รุ่งขึ้นวันใหม่ ...ทำจิตใจเบิกบานผ่องใส ณ วัดไทยพุทธคยา ผมเดินทางตามรอยบาทพระศาสดา...ไปกรุงราชคฤห์ในอดีตครับ...เมืองนี้อยู่ในแคว้นมคธ อยู่ฝั่งใต้ของแม่น้ำคงคาตอนกลาง...มีอำนาจที่สุดในยุคนั้น...ราชาปกครองชื่อพิมพิสาร...พระองค์ถูกโอรสชื่ออชาตศัตรูปลงพระชนม์...และขึ้นครองราชแทน...
พระพุทธองค์ท่านทรงสอนเรื่องเวรกรรม...คนไหนใตรทำกรรมเคยก่อเอาใว้อย่างไร...( เพลงในใจผมครับ ).ภายหลังการสอนธรรมแก่ 3 พี่น้อง เป็นพระอาจารย์ของพระเจ้าพิมพิสาร ซึ่งมีสาวกอีก 1000 คน พวกเขามาบวชเป็น
สาวกของพระพุทธเจ้า...แล้วเดินทางมาที่สวนตาล..ใกล้กรุงราชคฤห์นี้เอง... เมืองแห่งนี้ปัจจุบันมีแต่ซากโบราณ...เป็นเมืองอยูในหุบเขาล้อมรอบทุกด้าน...มีทางเข้าเป็นช่องเขา...เพียงเส้นทางเดียว
ผมเดินทางเข้าไปดูวังพระเจ้าพิมพิสาร...ชมโรงพยาบาลแห่งแรกในโลกมีผู้อำนวยการชื่อ
หมอชีวกโกมารภัจจ์...หมอประจำตัวพระพุทธเจ้านั้นเอง...มีทางเดินขึ้นสู่ยอดภูเขาคิชฌกุฏ
สถานที่พระพุทธเจ้าประทับจำพรรษา...ขณะขึ้นไปเหลียวมองด้านซ้ายเห็นกระเช้าสำหรับขึ้นไปวัดญี่ปุ่นด้วย...คือเขามีงบ ฯมาสร้างเยอะมาก ๆ เกือบทุกแห่งที่ไปจะเจอพุทธสถานของญี่ปุ่นโดดเด่นเป็นสง่าอยู่เสมอครับ...
รายทางพบที่อยู่ของพระสารีบุตรชื่อถ้ำสุกรขาตา...ที่กลิ้งหินของพระเทวทัต...ถ้ำของพระอานนท์เลขาส่วนตัวพระพุทธเจ้าครับ...ผมได้ก้มกราบที่ประทับคือห้องในกุฎี
ของพระพุทธองค์...ยามเช้า...ลมพัดเย็นฉ่ำใจ...ยิ่ง...ลืมกาลเวลาไปชั่วครู่...เมื่อกลับลงมาพื้น
ล่างแล้วมองขึ้นไปใหม่...เห็นยอดเขาเหมือนนกแร้งกำลังกระพือปีกจะบินครับ...อันเป็นที่มาของชื่อเรียกยอดเขาลูกนี้เอง...
พอพ้นประตูเมืองออกมาก็เจอบ่อน้ำร้อนชื่อ ตะโปทาราม ที่นี้เขาแบ่งชั้นวรรณะ
คือพวกพราหมณ์อาบอยู่ชั้นบนสุดรองลงมาเป็นชนชั้นปกครอง...ผมเข้าไปใช้น้ำในวรรณะ
พราหมณ์ครับ...เขามาถามคุณอยู่วรรณะไหน...วรรณะของพระพุทธเจ้า...ผมตอบ ฮา ๆ
เอิก ๆ
ต่อจากนั้นผมเข้าไปชมวัดเวฬุวัน...คือวัดสวนไผ่...ครับ วัดนี้เป็นจุดเกิด...หลักคำสอนทางพระพุทธศาสนาคือโอวาทปาฏิโมกข์ เป็นเรื่อง การทำดี ละชั่ว ทำจิตใจให้ผ่องใสอยู่เสมอ...เป็นจุดเกิด...วันมาฆะบูชา...เป็นวัดแห่งแรกในพระพุทธศาสนา...ก้มลงกราบผืนแผ่นดินตรงนั้น...ทำสมาธิ...น้อม
รำลึกถึงพระพุทธคุณ...พระธรรมคุณ ...แลพระสังฆคุณ...จนเวลาล่วงเลยไปมาก...
ผมออกมาเจอชาวบ้านขายขนมเบื้อง...ใน
พุทธกาล มีชื่อมาก...เพราะเศษรฐีแอบกินขนมนี้โดยไม่ต้องการให้ใคร...แม้เมียตนเองก็ไม่ให้กินครับ...ขี้เหนียว...จริง ๆ ผล...พระโมกคัลลานะ เดินผ่าน...แอบ...ก็ยังมีสมณะนี้
เห็น...จะทอดนิด ๆๆ เพื่อใส่บาตร แต่เกิดเป็นขนมเบื้องที่มากมาย...เลยยกให้พระหมดเลย
ชาวอินเดียกินทุกอย่างจะผ่านมือหมดครับ...ดื่มน้ำ...เปิกก๊อกน้ำต้องเอามือรองให้น้ำตกถูกมือก่อนแล้วอ้าปากให้น้ำผ่านลำคอลงไป...มือ 10 นิ้ว คือสิ่งที่พระเจ้าให้มาใช้แทนช้อน ซ่อม ผมเริ่มทำเหมือนเขา...เพราะไม่มีช้อนเหมือนบ้านเรา ฮา ๆ เอิก ๆ
ผมไปชมมหาวิทยาลัยนาลันทา บ้านพระสารีบุตรในอดีต...จากซากโบราณที่ปรากฎแก่สายตา...ยิ่งใหญ่มาก ๆ เห็นภาพที่พระถังซำหจังเขียนไว้เป็นอย่างดีครับ...
จนใกล้ค่ำ...เห็นฝูงนกกา...บินกลับลัง...ผมก็กลับมายังวัดไทยพุทธคยา...เพื่อรอวันใหม่ที่จะเวียนมาอีกครั้ง...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ด้วยความปรารถนาดี
จาก...umiมาคารวะ...ช้าไปอีกหนึ่งวัน...
คงไม่เป็นไรนะคะ...
เรื่องเล่า...ของอาจารย์...
ยิ่งกระตุ้นนำ...ให้กะปุ๋มอยากไปจัง...
(555...อยากกินผ่านมือ...ฮา!...ดูท่าจะแซบ...)
สวัสดีครับ คุณกะปุ๋ม
ศาสนาอยู่ในวิถีชีวิตของชาวอินเดียครับ...ทุกศาสนายังมี
ปรากฎอยู่ในอินเดียครับ...ฮา ๆ เอิก ๆ
ความเป็นชุมชนโบราณ...เหมือนนำเราย้อนเวลาคืนสู่อดีต
ของตนเอง...
ผมกลับไทยได้ 15 วัน ยังคงมีกลิ่นอินเดียอยู่เลยครับ...
มือขวาเอาไว้รองรับสิ่งที่จะทานเข้าไปครับ...มือซ้ายไม่บอก...เอาใว้ในอนาคต...เมื่อเจอผมแล้วถามได้นะครับ..เข้าสัมมนาก่อนนะ...
ด้วยไมตรีจิตมิตรภาพ
จาก...umi