กรอบสุดท้าย ( ๙ ) ... งานทุกชิ้นล้วนมีคุณค่าต่อตัวของนักศึกษาเองทั้งสิ้น ;)

งานทุกชิ้น ล้วนแต่เป็นแบบฝึกหัดให้กับว่าที่คุณครูเหล่านี้ที่กำลังจะต้องออกไปเผชิญโลกแห่งความจริง พวกเขาจะได้ฝึกคิด ฝึกวางแผน ฝึกทำ เพราะหนทางข้างหน้าหนักหนาสาหัสกว่าในห้องเรียนเยอะ

................................................................................................................................................

มุมมองของนักศึกษาคนที่ ๙

................................................................................................................................................

ทุ้มอยู่ในใจ ...

................................................................................................................................................

ตัวหนังสือเล็กไปหน่อย อาจจะอ่านยากสักนิด

ผมจะลองค้นหาประเด็นสำคัญดูนะครับ ;)

๑. เป็นวิชาที่งานมากที่สุดจากที่เคยเรียนมา ... (คงในชีวิตด้วยมั้ง)

เป็นเสียงบ่นของนักศึกษาทุกรุ่น ทุกระดับที่สอน เพราะงานเหล่านี้ คือ งานที่จะสร้างความเป็นคน และความเป็นครูให้กับพวกเขา ไม่มีงานใดหนักเท่ากับใจของเขาไปเองก่อน งานเสมือนสถานีทดสอบกำลังใจในตอนเริ่มต้น งานชิ้นเล็ก ๆ ก็มานับไปหนึ่งชิ้น ทำให้นักศึกษาดูว่ามันเยอะมาก แต่เวลาทุกอย่าง ผมคำนวณไว้หมดแล้วว่า อย่างไรก็ทัน เพียงแค่ลงมือทำ

๒. ทุกงานที่อาจารย์สั่งล้วนมีคุณค่าต่อตัวหนูเองมาก ... (แต่มีแอบบ่น)

ไม่เชื่อถาม "คุณครู" ทั้งหลายดูสิครับ ;)

๓. งานทุกอย่าง คือ เพื่อตัวของพวกเรานักศึกษาเอง ...

งานที่คิดค้นจากครู คือ งานเพื่อตัวของเขาเอง ไม่ใช่ เพื่อความสะใจ ไม่ใช่ เพื่อเอาชนะ ดังนั้น เพื่อตัวเขาจริง ๆ ด้วยวิญญาณแห่งความเป็นครู

๔. ที่ชอบที่สุด คือ การดูวีดิทัศน์แล้วย้อนกลับมาทบทวนตนเอง โดยที่อาจารย์ไม่ต้องใช้คำพูดอธิบายใด ๆ เลย ...

ยิ่งเด็กโตมากขึ้นเท่าไหร่ สื่อใดก็ไม่เหมาะเท่ากับวีดิทัศน์ดี ๆ สักเรื่อง สักตอน ไม่ว่าจะยาวหรือสั้นอย่างไร หลังจากนั้นก็ตามด้วยการถามสิ่งที่ได้รับในใจของนักศึกษาผู้รับชมแล้วคิด จบด้วยคำพูดหรือข้อสรุปของครูที่มีความหมาย แทงใจ ตรงใจของพวกเขาจริง ๆ แล้วเขาจะยอมรับมัน และจะเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมด้วยตัวของเขาเอง ในหลายเรื่อง คือ สิ่งที่เขาได้มองข้ามไป อันเป็นวัยของเขาเอง

หน้าที่ของครู คือ การทำให้นักศึกษามองเห็นตัวเองให้ได้มากที่สุด

๕. หนูชอบคำกล่าวหน้าสุดท้ายของแนวการสอนที่ว่า "อย่าคิดว่าทำไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ทำ" เพราะทำให้เราไม่ดูถูกตนเอง ...

"อย่าคิดว่าทำไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ทำ" ยังเป็นคำตราตรึงใจนักศึกษาที่มักจะท้อแท้ในการทำอะไรบางอย่างที่ไม่รู้จัก หรือไม่เคยทำมาก่อน

ทุกอย่างอยู่ที่ "ใจ" จริง ๆ คำเตือนมีผลต่อจิตใจมากครับ

นักศึกษาผู้เขียนกรอบสุดท้ายนี้ คุ้นเคยกับผมดี เข้าใจเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งอดีตและปัจจุบัน เขาพลิกทางเลือกใหม่ให้กับตนเองกับทุนที่ดีที่สุดของประเทศไทยในวงการครู

ผมอยากให้เขาเป็น "ครูที่ดี" และทำสิ่งที่ดี ๆ ให้กับสังคมและประเทศชาติ

ละทิ้งอดีต อยู่กับปัจจุบัน เพื่ออนาคตสำหรับการทำความดีครับ ;)

ครูเป็นกำลังใจให้เสมอครับ ;)...

...............................................................................................................................................