Our iceberg is melting (ตอนที่ 2)

urgency

ตอนที่ 2

สำหรับ Fred แล้วสิ่งที่ค้นพบทำให้เขาอยู่นิ่งไม่ได้ Fred นึกถึงเหล่าเพื่อนพ้องชาวเพนกวินที่อาจจะต้องรับชะตากรรมจากหายนะครั้งนี้ Fred คิดว่าเขาต้องบอกใครสักคน แต่ใครล่ะ Fred ไม่มีพี่น้องหรือญาติโยมที่อยู่ในกลุ่มผู้นำของเหล่าเพนกวิน ซ้ำร้ายเขาก็ไม่ได้มีประวัติว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องน้ำแข็ง Fred ยังจำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งมีเพนกวินชื่อ Harold เคยทำอย่างที่เขาคิดจะทำ โดยบอกเพื่อนพ้องชาวเพนกวินให้รู้เกี่ยวกับแผ่นดินน้ำแข็งที่อาศัยกันอยู่นั้นมีความบอบบางมากเพียงใด Harold พยายามรวบรวมหลักฐานที่มีอยู่ แต่ก็ไม่ได้รับความสนใจจากเพื่อนเพนกวิน ซ้ำร้ายยังถูกถากถางด้วยคำพูดต่างๆ นาๆ เช่น "เอ่อ Harold การสำรวจของคุณนั้นน่าสนใจ แต่ผมว่ายังมีอีกหลายวิธีที่จะศึกษาอย่างละเอียดมากกว่าที่คุณกล่าวอ้าง ……" หรือ "เปราะบางเหรอ Harold คุณบอกว่าที่ที่เราอยู่มันบอบบางเหรอ ถ้างั้นลองให้พวกเราสัก 50 ตัวกระโดดขึ้นลงพร้อมกันดูมะ แล้วลองดูซิว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เอาอย่างนั้นมั้ย???"  เพนกวินบางตัวไม่พูดอะไรก็จริง แต่ปฏิบัติกับ Harold ไม่เหมือนเดิมอย่างที่เคยทำ  ตอนนี้ Fred รู้สึกว่าตนเองนั้นโดดเดี่ยวเหลือเกิน Fred คิดแล้วคิดอีกว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งที่เขาค้นพบ สิ่งที่ Fred คิดก็คือเขาต้องให้ใครสักคนเห็นอย่างที่เขาเห็น เข้าใจอย่างที่เขาเข้าใจ และรู้สึกอย่างที่เขารู้สึก ต่างกับกรณีของ Harold ซึ่งมีแต่คำพูดไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด และ Harold ก็ไม่ได้ทำให้เพนกวินตัวอื่นตระหนักถึงปัญหาเช่นเดียวกับที่ Harold ตระหนัก ความคิดของ Harold จึงไม่ได้รับการใส่ใจและถูกมองว่าไร้สาระ 

แล้ว Fred ก็นึกได้ว่าในอาณาจักรเพนกวินแห่งนี้มีคณะผู้ปกครอง ซึ่งมีสมาชิกด้วยกัน 10 ตัว มีอยู่ตัวหนึ่งชื่อ Alice  Alice เป็นเพนกวินที่ได้ชื่อว่าเข้มแข็ง เป็นนักผลักดัน นักปฏิบัติ และที่สำคัญ Alice มีความใกล้ชิดกับผู้ปกครองสูงสุด Fred ตัดสินใจเข้าพบและเล่าเรื่องราวที่เขาพบให้ Alice ฟัง ในที่สุด Fred ได้พบกับ Alice ตามที่ตั้งใจและถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำการนัดไว้ล่วงหน้า Alice ก็อนุญาตให้ Fred เข้าพบและเล่าในสิ่งที่ต้องการ Alice ฟังอย่างตั้งใจ ถึงแม้ว่าจริงๆ แล้วเธออาจกำลังคิดว่า Fred นั้น คงมีปัญหาส่วนตัวอะไรบางอย่างถึงพูดเรื่องราวที่ไม่เข้าท่าแบบนี้ แต่ Alice ก็คือ Alice เธอให้ความสำคัญกับสิ่งที่ Fred เล่า และด้วยความสงสัยใคร่รู้นี่เองที่ทำให้เธอบอก Fred ให้พาเธอไปดูสถานที่ที่ Fred บอกว่าเป็นปัญหา

