การเขียนแบบไม่ต้องเขียน : เรื่องของยายโต้ง ... (เล่าโดย คุณหมอวิธาน ฐานะวุฑฒ์)
คุณหมอวิธาน ฐานะวุฑฒ์ ได้เล่าเรื่องของ "คุณยายโต้ง" ไว้ในหนังสือ "มหัศจรรย์แห่งการเขียน : เขียนเพื่อเยียวยา เขียนเพิ่มพลังชีวิต" เอาไว้อย่างน่าสนใจ
โดยเน้นไปที่ประเด็น "การเขียนแบบไม่ต้องเขียน" ไว้ดังนี้ครับ
จุดเริ่มต้น
... ประมาณกรกฎาคม 2551 คุณพัฒนา แสงเรียง เพื่อนร่วมทีมของเราท่านหนึ่งได้มีโอกาสไปทำเวิร์กช็อป "หัวใจใหม่-ชีวิตใหม่" ให้กับผู้ป่วยโรคเรื้อรังกลุ่มหนึ่ง ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในภาคเหนือได้เป็นเจ้าภาพจัดงานให้และมีพยาบาลที่เกี่ยวข้องร่วมทีมไปด้วยหลายท่าน
"เวิร์กช็อปหัวใจใหม่-ชีวิตใหม่" แบบนี้ คุณพัฒนาใช้เวลาสามวันสองคืน เป็นการเรียนรู้ร่วมกันระหว่างผู้ป่วยโรคเรื้อรังกับเจ้าหน้าที่สาธารณสุขที่ "ไม่ได้ใช้การสอน" "ไม่ได้ให้ความรู้ด้านสุขภาพ"
แต่เพียงเป็นการรับฟังเรื่องราวของผู้เข้าร่วมซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้สูงอายุ หลาย ๆ ท่านอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ และพยาบาลเหล่านี้ได้ผ่านการฝึกฝน "เรื่องการฟัง" มาแล้วเป็นอย่างดี
และพวกเรายังใช้ "การเขียน" เข้ามาช่วยให้เกิดการเรียนรู้เพื่อการเยียวยาอีกด้วย โดยที่คุณพัฒนาให้ผู้เข้าร่วมแต่ละท่านมี "สมุดบันทึก" ประจำตัว ไม่ได้เอาไว้จดความรู้ แต่มีไว้เพื่อบันทึกเรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นจริง ๆ กับพวกเขาเหล่านั้น เช่น ความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในขณะนั้นคืออะไร และรู้สึกอย่างไร
คุณยายโต้ง
คุณยายโต้งเป็นหญิงชาวม้งสูงอายุที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ คุณพัฒนาจึงได้ขอให้พยาบาลท่านหนึ่งช่วยดูแล ช่วยเขียนบันทึกให้แทน โดยให้คุณยายท่านนี้บอกเล่าออกมา คุณยายโต้งท่านนี้อายุประมาณ 70 กว่าปี เป็นเบาหวานมาหลายปี สามีเสียชีวิตไปประมาณ 7 - 8 ปีแล้ว
คุณยายโต้งยังเล่าว่าที่ยายเข้ามารับการอบรมเรื่องเบาหวานนี้ ยายเข้ามาหลายครั้งแล้ว "เพราะรู้สึกสงสารหมอ" กลัวจะไม่มีคนมาฟังหมอ แต่ที่ผ่าน ๆ มาหลาย ๆ ครั้งนั้น ยังฟังไม่รู้เรื่องหรอก หมอชอบพูดเป็นภาษาปะกิต ให้กินอะไร ไม่ให้กินอะไร ยายไม่รู้เรื่องหรอก แต่ยายสงสารหมอที่อุตส่าห์มาช่วยสอนยายและคนอื่น ๆ
ชีวิตยายไม่มีความหมายอะไรเลย ตั้งแต่สามีเสียชีวิตไปเมื่อ 7 ปีก่อน "หัวใจของยายก็แตกสลายเหมือนกับเส้นด้ายของผ้าซิ่นที่ขาดวิ่น และค่อย ๆ หลุดแยกจากกันไปทีละเส้น ๆ" เมื่อกี้คุณหมอถามยายว่า ยายเห็นอะไร รู้สึกอะไร ยายไม่เห็นจะรู้สึกอะไร นอกจากความทุกข์และความมืด เหมือนกับว่าโลกทั้งโลกแห่งความเหงาโลกแห่งความมืด
