สีสันงานงิ้ว กับลูกหลานเยาวชนหนองบัว
-----------------------------------------------
ภาพ : ณัฐพัชร์ ทองคำ
กล้อง : Kodak Z981
ความเห็น (10)
ตระการตาเชียวค่ะ
สวัสดีค่ะ พี่ณัฐรดา : ถ้าพี่ได้ไปร่วมงานด้วยกันจะรู้สึกตื่นเต้นตระการตามากกว่านี้เลยค่ะ งานแห่เจ้าพ่อเจ้าแม่ หลวงปู่ฤาษีนารายณ์ ซึ่งเห็นได้ชัดถึงความพร้อมเพรียง พร้อมใจ และความอดทนของเด็กๆ ลูกหลานชาวหนองบัวแท้ๆ ค่ะ แม่วันนั้นจะมีฝนตกเล็กๆ มีแดดออกเป็นระยะๆ และยังต้องเดินแห่กันรอบเมืองใช้เวลาแทบจะทั้งวันกว่าจะกลับมาตรงจุดเดิม ถ้าสังเกตุดีๆ จะเห็นภาพลูกสาวเจ้าพ่อเจ้าแม่ แต่งตัวสวยๆ แต่ถอดรองเท้าเดินขบวนกันเลยทีเดียวค่ะ ..
ชอบ ๒ รูปนี้จังเลยครับ ตอนเป็นเด็กและได้ร่วมขบวนแห่เป็นครึ่งค่อนวัน ก็มีสภาพอย่างนี้กันเลยละครับ แผ่นป้ายเล็กนิดเดียวก็หนักเป็นภูเขา เครื่องเป่าและไม้ตีกลองก็ก็เหมือนกับกระทบปากและมือทีไรก็ให้เจ็บไปหมด รองทงรองเท้าก็กัด กระดิกไปทางไหนก็เจ็บแปล็บบปล้าบบ แต่ทุกคนก็จะไม่ถอย จากเช้าตรู่ แห่ไปจนถึงบ่าย ๒ บ่าย ๓ โมงเย็น พอเสร็จและเก็บข้าวของกันแล้ว ก็ต้องนั่งเอาผ้าปลาสเตอร์ปิดแผล ทายาหม่อง แล้วก็เดินหิ้วรองเท้ากลับบ้านกันกระเผลกๆ ตอนทำกันนั้นก็จะเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า แต่พอผ่านไปและได้คิดถึง ก็จะภูมิใจ มีความทรงจำที่งดงามไว้รำลึกถึง
เมื่อเสร็จสิ้นพิธีแห่เปียแล้ว พ่อแม่ก็พานางรำกลับบ้าน
ช่วงบ่าย(๒๖มีนาคม๒๕๕๔)ออกจากบ้านเนินตาโพ กำลังจะไปเยี่ยมชมเต้นท์นิทรรศการเวทีคนหนองบัวพอดี ได้พบเด็กๆและผู้ปกครองกำลังเดินทางกลับจากพิธีแห่เปียที่คันสระน้ำหนองกลับ เลยให้คนไปด้วยกันถ่ายรูป จึงได้ภาพนี้มา
ขอบคุณค่ะ..สะท้อนความยิ่งใหญ่ของงานประเพณีชุมชนที่คุ้มค่ากับรอคอยค่ะ
............................................................................................................
พี่ใหญ่มาส่งความคืบหน้าของการถอดบทเรียน ดังนี้ :
*น้องครูอ้อยเล็ก ได้ถอดบทเรียนประเด็น "การเล่นเพื่อพัฒนาการเรียนรู้..ดังลมหายใจของการเติบโต " ซึ่งขอเพิ่มเติมเป็นประเด็นที่ ๕
http://gotoknow.org/blog/sto/433214
และเลื่อนประเด็น "ความคาดหวังต่อการรักษาและพัฒนาวัฒนธรรมของสถาบันครอบครัวสู่สังคม " (พี่ใหญ่) เป็นประเด็นที่ ๖ (กำลังร่างรายละเอียด)
กราบนมัสการขอบพระคุณพระคุณเจ้าพระมหาแล
ขอบพระคุณอาจารย์วิรัตน์ พี่ครูคิม พี่ใหญ่นงนาท น้องเอก น้องมะปราง
สำหรับดอกไม้ให้กำลังใจค่ะ ..
