 ท่าน ครับ ฮา ๆ เอิก ๆ
นับวันจำนวนผู้บันทึกจะเพิ่มมากขึ้น...อีกหน่อยเราคงหากันไม่เจอ...นะครับ ฮา ๆ เอิก ๆ
ด้วยไมตรีจิตมิตรภาพ
จาก...umi