คุณยายโต้งนั่งเหยียดขาเล่าเรื่องให้พยาบาลท่านหนึ่งฟัง และคุณพยาบาลมีหน้าที่ช่วยคุณยายโต้งจดลงไปในสมุดบันทึกของคุณยาย สักพักหนึ่ง คุณยายโต้งก็พบว่า มีน้ำตาของพยาบาลท่านนั้นหยดแหมะลงไปที่ขาของยาย ทีละหยด ๆ คุณยายม้งก็ตกใจว่า คุณหมอขา ยายขอโทษ ยายทำอะไรให้คุณหมอเสียใจเหรอ จากนั้นคุณยายก็โอบกอดและปลอบโยนพยาบาลท่านนั้น
ปรากฎว่า เรื่องราวที่คุณยายโต้งได้เล่าถึงสามีของเธอไปนั้น ได้ส่งผลกระทบไปถึงเรื่องราวของพยาบาลท่านนี้ ผู้ซึ่งกำลังคิดจะหย่ากับสามี พยาบาลท่านนี้เคร่งครัดในการปฏิบัติธรรม อยู่โรงพยาบาลก็ใส่ชุดขาว กลับไปบ้านก็ถือศีลใส่ชุดขาว นุ่งขาว ห่มขาวอยู่เป็นประจำ นั่งสมาธิปฏิบัติธรรมอย่างเคร่งครัด และกำลังรู้สึกว่า สามีเป็นอุปสรรคของการบรรลุธรรม
เรื่องราวความรักของคุณยายโต้งที่มีต่อสามีทำให้พยาบาลท่านนี้ เพิ่งนึกได้ในตอนนั้นว่า เอ๊ะ ในห้องพระนั้นดอกไม้ถูกเปลี่ยนทุกวันโดยสามี หนังสือธรรมะต่าง ๆ นั้นสามีก็เป็นคนจัดหามาให้อ่าน ก็เพิ่งระลึกได้ถึงความรักที่สามีมีให้กับตัวของเธอ สนับสนุนเธอทุกทาง
วันรุ่งขึ้น
วันรุ่งขึ้น เมื่อคุณพัฒนาตั้งคำถามเดิมให้กับผู้เข้าร่วมเขียนว่า ตอนนี้กำลังเห็นอะไร ตอนนี้กำลังรู้สึกอะไรอยู่นั้น ปรากฎว่า คุณยายโต้งเล่าว่า ไม่รู้เป็นอะไรวันนี้ยายเห็นท้องฟ้าสวยงามจัง ยางเพิ่งได้ยินว่า เสียงนกร้อง ตอนนี้มันไพเราะเหลือเกิน ยายเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า แท้ที่จริงยายยังมีหลานตัวเล็ก ๆ อีกคนที่คอยดูแลยายเป็นห่วง รักยาย และยังไม่อยากให้ยายตาย
เรื่องของคุณยายโต้งนี้ได้ชี้เห็นถึง "กระบวนการเยียวยา" ที่สามารถ "เกิดขึ้นได้จากตัวทุกคนเอง" ขอเพียงแต่ให้เรา "มีเวลา" ที่จะได้ "กลับเข้าไปดู" ตัวเองจริง ๆ ว่า อืมม ขณะนี้ "อะไรกำลังเกิดขึ้นกับตัวเรา"
ถ้าเรามองเห็น-รู้สึกและยอมรับทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นได้เมื่อไรการเยียวยาก็จะสามารถเกิดขึ้นได้ในทันที
คุณยายโต้งแม้จะไม่ได้เขียนบันทึกด้วยตัวของเธอเอง แต่การเล่าเรื่องของเธอออกมาอย่างตรงไปตรงมากับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ได้ช่วยสมานแผลช่วยเยียวยาบาดแผลลึก ๆ ที่เกาะกินจิตใจของเธอจนเจ็บป่วยมาเป็นเวลา 7 - 8 ปี
การเขียน
ในขณะที่ "การเขียน" บันทึกเรื่องราวของคุณยายโต้งยังส่งผลไปถึง "คุณพยาบาล" ได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ทุกวันนี้คุณยายโต้งเปลี่ยนแปลงไป คุณพัฒนาเล่าให้ฟังว่าเวลาเพียงหนึ่งเดือนผ่านไป พวกเขานัดพบกันอีก หลาย ๆ คนจำคุณยายโต้งไม่ได้ จากสภาพซอมซ่อ คุณยายโต้งกลับกลายเป็นคนสดใส หวีผม หวีเผ้า แต่งตัวสะอาดหมดจด
เมื่อคน ๆ หนึ่ง เริ่มเห็นว่า "ชีวิตของตัวเองมีความหมาย" เขาจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เอง
"การเขียน" ด้วยโจทย์ที่เหมาะสมสามารถช่วยให้เราสามารถ "มองเห็นความหมายแห่งชีวิต" ของตัวเราเองได้ครับ
.............................................................................................................
