อย่าถ่มน้ำลายรดฟ้าเลย (นะ) (2-115)
เห็นเด็กรุ่นน้องบางคน...ทำให้คิดถึงตัวเอง
เด็กรุ่นใหม่มักจะไฟแรง กล้าคิดกล้าทำกล้าวิพากษ์วิจารณ์
ได้ยิน รุ่นน้องๆ บ่นว่าวิพากษ์วิจารณ์อย่างเผ็ดร้อนกับหน่วยงาน/ที่ทำงาน/งานที่ทำ
คงเป็นเหมือนๆกันกับเรา...เมื่อแรกที่ทำงาน กลับมาบ่นให้แม่ฟังทุกวันๆๆๆๆๆ
แม่บอกว่า บ่นให้แม่ฟังคนเดียวพอนะ บ่นให้คนอื่นฟัง...จะไม่ดี
ตอนนั้นเถียงว่า ใครๆ ก็บ่นอย่างหนูเลยนะ (ไม่ใช่หนูคนเดียวด้วยล่ะ)
แม่บอกว่า แล้วสังเกตดูไหมว่า คนที่บ่นๆ นั้นเป็นไงบ้าง เขาอยู่ดีมีสุขหรือเปล่า เจริญก้าวหน้าในงานไหม
แม่เลยสำทับซ้ำเมื่อเห็นลูกสาวทำหน้าคิดและอ้ำอึ้งว่า...
“...คน ที่จะเจริญก้าวหน้าในชีวิต เขาไม่บ่นว่า หม้อข้าว/ที่อยู่ ที่เขาได้กินอยู่อาศัยหรอก...หากคิดว่าหม้อข้าว/ที่อยู่ นั้นไม่ดี ไม่เหมาะ ก็เปลี่ยนหม้อข้าว ย้ายที่อยู่เสียแค่นั้นเอง…”
อุปมาเหมือน ถ่มน้ำลายรดฟ้า ก็เปื้อนตัวเองน่ะซี!!!
อยากให้น้องๆ โชคดีอย่างเราจัง...ที่มีแม่คอยเตือนสติ
(◠‿◠✿)❤•♥
ความเห็น (21)
หากคิดว่าหม้อข้าว/ที่อยู่ นั้นไม่ดี ไม่เหมาะ ก็เปลี่ยนหม้อข้าว ย้ายที่อยู่เสียแค่นั้นเอง…”
อาจเพราะ หม้อข้าวนั้นดี แต่ไม่เหมาะกับเรา
เราเองก็ดี แต่ไม่เหมาะกับหม้อข้าวใบนั้น
win win คะ :-)
สวัสดีค่ะคุณหมอ
CMUpal
เป็นคอมเม้นท์ที่ตรงใจ โดนใจ และได้ใจอย่างยิ่ง
ไม่มีอะไรที่ดีหรือเลวไปทั้งหมด เพียงเหมาะควรต่อกันหรือไม่ เท่านั้นเอง
หากสิ่งที่ทำนั้นเราไม่ชอบ ไม่ว่าจะเพราะเราไม่เหมาะกับงาน หรืองานไม่เหมาะกับเรา แทนการบ่นว่า... หากเราเปลี่ยนตัวเองให้เหมาะกับงานไม่ได้ก็ควรหาสิ่งที่เหมาะกับเรา จริงไหมคะ
ขอบคุณคอมเม้นท์แสนดี อ่านแล้ว win-win... จริงด้วยซี :)
ถ่มออกมาเสียบ้างก็ดีกว่ากลืนฝืนทนทุกครั้ง
ขอบคุณข้อคิดดี ๆ ค่ะคุณ 
วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
ถ่มออกไปที่อื่นแล้วกันนะคะ อย่าถ่มไปบนฟ้า เพราะมันอาจเปื้อนตัวเอง หรือเปล่าคะ ฮาาาาา :)
สวัสดีค่ะ
ยังไงก็ในบ้านเรา
หม้อของเราเรากินทุกวัน
ดีหรือไม่ก็ปลงซะ ยิ้มรับทุกสถาณการณ์
ทนให้ได้ ปรับให้เป็น กลืนเข้าไปในคอก็ของเรานั่นแหละ
สวัสดีค่ะอ.
