คำคืนสนทนากลางป่าถ้ำพุหวาย2

อยู่ได้อย่างไรครับในที่แห่งนี้ พร้อมเหลียวมองฝ่าความมืดมิดรอบด้าน

คำคืนสนทนากลางป่าถ้ำพุหวาย2

โสภณ เปียสนิท

................................

นี่เป็นครั้งแรก คืนแรกในสำนักสงฆ์อันห่างไกลความศิวิไลซ์แห่งสังคมเอง ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีเพื่อนเพราะท่านอยู่รูปเดียวมาตั้งแต่ปี 2550 ระยะเริ่มแรกยิ่งกว่านี้ ไม่มีแม้สิ่งก่อสร้างใดๆ เลย นอกจากต้นไม้ใหญ่น้อย และแนวเขาอันเงียบสงัด ผมเริ่มคำถามแรก “อยู่ได้อย่างไรครับในที่แห่งนี้” พร้อมเหลียวมองฝ่าความมืดมิดรอบด้านใต้สายฝนเปียกปอน ทั่วบริเวณมีเพียงแค่แสงลางเลือนจากองค์พระแก้วใสรูปหลวงปู่วัดปากน้ำ ต่อเชื่อมไฟจากแบตเตอรีของแผงโซลาเซลข้างกุฏิ “มันชอบแบบนี้นะ” ท่านตอบยิ้มๆ ตามนิสัยของท่าน “คุ้นเคยแล้ว อยู่ที่ไหนก็ได้แต่ขอให้เป็นแบบนี้” ความปรารถนาของหลวงพี่แตกต่างจากคนส่วนมากในสังคม ใช่ แม้ในสังคมของพระผู้ทรงศีลด้วยกันก็ตาม

ผมสรุปให้ท่าน “อยู่ได้เพราะความชอบ” ท่านนิ่งทบทวน “อีกอย่างอาจเป็นไปตามคำที่ขอหลวงปู่ไว้” ผมสนใจประเด็นนี้ “ขอว่าอย่างไรครับ” เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหลวงปู่ พระอาจารย์ในใจของเรา “ขอว่าให้ได้อยู่ในที่ที่เป็นสัปปายะ คืออยู่แล้วสบาย 4 อย่าง ที่อยู่ก็สบาย เพื่อนร่วมสำนัก อาหาร หลักธรรมเป็นที่สบาย ตอนก่อนจะกลับเมืองไทย” “ตอนนั้นอยู่ที่ไหนครับ” “ตอนนั้นอยู่เกาะกวม เกาะเล็กๆ ของอเมริกา” “หลวงพี่ไม่อยากกลับไปต่างประเทศอีกหรือ” “ไม่เอาแล้วเบื่อ ไปมาจนพอแล้ว ไปอีกมันก็แค่นั้นเอง” ผมมองไม่เห็นสีหน้าและแววตาของหลวงพี่ แต่ผมเชื่อว่าท่าคงเบื่อการท่องเที่ยวเดินไปต่างประเทศอย่างจริงจัง

ผมสนใจการเดินทางไปต่างประเทศของท่าน “ไปต่างประเทศตอนไหนครับ” ถามย้อนความทรงจำของท่าน “กลับจากอินเดีย จบปริญญาโทแล้ว ตะรอนไปสอนหนังสือโรงเรียนบ้าง วัดบ้างจนหลวงพ่อสมเด็จฯ (สมเด็จพระมหามังคลาจารย์เจ้าอาวาสวัดปากน้ำ รูปปัจจุบัน) เรียกตัวกลับวัด เพื่อเตรียมตัวเดินทางไปต่างประเทศ” “ไปรูปเดียวหรือครับ” “ไปกับคณะอีก4 รูปด้วยกัน หัวหน้าคณะอายุมากแล้ว เกือบ 70 ปี” “ตอนนั้นไปที่ไหนครับ” “ไปอยู่จำพรรษาที่วัดพุทธศรัทธา ในประเทศเยอรมัน” “จำพรรษาอยู่นานไหมครับ” “4-5 เดือนเอง” “เกิดอะไรขึ้นครับ” “เกิดสามัคคีเภท ขัดแย้งกัน ฝ่ายสมาคม คือโยมเข้ามาจัดการเรื่องทรัพย์สินของวัด โดยพระไม่รู้เรื่อง ฝ่ายพระต้องการรู้เรื่องนี้ด้วย เพราะเป็นเงินของสงฆ์ มีคนของสมาคมมาฟ้องหลวงพ่อเจ้าอาวาสทางเมืองไทย ท่านจึงเรียกกลับ” ผมรู้สึกได้ถึงความหดหู่ท้อแท้กับสถานการณ์ที่พระท่านกำลังเผชิญ การถูกเรียกตัวกลับจากการปฏิบัติศาสนกิจต่างเทศ ย่อมทำให้อนาคตทางการต่างประเทศหดสั้นลง จนอาจไม่มีโอกาสเดินกลับไปอีกแล้ว

เขียนใน GotoKnow โดย โสภณ เปียสนิท
ใน เรื่องเล่าริมระเบียงโบสถ์

คำสำคัญ (Tags): #กลางคืน#การสนทนา#ถ้ำพุหวาย#หลักธรรม#ฝนโปรยปราย#กลางป่าลึก

หมายเลขบันทึก: 441649เขียนเมื่อ 31 พฤษภาคม 2011 17:12 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:45 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (16)

โสภณ เปียสนิท

เขียนเมื่อ 31 พฤษภาคม 2011 17:27 น. ()

เส้นทางขึ้นสู่ถ้ำสูงขนาด 100 เมตร ระหว่างทางผ่านป่าไม้ร่มครึ้ม

โสภณ เปียสนิท

เขียนเมื่อ 31 พฤษภาคม 2011 19:51 น. ()

ก้อนหินภายในถ้ำ ถ่ายขณะแบตฯหมด เมื่อพักกล้องสักครู่

แล้วถ่ายใหม่จึงติด

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

เขียนเมื่อ 31 พฤษภาคม 2011 19:53 น. ()

ผมไม่สงสัยหรอกว่าท่านอยู่ได้อย่างไร แต่แปลกใจอาจารย์..สูงขนาดนั้น ป่าแบบนั้น อาจารย์ไปได้ไง เสียว (ฮา)

โสภณ เปียสนิท

เขียนเมื่อ 31 พฤษภาคม 2011 21:15 น. ()

Ico48 เรียนคุณชยันต์ครับ

ผมเองนั้นไม่ยากดอกครับ

พระท่านอยู่ได้ผมก็อยู่ได้

มีพระที่ไหน ไม่อดที่นั่น (ฮาครับ)

และอีกอย่าง ผมไปแบบเป็นครั้ง เป็นคราว

ว่างๆ ว่าจะกลับไปพักกับท่าน

เอาแบบปลีกวิเวกนะครับ