คือ ผมอ่านเรื่องเล่าของคุณหมอวิธานในตอนนี้ ผมประทับใจมาก จึงอยากจะขออนุญาตนำมาแบ่งปันท่านทั้งหลายใน G2K บ้าง
เพื่อให้ท่านได้มีโอกาสเห็น "ความมหัศจรรย์ของการเขียน" ว่ามันมีพลังมากมายเพียงไหน
อยากให้ท่านได้มีโอกาส "เขียน" บันทึกไปเรื่อย ๆ ครับ
อย่างน้อยเพื่อประโยชน์ต่อตัวท่านเองอย่างแน่นอนครับ
บุญรักษา คนดีทุกท่านครับ ;)...
.............................................................................................................
ขอบคุณหนังสือดี ๆ จาก
วิธาน ฐานะวุฑฒ์, นพ. มหัศจรรย์แห่งการเขียน : เขียนเพื่อเยียวยา เขียนเพิ่มพลังชีวิต. กรุงเทพฯ : ศยาม, 2554.
ความเห็น (32)
- แวะมารับการเยียวยาค่ะ
- มาทีไร ออกไปตัวเบาทุกครั้ง เพราะได้รับการนวด "หัวใจ" ให้มีพลังกลับฟื้นคืนมา
- เชื่อมั่นใน มหัศจรรย์แห่งการเขียน ...และก็เชื่อมั่นในการเป็นผู้รักการอ่านของท่านอาจารย์นพลักษณ์ ๑๐ ค่ะ
- คนเรา จะดีหรือชั่ว ของให้รู้สึกตัว ก็ละลดกิเลสลงได้ค่ะ ดีใจอย่างยิ่งที่หยิบยกเรื่องดี ๆ แบบนี้มาให้เราได้รับทราบกัน ทำให้มีกำลังใจในการเขียน และการอ่านค่ะ
- บุญรักษาบุคคลตัวอย่างที่ดีงามอย่างท่านอาจารย์นพลักษณ์ ๑๐ ค่ะ
- เจริญในธรรมค่ะ
ป.ล. ดึกแล้ว แซวไม่ออก แวะมา ราตรีสวัสดิ์ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
อ.วัตคะ
ขอแลกเปลี่ยนด้วยคนว่า การเขียนเป็นการช่วยเยียวยาได้จริงๆ เพราะมันเหมือนกับการว่า เรากำลังเป็นผู้มองในสิ่งที่เกิดขึ้น ด้วยการใช้การเขียนบรรยายเป็นเครื่องมือค่ะ
อ.หมอสกลก็เลยเขียนเอาไว้เหมือนกัน เกี่ยวกับเรื่องการเขียนเพื่อการเยียวยา ลองดูจากบันทึกนี้นะค่ะ http://gotoknow.org/blog/phoenix-mirror/422657
เอามาฝากไว้ เผื่อมีผู้อ่านอยากตามไปอ่านเพิ่มเติมค่ะ
ขอบพระคุณ ท่านอาจารย์นพลักษณ์ ๙ Sila Phu-Chaya ที่ได้ให้เกียรติผมด้วยความสม่ำเสมอครับ ... ผมเป็นเพียงนักอ่านที่ "เขียนไม่เป็น" อาศัยความรู้ความสามารถจากนักคิดนักเขียนท่านอื่นเท่านั้นเองครับ ... ยามเมื่อผมได้อ่านแล้วก็อดที่จะแบ่งปัน "หน้าหนังสือ" สักแผ่น ให้มวลมิตรที่หวังดีต่อผมได้อ่านบ้าง
การทำความดีเพียงนิด สามารถพลิกชีวิตให้งดงามมากขึ้น จริง ๆ ครับ เพียงแต่คงต้องใช้ "เวลา" เป็นครรลองของการเดินทางในธรรมะและธรรมชาติ
ขอบคุณยามดึกของท่านอาจารย์ และยามค่ำของผมเองครับ ;)...