Bonnie
เฉียบคมโดนใจอย่างแรงงงงง ฮาาาาา
ทนให้ได้ ปรับให้เป็น กลืนเข้าไปในคอก็ของเรานั่นแหละ... :)
ขอบคุณค่ะ
ÄÄÄ....ชอบใจที่คุณแม่ให้สติ...."แค่เปลี่ยน..หม้อข้าว..ฤาย้าย..ที่อยู่.."....คนสมัยนี้..มักใช้วิธี..ทุบหม้อ ข้าว..อ้ะ(เพราะเกิดสมัยอุตสาหกรรมรุ่งเรือง)..หม้อข้าว..เก่า..กับใหม่ใครดีกว่ากัน..บ่นไปทำไมมี..อิอิ...(สวัสดีค่ะคุณไม่มีราก..ยายธีค่ะ)....
- ชอบคำสอนนี้จังอยากกด like 100 ครั้ง
- “...คน ที่จะเจริญก้าวหน้าในชีวิต เขาไม่บ่นว่า หม้อข้าว/ที่อยู่ ที่เขาได้กินอยู่อาศัยหรอก...หากคิดว่าหม้อข้าว/ที่อยู่ นั้นไม่ดี ไม่เหมาะ ก็เปลี่ยนหม้อข้าว ย้ายที่อยู่เสียแค่นั้นเอง…”
- 555
สวัสดีค่ะคุณ
ยายธี
สมัยนี้ยังนิยมยุทธศาสตร์สมัยพระเจ้าตากสินคือ การทุบหม้อข้าวหม้อแกงแล้วตีเมืองนะคะ...เด็ดขาดจริงๆๆๆๆ
คิดถึงค่ะ รักษาสุขภาพนะคะ
สวัสดีค่ะอ.
ขจิต ฝอยทอง
เมื่อยมือแย่เลยนะคะ...ฮาาาา
แต่ก็ชอบและขอบคุณค่ะ
บ่นว่างานที่ทำ จะมีแก่ใจพัฒนางานได้อย่างไรเนาะ ^_^
งานเดี๋ยวนี้หายากจะตาย หนักนิดเบาหน่อยก็น่าจะปรับตัวกันได้
หรือเขาคิดว่าหม้อข้าวหาง่ายสำหรับเขา....การเปลี่ยนข้าวในหม้อง่ายกว่าการ
เปลี่ยนหม้อนะพี่ว่า
สวัสดีค่ะพี่กีร์
คุยกับเด็กรุ่นใหม่หลายคน เขาบอกว่าที่ไหนให้เงินเดือนดี สวัสดิการดีก็เปลี่ยนงานไปเลย ไม่ต้องยึดติดอยู่กับที่ไหน...ค่ะ
เราอาจคิดต่างจากเขา เพราะอยู่ในยุคที่ได้รับการปลูกฝังที่ต่างกัน แต่น้องเองก็ยังเห็นว่าการให้เกียรติงานที่เราทำนั้นสำคัญ หากไม่ให้เกียรติและคุณค่ากับงานที่ทำก็หมายถึงเราไม่ให้เกียรติตัวเองเช่นกัน พี่ว่าจริงไหมคะ?