Fred บอกว่าสถานที่นั้นไม่ได้อยู่บนพิ้นน้ำแข็งที่เราเดินกำลังยืนอยู่นี้ แต่อยู่ใต้น้ำ!!! Fred อธิบายได้อีกสองสามประโยคก็โดน Alice ตัดบทแล้วบอกว่า "ได้ได้พาฉันไปเหอะ Fred ไม่ต้องพูดมาก"

ใต้ภูเขาน้ำแข็งมีร่องรอยของการกัดเซาะซึ่งเกิดจากการละลายตัวของน้ำแข็งอย่างเห็นได้ชัด Alice คิดในใจว่าเรื่องแบบนี้รอดหูรอดตาเธอไปได้อย่างไร Alice ตาม Fred เข้าไปในโพรงใหญ่ซึ่งผนังโพรงนั้นเป็นรูขนาดใหญ่กว้างประมาณ 2-3 เมตร !!!  รู้นี้ก็กำลังกินลึกเข้าไปในใจกลางของภูเขาน้ำแข็ง Alice ยังไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่เธอเห็นนัก Fred ซึ่งคนพาเธอมาก็สังเกตเห็นได้ถึงความสงสัยไม่เข้าใจนี้ และเมื่อกลับขึ้นมาบนพื้นน้ำแข็ง Fred จึงอธิบายให้ Alice ฟังถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้นดังนี้

ภูเขาน้ำแข็งนั้นมักมีรอยร้าวซึ่งเป็นปกติอยู่แล้ว ซึ่งรอยร้าวนี้มีความสัมพันธ์กับการละลายตัวของน้ำแข็ง เมื่อเกิดรอยร้าวขึ้นน้ำทะเลก็สามารถทะลักเข้าไปตามรอยร้าวตามโพรงและรูต่างๆ ซึ่งอยู่ใต้ภูเขาน้ำแข็ง ในช่วงหน้าหนาว อากาศซึ่งเย็นจัดจะทำให้น้ำในโพรงและรูต่างๆ นี้กลายเป็นน้ำแข็ง สิ่งที่เป็นอันตรายที่สุดก็คือการขยายตัวของน้ำที่อยู่ในโพรงจะดันทำให้โพรงแตกและทำให้ภูเขาน้ำแข็งแตกออกเป็นเสี่ยงๆ!!! ในที่สุด 

Alice เริ่มที่จะเห็นภาพของหายนะครั้งนี้แล้ว และเป็นครั้งแรกที่เธอตระหนักถึงปัญหาว่าจะต้องทำอะไรกับมันสักอย่าง Alice บอกกับ Fred ว่าเธอกำลังคิดว่าเธอจะต้องหารือกับเพนกวินบางตัวในคณะผู้ปกครองเพนกวินถึงปัญหานี้ และบอกให้ Fred เตรียมตัวที่จะช่วยเธอในการที่จะอธิบายถึงปัญหาที่เรากำลังเผชิญอยู่นี้ หลังจากหยุดคิดไปชั่วอึดใจ Alice บอก Fred ว่าให้เตรียมใจไว้ด้วยสำหรับเพนกวินบางตัวที่อาจจะรับไม่ได้กับปัญหานี้ ตกเย็นทั้งสองแยกย้ายกันกลับไปก่อน สำหรับ Fred นั้นรู้สึกทั้งโล่งใจและกังวลใจ

โล่งใจที่เขาไม่ได้เป็นเพนกวินตัวเดียวที่รับรู้ปัญหานี้อีกแล้ว

ส่วนความกังวลก็คือเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไร และซ้ำร้ายเมื่อนึกถึงคำพูดของ Alice ที่บอกให้เตรียมตัวสำหรับเพนกวินบางตัวที่รับไม่ได้ที่จะต้องเผชิญกับปัญหานี้

เงาทะมึนของหายนะกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ทุกที เหลือเวลาอีกเพียงประมาณ 2 เดือนเท่านั้นก็จะเข้าหน้าหนาว และน้ำในโพรงใต้ภูเขาน้ำแข็งตอนนี้ก็เริ่มที่จะเย็นขึ้นเรื่อยๆ แล้ว