อดทนด้วย.....พลังความรัก ( สิบเอ็ด )
เส้นทางคดเคี้ยวสู่โรงเรียน
หลังจากใช้ชีวิตที่แตกต่างและแปรเปลี่ยนในเมืองกรุงมาได้เกือบสามปี เป็นช่วงที่กำลังสนุกและปรับเปลี่ยนหลายๆอย่าง อีกทั้งกำลังทำตัวกลมกลืนกับคนเมืองกรุงประเภทหลงแสงสีเสียงแบบมีสตินั่นเอง คนใกล้ตัวก็มีข่าวมาบอกอีกแหละว่า.....เราจะต้องเตรียมตัวเก็บของอีกแล้วนะแต่คราวนี้เราจะกลับบ้านเราเสียที....เย้ๆๆๆโย้ๆๆๆเราจะได้กลับไปหาความอบอุ่นและความรักที่ห่างเหินไปบ้างในช่วงที่ผ่านๆมา
การต้อนรับจากผอ.
แต่ต้องมาติดขัดอยู่นิดหนึ่ง ตรงที่ว่าหน่วยงานอื่นเขาย้ายกันในช่วงปีงบประมาณใหม่กัน แต่ครูเราโดยเฉพาะ krugui ต้องคิดหนักหน่อย เพราะเรื่องลูกต้องมาเป็นอันดับหนึ่งจึงไม่อยากให้ลูกย้ายกลางเทอม ตกลงเลยอยู่ต่ออีกเทอมหนึ่งเพื่อให้ลูกเรียนให้จบชั้นเสียก่อน รวมทั้งเราก็ได้สอนเด็กจนครบเทอมช่วยให้โรงเรียนไม่ต้องลำบากใจ ช่วงหนึ่งเทอมนั้นเราเลยต้องแยกกันอยู่และเจอกันเดือนละสามสี่ครั้งแล้วแต่โอกาส
กับพี่ๆแก๊งค์เดียวกัน
จำได้ว่าพอลูกสอบเสร็จปุ๊บก็ทำเรื่องของทั้งแม่ทั้งลูกย้ายกลับภาคเราทันที โรงเรียนรัฐบาลชื่อดังของจังหวัดไม่รับลูกข้าราชการที่ย้ายติดตามผู้ปกครองมา....มันน่าเศร้าไหม krugui เลยเอาลูกไปเรียนโรงเรียนเอกชน (คงต้องเขียนบันทึกเกี่ยวกับลูกอีกแล้วนิ) สำหรับโรงเรียนของแม่ไม่มีปัญหา เพราะทางสปอ.จัดการโทรฯให้ผอ.มารับการรายงานตัวของ krugui แล้วค่อยเอาไว้คุยกันอีกทีช่วงโรงเรียนเปิดเทอมโน่น ช่วงนั้นอยู่ว่างๆ เลยสำรวจเส้นทาง เก็บเกี่ยวข้อมูลเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมและตัวครูในโรงเรียนไปพลางๆ....
น้องๆที่อยู่ห้องติดกัน
และแล้วโรงเรียนนี้ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง เพราะได้เจอพี่ของเพื่อนรักกับผองเพื่อนที่เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย รวมทั้งครูช่วยราชการอีกหลายคน จึงกลายเป็นกลุ่มใหญ่ที่เฮฮากันเต็มที่ เวลาสอนก็ไม่มีเสีย กิจกรรมกับทางโรงเรียนและทางกลุ่มก็เต็มเม็ดเต็มหน่วยเพราะพูดจาประสาเดียวกัน นอกเวลาก็นัดแนะกันแจมโน่นนิดแจมนั่นหน่อย มันจึงเป็นอีกช่วงเวลาหนึ่งที่ไม่ยากในการปรับตัว อาจจะเป็นเพราะชินกับการเจอโรงเรียนและผู้คนใหม่ๆมาตลอดก็เป็นได้......
ข้าราชการซีเจ็ดสมัยนั้น
ขอขอบคุณที่ติดตามมาอ่านอีกเช่นเคยนะคะ บันทึกหน้าจะเจอกับวีรกรรมที่ตื่นเต้นค่ะ โปรดอย่ากระพริบตา.....
ความเห็น (24)
- ตามมาอ่านเรื่องเล่าจากพี่จ้า...
มาช่วยงานติดเครื่องหมายประดับยศตำแหน่งครับ
เท่ไปเลยคราวนี้
ย้ายแล้ว ย้ายอีก กว่าจะลงหลัก ปักฐานได้ เฮ้อ...... อิ อิ
เป็นข้าราชการ..