:)
ท่านอาจารย์คนไม่มีรากครับ
- ผมคงตัวแทนทั้งรุ่นเก่าและรุ่นใหม่ด้วยดีไหมครับ อิอิ (เพราะบ่นบ่อย)
- ผมว่าคนรุ่นเก่าๆ เขาสอนกันมาดีนะครับ ตอนผมทำงานครั้งแรก ได้พี่ที่ทำงานสอนหลายต่อหลายอย่าง เขามีความรักความเป็นห่วงดี ดูแลกันดี
- สมัยใหม่ตัวใครตัวมัน เน้นความสามารถ เน้นการแข่งขัน เน้นความเป็นตัวของตัวเอง สอนให้คนเก่งมากขึ้น คนรุ่นใหม่มองคนรุ่นเก่าว่า เป็นตัวถ่วงเขา ในขณะที่คนเก่ามองคนรุ่นใหม่ว่า เก่งเกินไป
- คนรุ่นเก่ามักจะก้มหน้าก้มตาทำไป ไม่มีบ่น ถึงจะมีความไม่เห็นไม่ตรงกัน แต่ก็ไม่ต่อว่าต่อขานเพราะห่วงหน้าตาชื่อเสียงองค์กร ในขณะที่คนรุ่นใหม่ กลับวิพากษ์วิจารณ์ได้เป็นฉากๆ
- ได้อ่านคำสอนของอาจารย์คนไม่มีราก รู้สึกดีมากเลยครับ ขอบพระคุณมากครับที่แบ่งปันให้ได้เรียนรู้นะครับ
สวัสดีค่ะนานๆเข้ามาก็พบกับบันทึกที่ให้ข้อคิด สาระดีๆจากที่นี่ "คนรุ่นใหม่หนักไม่เอา เบาไม่สู้ แล้วจะรู้ว่าอนาคตหมดทางทำมาหากิน" จริงๆนะคะ
คมชัดลึกมากครับ..
วันก่อน ผมก็แชร์เรื่องนี้กับบุคลากรเหมือนกัน
คิดว่า เขาคงเข้าใจ และรู้สึกได้กระมังครับ
- สวัสดีครับ
- ขอบคุณข้อคิดดีๆ ครับ
- สิ่งที่เราเป็น งานที่เราทำ
- ดีที่สุดแล้ว....
อยากกดให้ดอกไม้ ชอบจังเลยค่ะพี่หญิงปิง
น้องจะเงียบไว้ หากไม่ใช่พรหมลิขิตก็บายค่ะ :)
สวัสดีค่ะคุณ 
ณัฐวรรธน์
ดีใจที่ได้เห็นคนรุ่นรอยต่อค่ะ และคนรุ่นที่เป็นรอยต่อของเก่าและใหม่นี่เอง จะช่วยทำใ้ห้ช่องว่างนี้ลดน้อยลง
การวิพากษ์วิจารณ์เป็นสิ่งที่ดีนะคะ เพราะจะวิพากษ์วิจารณ์ได้ต้องมีการ วิเคราะห์ ก่อน การวิเคราะห์ต้องหาเหตุผล ข้อมูล ซึ่งทำให้เราได้เห็น "ความจริง" เมื่อวิพากษ์กันด้วยความจริง จะทำให้องค์กร/หน่วยงานพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น...จริงไหมคะ ^_^
สวัสดีค่ะพี่ตูม 
Rinda
น้องว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เป็นวัฏฏจักรของคนทำงานนะคะ พี่ๆจะมองว่าน้องๆ หนักไม่เอาเบาไม่สู้ เอาแต่บ่นวิพากษ์ปากกล้า ตอนเราเป็นน้องใหม่ทำงานก็โดนแบบนี้ ตอนนี้มองรุ่นน้องก็เลยเข้าใจรุ่นพี่มากขึ้น...
ช่วยกัน ๆ ค่ะ :)
สวัสดีครับคุณคนไม่มีราก
อ่านบันทึกนี้ รับรู้ถึงการทำงานด้วยหัวใจที่เป็นสุข และการปรับเปลี่ยนความทุกข์จากการทำงานให้ทุกข์น้อยลง
..
สถานที่ทำงาน เปรียบเสมือนบ้านหลังที่สองของเรา เมื่ออยู่ด้วยใจรัก การจากลาไม่ว่าเหตุผลใดก็ตาม…..ใจมันก็ยังคงรักบ้านหลังนี้เสมอ
..
วันนี้หรือวันใดก็ตาม เมื่อเราจากเค้าไปแล้ว หากเราได้เหลียวหลังกลับมามองเค้าใหม่ บ้านหลังที่ให้โอกาสในชีวิตการทำงานของเรา บ้านที่ให้ประสบการณ์ในชีวิตของเรามาอย่างยาวนาน
เราก็จะยิ้มได้อย่างมีความสุขเสมอ จริง ๆ นะครับ คุณคนไม่มีราก
ด้วยความระลึกถึงเสมอครับ
