บันทึกริมทาง(12)

 

 

 

 

53

คนดี….ณ ช่วงหนึ่งแห่งความทรงจำ
กาลเวลาทำให้เรามีโอกาสได้รู้จักกัน  ได้พูดคุย

ได้แลกเปลี่ยนความฝันซึ่งกันและกัน

ได้คิดถึง   ได้ห่วงใย  และดูแลกันในบางครั้งคราว
แต่เมื่อถึงตอนนี้
เวลาก็ทำให้ฉันต้องจากเธอไป
ไปตามหนทางสายเดิมที่ได้เดินผ่านมา
จะอยากหรือไม่อยาก   ฉันก็ต้องไป
เหมือนดั่งสายธารที่ไหลหลาก
จะอยากหรือไม่อยาก ก็ต้องไหลไป
ฉันมาอย่างไร ฉันก็คงต้องกลับไปอย่างนั้น
ฉันมาพร้อมกับความว่างเปล่า
ฉันก็คงจะต้องกลับไปพร้อมกับความว่างเปล่า

แต่ฉันจะจดจำและเก็บงำความทรงจำที่งดงามเหล่านั้นเอาไว้น่ะ

  ฉันจะเก็บรักษามันเอาไว้ราวสมบัติอันล้ำค่าชิ้นสุดท้ายที่ฉันหลงเหลืออยู่

ฉันจะรัก คิดถึง ห่วงใย และเอาใจช่วยเธออยู่ตรงนี้....ตลอดเวลา

คนดี….แล้วเธอล่ะรู้สึกอย่างไรบ้าง ?

เธอจะคิดถึงฉันบ้างไหม?