ก็ต้องแล้วแต่...ทางราชการจะสั่งมา
ดีนะคะ..ได้ย้ายหลายที่ ตื่นเต้นกันบ่อยๆ
น้องอยู่มา 2 โรงเรียนเองค่ะ
จะย้ายไปโรงเรียนที่ 3 ยังไม่ได้เลย
การได้ย้ายงาน เป็นการเพิ่มประสบการณ์ชีวิตที่ดี และกรณีของน้อง ได้อยู่พร้อมครอบครัว ไม่ต้องเปลี่ยนอาชีพด้วย นับเป็นโชคหลายชั้นนะคะ :)
สวัสดีค่ะ 
ยินดีมากมายค่ะที่ตามมาอ่านกันอย่างไม่ลดละ คนบันทึกก็พลอยมีความสุขไป
ด้วยเมื่อคิดถึงความหลัง
คอยตามอ่านอีกนะคะ....
สวัสดีค่ะ
แหมๆๆๆๆคนทำงานรับราชการก็คงไม่มีอะไรน่าภูมิใจไปมากกว่าการได้เลื่อนขั้น
เลื่อนตำแหน่งหรอกนะคะ ยิ่งได้เลื่อนเงินเดือนบ่อยๆด้วยล่ะก็มันเป็นผลพลอย
ได้จากการทำงานของเราค่ะ
เท่ไม่เท่ก็ดูหน้าเอาเถอะว่าเป็นอย่างไร คริคริ
สวัสดีค่ะ 
ถึงจะย้ายแล้วย้ายอีกพี่ก็ชอบนะ เพราะพี่ไม่ชอบความจำเจซ้ำซาก การได้
เปลี่ยนสถานที่ทำงานมันเป็นสีสันของชีวิตอย่างหนึ่ง ที่ทำให้เราได้แสดง
ศักยภาพใหม่ๆในตัวของเราอยู่เสมอ เพราะการมองไปข้างหน้าและทันสมัย
เสมอเป็นสิ่งที่คนมีอายุมากขึ้นทำได้ยากนะ แต่....พี่ทำได้ เย้ๆๆๆๆ
สวัสดีค่ะ 
ใช่แล้วการได้ย้ายบ่อยๆทำให้เกิดความตื่นเต้น ร่างกายได้สูบฉีดสารแห่งความ
สุขออกมา รวมทั้งการได้เรียนรู้งานและคนใหม่ทำให้สมองเราได้พัฒนาอยู่เสมอ
เลยกลายเป็นคนติดและชอบสิ่งใหม่ๆที่ทันสมัยมาจนถึงปัจจุบัน
ตอนท้ายๆบันทึกจะสรุปภาพรวมให้เห็นนะจ๊ะว่าพี่ได้ผ่านโรงเรียนและผู้บริหารมา
แล้วกี่ที่กี่คน...
สวัสดีค่ะพี่ใหญ่ 
ต้องยอมรับตัวเองเลยว่า....ประสบการณ์ชีวิตมีมากเหลือเกิน เจอมาทุกรูปแบบ
ไปมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำเลยทำให้เป็นคนไม่ค่อยกลัวอะไรล่วงหน้า เพียงแค่มี
สติอย่างเดียวก็มั่นใจตัวเองสุดๆค่ะพี่
ประกอบกับครอบครัวก็อบอุ่นและไม่ค่อยมีปัญหา ทุกอย่างจึงดำเนินไปตาม
ครรลองของมันจนต้องมานั่งบันทึกนี่แหละค่ะ
สวัสดีค่ะ 
******************** ยินดียิ่งกับ
ไมตรีจิตกำลังใจที่ได้รับ ขอบคุณมากค่ะ
- สวัสดีต๋อนเจ้าครับ
- ชีวิตคือก๋านเดินทางแต้ๆครับ และผมถือว่าเป๋นกำไรชีวิต ได้เฮียนฮู้คน ได้ฝึกปรับตั๋วยิ่งถ้าเป๋นคนอยู่ง่ายกิ่นง่าย สบายๆ อยู่ไหนกะได้บ่มีปั๋นหา แถมสมัยนี้ติดต่อสื่อสารตันสมัย ได้ตึงภาพตึงเสียง อยู่ตางไดกะเหมือนได้อยู่ใกล้บ้านครับ
- บ่ได้มาทักทายปี้กีร์หลายวัน เพราะยุ่งๆ สักน้อย แต่ยังกึ้ดเติงเสมอครับ
น้องชำนาญ 
กึ๊ดไปกึ๊ดมาก่ดีเหมือนกั๋นตี้ได้เปลี่ยนตี้ทำงานบ่อยๆ นอกจากเยี่ยะหื้อบ่าก้าย
แล้วก่ยังได้ปะผู้คนมากหน้าหลายต๋า ตึงดีตึงบ่าดีตึงเปิงใจ๋และตึงจัง....ปี้ว่าปี้มี
ประสบก๋านลึกล้ำขนาดจ๋นปอเปิงใจ๋กั๋บชีวิตก๋านทำงานตี้ผ่านมา แล้วก่บ่าเสียใจ๋
ตี้เออร์ลี่ออกมาก่อน เพราะก๋านเดินทางตี้ยาวนานเยี่ยะหื้อเกิดความก้ายและกึ๊ด
ว่าปอล่ะ....ปอใจ๋เต้าอี้ล่ะ
ออกมาก่บ่าตุ๊กฮ้อนเพราะมีน้อยก่ใจ้น้อย อยู่กิ๋นแบบสบายๆบ่าเดือดฮ้อนไผ
มีใจ๋ใค้หื้อก่หื้อ...บ่ามีปั๋นหาอะหยังเน้อน้อง
เมินๆมาอู้กั๋นก่ยังถือว่ากึ๊ดเติงหากั๋นอยู่เช่นเคยเจ้า....
