เขานัมซาน...เพียงธุลีหนึ่งเล็ก ๆ ในมหาจักรวาล (ผมกับโซล ตอนที่ 13)
27 กุมภาพันธ์ 2554
แม่...ที่รักของผม
แม่ครับผมคิดถึงแม่จับใจ ราวกับอากาศที่หนาวจับใจของกรุงโซลเกาหลีใต้...สามลมหนาวพัดกรู...กลิ่นของหิมะจาง ๆ
เวลาตอนนี้สองทุ่มกว่า ๆ ผมอยู่ในรถยนต์พร้อมกับผู้โดยสารหลายคน...บนถนนสายหนึ่ง
สองข้างถนน... เต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่อง
กรุงโซลเป็นมหานคร ผู้คนคับคั่ง พื้นที่ใช้สอยมีน้อย จึงต้องใช้ประโยชน์มาก ๆ นะแม่
แม้แต่จะเลี้ยงน้องหมา ยังต้องนำไปฝากเลี้ยง เหมือนปลาทองในตู้กระจก
แม่คงคิดว่า... ผมบ้าและเสียสติไปแล้ว ที่ผมทิ้งแม่ ภรรยา และลูกชาย ไปเกาหลีตามลำพัง
แต่จริง ๆ แล้ว แม่ก็คงรู้ว่า ผมไม่ได้ไปตามลำพัง เพราะผมมีเตี่ยเดินทางไปกับผมทุกที่ (ผมอาจเป็นต้นเหตุที่ไม่ยอมปล่อยให้เตี่ยไปเกิดใหม่สักที)
บางครั้ง การมีชีวิตอยู่ เราต้องเผชิญกับความเป็นจริงที่แสนงดงามและโหดร้าย
และบางครั้งคนเราต้องมีความฝันใช่ไหมครับแม่...ผมก็เช่นกันที่เดินทางไปตามความฝัน...ทั้งที่รู้ว่า...มันเป็นเพียงความเพ้อฝันก็ตาม
ผมได้ไปสถานที่ต่าง ๆ มากมาย ...
ต้นสน ท้องฟ้า สายลม หิมะ บ้านเรือน อาหาร ขนม ดอกไม้ และบทเพลง สิ่งเหล่านั้น ถ้าเรามาเห็นพร้อมกันคงดีไม่น้อย...มันคงไม่ทรมานใจเหมือนผมคิดถึงทุก ๆ คน ไม่ได้
ยิ่งทำให้ผมรู้ว่า...ไม่มีที่ใดที่มีความรักและความสุขให้ผมเช่นที่บ้านเกิดของผม...ประเทศไทย
ผมจะไปเขานัมซาน...ครับแม่
อยู่กลางเมืองหลวง เขาบอกว่า ...ผมสามารถชมทัศนียภาพกรุงโซลและชานเมืองแบบรอบทิศ 360 องศา ....
และที่นั้นจะพบกับ หอคอยโซลทาวเวอร์ กรุงโซล 1 ใน 17 หอคอยเมืองที่สูงที่สุดในโลก สูงถึง 480 เมตร เหนือระดับน้ำทะเล
ซึ่งคู่รักทุกมุมโลก...จะล๊อกแม่กุญแจ....เพื่อความรักที่ยืนยง ณ เขานัมซาน แห่งนี้หล่ะครับแม่
ผมเดินลงจากรถ...สัมผัสแรกมันหนาวเย็นเข้าขั้วหัวใจของผม
ผมได้เห็นเงาทมึนของต้นสนไร้ใบ แสงไฟที่สว่างจ้าหลากหลายสีงดงาม ถนน และรถรา เปล่งประกายเจิดจรัสด้วยแสงไฟ
ผู้คนมากมายที่ไม่รู้จักกัน...เดินสวนทางกัน...ทั้งคนที่ขึ้นไป และคนที่ลงมา
ระยะทางน่าจะเกือบกิโลเมตร แต่ขาขึ้นต้องใช้แรงมากหน่อยครับแม่
หนุ่มสาวจูงมือเป็นคู่....แบบโขยงยกกลุ่มก็มี...และมีครอบครัวเล็กน่ารัก
ยิ่งทำให้ผมคิดถึงที่บ้านมาก ๆ
แต่ละก้าว ณ เขานัมซาน ทำให้ผมได้ทบทวนชีวิต...
ผมปล่อยใจให้อิสระจากหมุดขอบข่ายที่มากำหนดความคิด
ไม่มีอะไรที่จะคงอยู่กับเราตลอดไปใช่ไหมครับแม่...
ผมเริ่มเห็นหอคอยโซลทาวเวอร์ใกล้ ๆ แล้วครับแม่
เสียงบทเพลง...แสงไฟที่งดงาม....และความรื่นรมย์ของผู้คนมากมาย
ผมสูดหายใจเข้าเต็มสองปอด
เอารูปเตี่ยแนบไว้ที่ตรงหัวใจ
ความอบอุ่นได้แผ่ซ่านขึ้นในใจของผม
แม่ครับ...ผมกับเตี่ยได้มาถึงเขานัมซานแล้วครับ
ผมมองลงมาจากเส้นทางที่ขึ้นมา
ผมค้นพบว่าตนเอง...
เป็นเพียงธุลีหนึ่งเล็ก ๆ ในมหาจักรวาล.....
---
---
---
---
----
---
---
---
---
--
ความเห็น (4)
พวกเราต่างเป็นธุลี ,, ที่โคจรมาพบกัน
พี่ใหญ่เข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ค่ะ..คิดถึงพ่อ-แม่ ตลอดเวลาเช่นกันไม่ว่าอยู่ที่ไหน
สวัสดีค่ะ
ลำดวนเคยถูก หมอดูคนหนึ่งที่แม่พาไปหา
ดุ...และบอกว่าเพราะเธอทำให้พ่อไม่ไปเกิดเพราะห่วงเธอ
ไปไหนทำอะไรชอบจุดธูปบอกพ่อ....
อ่านเรื่องจากคุณทำให้นึกถึงตัวเองในวันนั้นค่ะ
สวัสดีค่ะ
แวะมาอ่านเรื่องราว
พร้อมกับมาชมภาพที่สวยงามในบันทึกนี้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับบันทึกนี้นะคะ
ขอบคุณค่ะ