น้อง มะปรางเปรี้ยว ;)...
มีคำโปรยจากปกหลังของหนังสือ "มหัศจรรย์แห่งการเขียน" มาฝากหนูครับ
"... อย่างง่ายที่สุดสำหรับการเขียน ที่ผมอยากจะแนะนำ ก็คือ เขียนสิ่งที่กำลังคิด กำลังรู้สึก กำลังเกิดขึ้นจริง ๆ อยู่กับท่าน ณ เวลานั้น ๆ เพราะเมื่อได้เห็นและได้รู้สึก เราก็จะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น สถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นจริง ๆ ได้ง่ายมากขึ้น ไม่ว่าสถานการณ์นั้นจะเป็นอย่างไร ..." (วิธาน ฐานะวุฑฒ์)
ขอบคุณสำหรับการต่อยอดความรู้ที่ส่งมาให้นะครับ รับด้วยใจ แต่ตาปิด (แล้ว) ;)...
เป็นคำจำกัดความที่ดีมากๆ ค่ะ
อยากจะอ่านหนังสือเล่มนี้ซะแล้ว อ.วัต มีให้หนูยืมป่าวค่ะ ^^
- หลับตาไม่ลงกับคำนี้ค่ะ
การทำความดีเพียงนิด สามารถพลิกชีวิตให้งดงามมากขึ้น
สวัสดีค่ะอาจารย์
- เมื่อคน ๆ หนึ่ง เริ่มเห็นว่า "ชีวิตของตัวเองมีความหมาย" เขาจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เอง
- อันนี้เห็นด้วย...นานแล้ว
- "การเขียน" ด้วยโจทย์ที่เหมาะสมสามารถช่วยให้เราสามารถ "มองเห็นความหมายแห่งชีวิต" ของตัวเราเองได้ครับ
- ก็พอมองเห็นความหมายแห่งชีวิต...ของตัวเรานะคะ แต่สงสัย....จะรู้ได้อย่างไรว่าการเขียนแต่ละครั้ง เรา "ตั้งโจทย์" เหมาะสมหรือไม่
- รอคำตอบนะคะ
โห ! น้อง มะปรางเปรี้ยว มีการขอยืมกันข้ามจังหวัดเลยอ่ะ ;)...
หลับเถอะครับ ท่านอาจารย์นพลักษณ์ ๙ Sila Phu-Chaya ;)
ขอให้มองผ่าน ๆ มันไปครับ
แหม คุณหมอ ทพญ.ธิรัมภา ครับ ผมจะตอบแทนผู้เขียน คือ คุณหมอวิธาน ไม่ได้
แต่ตอบเองตามความคิดเห็นส่วนตัวจากสมองอันน้อยนิดนะครับ ;)
"... การเขียนแต่ละครั้งต้องกำหนดวัตถุประสงค์เชิงพฤติกรรมก่อนครับว่า สิ่งที่อยากให้เขาเขียนนั้น อยากจะออกมาในแง่มุมไหน และจะใช้สิ่งใดมากระตุ้น สำหรับผม การสอนคน (หมายถึงนักศึกษา) ผมใช้วีดิทัศน์ที่สามารถประเมินค่าได้ตามสภาพจริง แล้วให้นักศึกษาเขียน หลังจากตามด้วยสรุปความ หรือ ต่อยอดให้เขาได้เข้าใจในสิ่งที่ผมต้องการให้ได้มีโอกาสทบทวนตัวเอง ..."
