โรงพยาบาลชุมชนห่างไกล แต่...ไม่ไร้วิชา(การ)
จากการประชุมวิชาการ HA National Forum ครั้งที่ 12 เมื่อวันที่ 15-18 มีนาคม 2554 ที่ผ่านมา ในวันสุดท้ายของการประชุม หลายคนหลายโรงพยาบาลต่างทะยอยกลับ ไม่ทราบด้วยเหตุผลได้ ส่วนทีมของผู้เขียนเองก็ตกลงกันว่าจะกลับสายๆของวันนี้เพระต้องเดินทางไปประชุม OD กันต่อ
ด้วยความที่อยากเชียร์คนบ้านเดียวกัน คนที่มาจากชายขอบด้วยกัน ผู้เขียนหมายถึงมีทีมวิทยากรจากชายแดนจังหวัดเดียวกันกับผู้เขียนทีมหนึ่งซึ่งมาบรรยายแลกเปลี่ยนในการประชุมครั้งนี้ด้วย และอยู่ในช่วงเช้าของวันสุดท้าย ผู้เขียนจึงกลายเป็นตัวถ่วงไม่ให้ทีมได้เดินทางกลับในเช้าวันนั้น
ลูกศิษย์แถบอิสานเหนือเต็มไปหมด เพราะคุณหมอเป็นอาจารย์ให้วิทยาลัยพยาบาลและพยาบาลเวชปฏิบัติ NP
- คุณหมอวิทยา พลสีลา ผอ.โรงพยาบาลบ้านตาก ซึ่งเคยเป็น ผอ.โรงพยาบาลบุ้งคล้่า จังหวัีดหนองคาย
- คุณหมอปราโมทย์ ศรีแก้ว ผอ.โรงพยาบาลบึงโขงหลง ซึ่งเคยเป็นสูติแพทย์ คนดีคนขยันของโรงพยาบาลผู้เขียนเอง
- คุณหมอเอนก หล้าเพชร อายุรแพทย์โรงพยาบาลบึุงกาฬ ซึ่งกลายเป็นโรงพยาบาลจังหวัดไปแล้วในวันนี้
คุณหมอทั้งสามท่าน เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เรียนแพทย์ และยังรักกันและสร้างเครือข่ายในเรื่องวิชาการร่วมกันมาจนถึงปัจจุบัน
เนื้อหาในการแลกเปลี่ยนวันนี้ จึงเป็นเรื่องของการสร้างเครือข่ายของโรงพยาบาลชุมชนที่อยู่ห่างไกลในการแลกเปลี่ยนวิชาการ ไม่ว่าจะเป็นประจำวัน ประจำเดือน หรือว่าประจำปี
คุณหมอทั้งสามท่าน มัีกจะถูกพยาบาลหรือคุณหมอด้วยกัน เรียกว่า อาจารย์ ด้วยความที่เป็นคนเก่งทางด้านวิชาการและการปฏิบัติ ร่วมถึงการสอนงานให้แก่พยาบาลในการดูแลคนไข้ จนทีมดูแลผู้ป่วยด้านอายุรแพทย์ในโรงพยาบาลบึงกาฬ เป็นเลิศทางด้านการดูแลผู้ป่วย
ผู้ป่วยเบาหวาน ไม่เกิดภาวะน้ำตาลต่ำหรือสูง
ผู้ป่วยหลอดลมอุดกั้น ก็เกิดภาวะหอบจนต้องใส่ท่อช่วยหายใจ
โรงพยาบาลของผู้เขียนเอง คุณหมอปราโมทย์ก็ได้วางระบบการดูแลผู้ป่วยด้านสูติกรรมจนไม่เกิดอุบัติการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเลือดที่เตรียมสำหรับการผ่าตัด การเกิดภาวะชักในหญิงตั้งครรภ์ และอุบัติการณ์อื่นๆ
เมื่อคุณหมอปราโมทย์ ย้ายไปเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลบึงโขงหลง ซึ่งอยู่ชายขอบห่างไกลจากตัวจังหวัดเกือบ 500 กิโลเมตร การส่งต่อผู้ป่วยที่เกินศักยภาพจึงเป็นปัญหา คุณหมอต้องสร้างเครือข่ายกับจังหวัดที่อยู่ใกล้ๆไม่ว่าจะเป็นจังหวัดนครพนม หรือจังหวัดสกลนคร และพยายามสร้างศักยภาพในการดูแลผู้ป่วยให้ครอบคลุมทุกสาขาและครอบคลุมผู้ป่วยในท้องที่ให้ได้ทุกโรค
