ความเหน็บหนาวที่อบอุ่น

มองแสงจันทร์ดึกดื่นใต้คืนค่ำ

 ความคิดถึงช่างลึกล้ำเสน่หา

เหมือนตกบ่วงห้วงเหวแห่งจันทรา

 เพราะรู้ว่าหัวใจมาพบกัน

 กลางแสงจันทร์นวลสกาวพราวผุดผ่อง

ทุกห้วงห้องแห่งหัวใจใช่ไหมนั่น

 ความคิดถึงจึงเดินทางกลางแสงจันทร์

 เราพบกันใต้แสงจันทร์และแสงดาว

 ค่ำคืนนี้ที่เธออยู่ตรงนั้น

 อย่าไหวหวั่นแม้หนทางแสนเหน็บหนาว

 มีพายุลมฝนร่วงหล่นพราว

 แม้เจ็บปวดรวดร้าวและเหงาใจ

 ฉันยังคงมั่นคงอยู่ตรงนี้

จากหัวใจบริสุทธิ์ที่มีมาปลอบให้

แม้แค่เพียงหนึ่งเสียงหวังกำลังใจ

 ยังคงมีความห่วงใยส่งให้กัน

ใต้ค่ำคืนดึกดื่นน้ำค้างพรม

วานสายลมเป็นผ้าห่มมอบปลอบขวัญ

ใช้แสงเดือนแทนอ้อมกอดใต้แสงจันทร์

 แม้หวาดหวั่นวางลง..ที่ตรงใจ

[@-@..เส้าหลง..@-@]

คืนนี้พระจันทร์ข้างแรมค่อนสลัวกลางหมู่ดาว....

กระต่ายไต้เงาจันทร์คิดถึงผู้ใดกันหนอ...

....แวะเข้ามาซึมซับ..อารมณ์ของความคิดถึงครับ...

[Pojana Yeamnaiyana Ed.D.]

สวัสดีค่ะ'กระต่ายใต้เงาจันทร์'

แวะมาอ่านกลอนและชมภาพยามค่ำคืนค่ะ...

[Nopparat Pongsuk]

ความคิดถึงกำลังเดินทาง ว่างั้น.....

เพราะจังความหมายก็ดีค่ะ