ผมแต่งกลอนนี้หลังได้รับจดหมายจากสาวงามคนหนึ่ง (นานแล้วละ) เธอรำพึงรำพันมาพร้อมกับเนื้อเพลงเศร้าๆ ประหนึ่งว่าน้อยเนื้อต่ำใจในวาสนายิ่งนักกับการที่ไม่อาจสมหวังกับรัก แต่กระนั้นเธอก็พอใจเพียงแค่ได้ยืนอยู่บนผืนดินเดียวกัน หากบทเพลงที่เธอเขียนมาหมายถึงผม ผมก็ขอตัดเยื่อใยเสียแต่แรกเพราะผมไม่อยากให้เธอบอบช้ำไปมากกว่านี้ในอนาคต...(คนที่เราไม่รักทำอย่างไรเราก็ไม่รัก)
คือว่าถ้าฝนตกแล้วอยู่เงียบๆคนเดียว
คงจะเศร้า เหงาตามไปแน่เลย
สวัสดีครับ คุณกรพิน...แหมก็อารมณ์มันพาไปครับ