ยินดีจ้าดนักกั๋บกะลังใจ๋ตี้ฮับมาจากครูป๋องแป๋งกั๋บน้องบ่าวชำนาญ
คนบ้านเดียวกั๋นตี้ปั๊ดไปอยู่ตี้อื่น........
สุขสันต์วันฝนต๋กเน้อ
สวัสดีค่ะพี่krugui
ในที่สุดพี่ครูก็ได้กลับบ้านอันอบอุ่นเสียที ผ่านการต่อสู้และปรับตัวมามากมาย
น่าชื่นชมและน่าติดตามค่ะ
สบายดีนะค่ะ คิดถึงเสมอค่ะพี่สาว
น้องอุ้ม 
ยังหรอกค่ะยังไม่ถึงบ้านเลยจ้า อยู่แค่ภาคตัวเองเท่านั้นแล้วก็ไม่มีโอกาสถึงบ้าน
เกิดตัวเองเลย เพราะลงหลักปักฐานที่เจียงใหม่เสียก่อนจนถึงปัจจุบัน
เรื่องของเรื่องเพราะคิดถึงการเรียนของลูกเป็นเรื่องสำคัญ เนื่องจากด้วยความ
เป็นครูจึงรู้ปัญหาที่จะเกิดขึ้นกับเด็กและทางโรงเรียนหากโยกย้ายบ่อยจนเกิน
ไปจึงขอยึดอยู่กับที่แล้วให้คนใกล้ตัวไปเอง....
ทางนี้ฝนตกจนน้ำท่วมหรือเปล่าหนอ ดูแลตัวเองและคนในครอบครัวด้วยนะ
คิดถึงเสมอเช่นกันจ้า....
ติดตามประจำค่ะแม้ไม่ได้ล๊อคอินท์..
.วันนี้มาเป็นทางการ..และคิดถึงด้วยค่ะ
น้องกระแต 
คิดถึงจังเลยเพราะหายไปนานนนนน เห็นโผล่แว๊บๆที่ FB ก็ไม่ค่อยได้คุยกัน
ดีใจนะคะที่มาทักทายกันวันนี้จะมาแบบทางการหรือไม่ทางการก็ยินดีอยู่แล้ว
สบายดีนะคะงานหนักก็....ผ่อนคลาย
กำลังใจจาก และ ยินดีรับไว้ด้วยความขอบคุณยิ่งจ้า...
มีความสุขทุกวันนะจ๊ะ.....
- สวัสดีค่ะพี่ครูกีร์.. อ่านตอนนี้ครั้งแรก..
- ติ๋มกำลังคิดถึงความรู้สึกของการได้กลับบ้าน หลังการจาก..นานหลายปี เพราะเคยมีประสบการณ์เช่นเดียวกันค่ะ สุขที่สุดคือบ้านเรา
- คิดถึงพี่เสมอนะคะ
น้องติ๋ม 
มัวแต่ไปสนุกอยู่ที่ FB ล่ะซิ ถึงเพิ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรกทั้งๆที่บันทึกนี้เข้ามา
ตอนที่สิบเอ็ดแล้ว และกำลังจะมีตอนที่สิบสองมาให้อ่านจ้า
ความรู้สึกยังไม่สุดๆค่ะเพราะยังไม่ถึงบ้านและไม่มีโอกาสถึงบ้านด้วย มาได้แค่
ภาคตัวเองเท่านั้นแล้วก็มาค้างเติ่งอยู่นี่จนกลายเป็นบ้านหลังที่สองไปซะแล้ว
แต่ก็มีความสุขที่ได้กลับมาอยู่กับสภาพเดิมๆและสิ่งที่คุ้นเคยค่ะ
คิดถึงเช่นกันจ้ะ....
สวัสดีครับ คุณครูกีร์
มาร่วมให้กำลังใจ และย้อนอดีต "วันวานอันหวานอยู่" ไปกับครูกีร์ครับ...
สวัสดีค่ะ 
ยินดีมากมายที่มาร่วมย้อนอดีตที่มีครบทุกรสชาติ ช่วยให้ชีวิตมีสีสันและไม่
น่าเบื่อ ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ล้ำค่าและหาไม่ได้อีกแล้วตามวันเวลาที่ผ่านไป
ขอบคุณที่ตามมาอ่านนะคะ
ขอบคุณดอกไม้กำลังใจจาก และ ช่วยทำให้บันทึกมีสีสันและ
อบอุ่นด้วยไมตรีจิตค่ะ