ทุกปี คุณหมอทั้งสามท่าน จะช่วยกัน จัดประชุมวิืชาการ โดยคุณหมอปราโมทย์ โรงพยาบาลบึงโขงหลงเป็นเจ้าภาพหลัก การจัดงานจัดได้ยิ่งใหญ่ ทั้งงานกลางวัีนและงานกลางคืน ผู้เขียนเคยเขียนไว้ ที่นี่ รวมถึงการขอหน่วยให้พยาบาล ซึ่งคุณหมอเองเน้นย้ำกับผู้เขียนว่าน่าจะจัดให้แก่น้องพยาบาล เำพราะการที่ต้องไปประชุมอบรมต่างจังหวัดทำได้ลำบาก
"รู้อะไร ไม่สู้ รู้จักกัน" คุณหมอเอนกบอกว่า ขอยืมมาจาก คุณพ่อคุณหมอปราโมทย์ซึ่งนับถือเป็นลุง ผู้เขียนเลยขอยืมมาใช้อีกทอดหนึ่ง
การสร้างเครือข่าย กับ โรงพยาบาล ใกล้เคียง กับ สถานศึกษาใกล้เคียง ทำให้เกิดความสัมพันธ์ทำให้ง่ายต่อการเข้าถึง ไม่ว่าจะเรื่องส่งต่อคนไข้ การประชุมวิชาการ/การแลกเปลี่ยน และการอัพเดทความรู้ใหม่
อยู่บ้านนอก ห่างไกล ก็ไม่จำเป็นว่าต้องไร้ซึ่งวิชาการ เพราะสามารถปรึกษาและได้รับคำแนะนำจากเครือข่ายที่สร้างขึ้น ได้
ผลประโยชน์นี้ นอกจากจะได้กับผู้ป่วยและชาวบ้านอย่างเต็มๆแล้ว แพทย์ พยาบาลเองก็จะไม่ถูกเืพื่อนๆ ที่อยู่ส่วนกลาง หรือ โรงพยาบาลจังหวัด หรือโรงพยาบาลศูนย์ต่อว่า อีกต่อไปว่า "ความรู้หล่นหายไปกับท้องทุ่งนาหมดแล้ว" เหมือนคนบ้่านนอกเข้าเมืองที ก็ข้ามถนนไม่ค่อยเป็น เพราะไร้เทคนิคที่คนเมืองเขาคุ้นชินกัน
"รู้อะไร ไม่สู้ รู้จักกัน" จึงเป็๋น วลีที่ไม่มีวันตาย
ความเห็น (10)
สวัสดีครับ ป้าแดง
"รู้อะไรไม่สู้รู้จักกัน" เห็นด้วยครับ
ผมก็เก็บความหลากหลายไว้หลายบันทึกแล้ว
- สวัสดีค่ะ ท่านวอญ่า
- ป้าแดง เพิ่งได้บันทึกเอง
- รู้อะไรไม่สู้รู้จักกันจริงๆ ถึงตอนนี้น่ะค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับป้าแดง
เห็นด้วยกับคนข้างบนครับ "รู้อะไรไม่สู้รู้จักกัน"
ชอบจังค่ะ "ป้าแดง"
"รู้อะไร ไม่สู้ รู้จักกัน" ต้องขอยืมมาใช้บ้างแล้ว..
การรู้จักกัน ทำให้อะไรอะไรง่ายขึ้นเยอะค่ะ Confirm
สวัสดีค่ะ ป้าแดง รู้จักกันนี่แหละ สุดยอดของความรู้เลยค่า
แหะ แหะ แถมอีกหน่อยครับ
และรู้จักใครก็ไม่สู้รู้จักป้าแดงครับ ฮิ ฮิ...
- สวัสดีค่ะ อ. น้องหนาน อ. น้องkunrapee อ.น้องพอลล่า
- ช่ายแล้วละค่ะ รู้จักกัน อะไรๆๆๆ ก็ง่ายขึ้น
ปล. น้องหนาน มาหนองคาย ป้าแดงก็จะพาไปกิน แหนมเนือง เหมือนเดิมค่ะ อิอิอิ
ป้าแดง จับประเด็นได้ชัดเจนดีมาก ๆคะ
- เข้าใจคำว่า เพื่อน มากขึ้นนะครับ ทั้ง เพื่อนรัก เพื่อนวิชาการ เพื่อนร่วมงาน และเพื่อนร่วมวิชาชีพ
สาธนี บัวเผื่อน
ขออนุญาต คุยด้วยค่ะ มีโอกาสได้ฟังวิชาการที่ผ่านมา แล้วได้เข้ารับฟังวิชาการในครั้งนี้ รู้สึกประทับใจมากค่ะ สมจริงๆค่ะ กับคำว่า รู้อะไรไม่สู้รู้จักกัน เป็นวลีที่ไม่มีวันตายจริงๆค่ะ ชื่นชมค่ะ