สงสัยจะตอบไม่ตรงใจคุณหมออ่ะนะครับ แต่ง่าย ๆ คือ จะทำอะไรกับใคร ก็ต้องวิเคราะห์เขาเหล่านั้นเสียก่อน
แว่บ ๆ ไปแล้วครับ ดูเหมือนมีเหตุผล แต่ไม่มีใช่ไหมครับเนี่ย ;)...
อาจารย์ขา...ยิ่งงงเข้าไปใหญ่
1. หนูจะไปหาหนังสือเล่มนี้มาอ่าน
2. เขียน เขียน เขียน และเขียน
3. ทบทวนตัวเองก่อนเขียน...หาแง่มุม (อยากฝากตัวเป็นลูกศิษย์อาจารย์จังเลย...จะได้มีคนวัดให้ตามวัตถุประสงค์เชิงพฤติกรรม)
4. "จะทำอะไรกับใคร ก็ต้องวิเคราะห์เขาเหล่านั้นเสียก่อน"
แปลว่า ต้องรู้ว่าจะเขียนให้ใครอ่าน...และ/หรือต้อง "รู้" ตัวเองก่อน
คืนนี้ต้องหลับด้วยความมึนงงแน่เลย
สวัสดีค่ะ
ในส่วนตัว ขอตอบว่าจริงค่ะ
และจะไปหาเล่มนี้มาอ่านค่ะ ขอขอบคุณค่ะ
อ่านแล้วนึกถึงเรื่องแฮรี่พอร์ตเตอร์ครับท่านอาจารย์... ตอน ภาคีนกฟินิกส์ (ศ.สเนปได้สอนคาถา "พินิจใจ" ให้กับแฮรี่ครับผม)
ผลของคาถานี้คือ เมื่อเรารู้เท่าทันความคิดตัวเอง เราก็จะมีสติ เมื่อต้องมองไปในหนทางข้างหน้า ก็จะมองได้อย่างเป็นจริง
ทำให้ยอมรับปัจจุบันและอยู่กับมันอย่างเป็นสุขครับผม
อาทิตย์อรุณสวัสดิ์ฟ้าครึ้มๆ จากเจียงฮายค่ะอ.เสือ
สบายดีนะเจ้า เริ่มเปิดเทอมไหมอีกแล้วไหมคะ
แวะมาเยียวยาใจ ด้วยการอ่าน แบบว่าการงานปะเล่อปะเต๋อ บ่ได้มีเวลาเขียน
ชอบหนังสือเรื่องมหัศจรรย์ฯ เล่มนี้ตวย ส่งกำลังใจกับทั้งภารกิจรอง และหลักเจ้า
- บันทึกนี้ทำให้น้ำตาซึม..เชียวนะคะ
คุณหมอ ทพญ.ธิรัมภา ครับ ...
การหาหนังสือเล่มนี้มาอ่านให้จบ เป็นทางออกที่ดีที่สุดครับ อิ อิ
โอ้ นี่ผมเบียดเบียนคุณหมอหรือเปล่าเนี่ย ทำให้คุณหมองง ๆ มึน ๆ ;)
"การวิเคราะห์ผู้เรียน/ผู้เข้ารับการอบรม" เป็นขั้นตอนแรกสุดของกระบวนการออกแบบการเรียนรู้เกือบทั้งหมดที่มีนักการศึกษาคิดขึ้นมาครับ
ผมจึงเสนอขั้นตอนนี้ไว้ให้คุณหมอก่อน เพื่อตอบคำถามที่คุณหมอถามมา
เครื่องมือที่เหมาะสม ต้องอยู่กับความเชื่อมั่นของผู้จัดกระบวนการว่า เครื่องมือน่าจะได้ผล แต่ไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบที่สุดในโลก เราก็ทำได้แต่คาดหวัง แต่อาจจะไม่สมใจก็ได้นะครับ
ที่กล่าวมานี้ คุณหมอไปหาหนังสืออ่านนะครับ อิ อิ ;)...
ขอบคุณมากครับ พี่ คิม นพวรรณ ;)...
ขอบคุณสำหรับการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ครับ ท่านอาจารย์ หนานวัฒน์ ;)...
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ คุณ Poo โดยเฉพาะ "ภารกิจหลัก" เนี่ยแหละ อิ อิ
ขออภัยนะครับ พี่พยาบาล ✿อุ้มบุญ ✿ ;)...
คงเป็นน้ำตาแห่งความปลื้มปิตินะครับ
ขอบคุณบทความดีๆนะคะ อ่านแล้วมีกำลังใจที่จะเขียนเพื่อตัวเองขึ้นมาทันทีเลยค่ะ
ยินดีและขอบคุณที่มาเยือนเช่นกันครับ คุณ วิริศิรินทร์ ประนอมเชย ;)...
ได้รับการเยียวยาจากการแบ่งปันของอาจารย์ ....... สะดุด สะกิด มากๆ ขอบคุณที่แบ่งปันค่ะ
ยินดีและขอบคุณมากครับ คุณ รัตน์นรี วโรสุข ;)...
อาจารย์คะ
หนูไปร้านหนังสือตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว
หมด...หมดกันพอดี
สั่งไว้ 1 เล่ม
นับวัน...อีกหนึ่งสัปดาห์หนังสือจะมา
เฮ้อ !!!! มหัศจรรย์แห่งการรอ
รอแป๊บเดียว เดี๋ยวก็มาครับ คุณหมอ ทพญ.ธิรัมภา ;)...
มหัศจรรย์จริง ๆ ค่ะอาจารย์ แม้แต่เราเขียนเองเรายังรู้สึกได้เล่าให้ใครสักคนฟัง ทั้งที่จริงแล้วแค่กระดาษแผ่นเดียวเอง แต่ก็คุ้มค่าค่ะ
นั่นเลยล่ะ ดอกหญ้าน้ำ มหัศจรรย์จริง ๆ ;)...
หายไปนานนะเนี่ย ยังสบายดีอยู่เนาะ ;)...
สบายดีค่ะ..แต่ช่วงก่อนหน้านี้ป่วยเป็นไข้หนักเลย ตอนนี้แข็งแรงแล้วค่ะ
อืมม ก็ระมัดระวังอย่าให้เป็นอีกนะครับ
ช่วงนี้โรคยิ่งดื้อยากันอยู่ ;)...
สวัสดีภาคดึกค่ะ...อาจารย์
ตื่นเช้านอนอ่านบนเตียง...กำลังสบาย
ถึงบทที่ 9 อ.วิธานให้หาที่นั่งสบาย ๆ
เป็นคนอ่านที่ดี...ลุกมาทำตามสบาย ๆ
วันนี้มีความสุขดี...ภาคบ่ายมีเวลาอ่านและเขียนตามแบบฝึกหัดอีก
สลับกับทำกิจวัตรวันหยุดในครอบครัว...ครัวใหญ่มากกกก
อ่านและเขียนและเขียนและอ่าน...เรื่อย ๆ
ถึงบทที่ 19 ความเสี่ยง และ 20 จดหมายถึงตัวคุณ
หยุดเขียนก่อน....อ่านจนจบเล่ม
มารายงานว่า...ขอบคุณนะคะที่แนะนำหนังสือดี ๆ
แม้จะได้ยินชื่อ อ.วิธานนานแล้ว
แต่เหตุเหมาะจากท่าน อ.วัส จึงได้อ่านเล่มนี้
การ "เยียวยา" ตัวเองด้วยการเขียน
น่าจะสม่ำเสมอขึ้น
สั่งสมมาถึงวันนี้.....ก็มหัศจรรย์พอสมควร
ขอบคุณอาจารย์ทั้งสองอีกครั้งนะคะ
วันนี้หลับฝันดีแน่นอนเลย
ธิรัมภา
ได้ฟังเรื่องเล่าที่เหตุจากหนังสือดี ๆ เล่มนี้
แล้ว "มีความสุขจัง" ครับ คุณหมอ ทพญ.ธิรัมภา ;)...
เหตุแห่งการแบ่งปัน เหตุแห่งการให้ ย่อมสุขใจต่อผู้ให้เสมอ
ขอบคุณมากครับ ;)...