ไปเจอไฟล์รูปอาจารย์วิรัตน์
ตอนที่เด็กผู้ชายคนยืนหัวแถวอยู่ในขบวนแห่เปียกระชุ่มกระชวยสดใสมีชีวิตชีวาหลายคนยิ้มแย้มแจ่มใส
เลิกงานแล้ว พากันเดินกลับบ้านกับครอบครัวมีแม่น้องและเพื่อนบ้านมาด้วยกัน
ตอนเช้าไปงานจะกระปรี้กระเปล่าดี พอเสร็จงานเดินกลับบ้าน ต่างกันอย่างเห็นได้ชัดด้วยอาการที่เมื่อยล้า หมดเรี่ยวหมดแรง(ภาพบน)
ขอนำภาพตอนอยู่ในงานกับตอนกลับมาให้ชมกันหน่อย
สวัสดีค่ะ อาจารย์วิรัตน์
- เห็นน้องๆ ลูกหลานชาวหนองบัวที่เป็นแบบนี้แล้วก็ให้นึกสงสาร จะขำก็ขำแหละค่ะ ตอนเดินไปถ่ายรูปเจ้าตัวเล็กก็ถามเค้าว่า 'เหนื่อยมั๊ยครับ' เจ้าตัวเล็กตอบกลับมาว่า 'ไม่เหนื่อยครับ สนุกดี' แต่ดูท่าเค้าสิ ไม่ขำได้ยังงัย ฮ่าฮ่า ..
- แต่ก็ให้นึกถึงกลุ่มคนที่อยู่เบื้องหลังเด็กๆ แล้ว ก็คงเหนื่อยไม่แพ้กัน คุณครูที่เฝ้าสอน ประคมประหงมกันมา พี่เลี้ยงที่ต้องตื่นมาแต่ ตี ๓ ตี ๔ มาแต่งหน้าแต่งตัวอีก ผู้ปกครองที่เดินตามลูกๆ หลานๆ ไปตลอดขบวนตั้งแต่เช้ามืดยันบ่าย ๓ บ่าย ๔ แค่คิดก็เหนื่อยตามไปด้วยแล้วหล่ะค่ะ ..
- แต่ก็คงเป็นอย่างที่อาจารย์ว่าเมื่อย้อนกลับมานึกถึงก็จะรู้สึกภูมิใจแหละค่ะ เหมือนคุณฉิกและเพื่อนที่เล่าให้ฟังว่า ตอนเด็กๆ 'พวกผมก็เป็นลูกๆ เจ้าพ่อเจ้าแม่ เดินเผ่าขลุ่ยไปกับขบวนแห่มาแล้วเหมือนกัน' ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม =)
กราบนมัสการพระคุณเจ้าพระมหาแล
- เมื่อเอา ๒ ภาพมาเรียงต่อกัน โถ! เมื่อเช้ายังคึกคัก ตอนเย็นเดินเหนื่อย เหงา กลับบ้านคนเดียวเลยนะคะนั่น ...
- แต่คงประเดี๋ยวเดียวหล่ะค่ะ พอหายเหนื่อยเดี๋ยวก็กลับมาวิ่งซนปร๋อได้เหมือนเดิม ..
สวัสดีค่ะพี่ใหญ่นงนาท : โอ๊ะ! ล่วงหน้าไปกันเยอะแล้วนะเนี่ยะ สำหรับทีม ดังลมหายใจ จะตามทันไหมคะเนี่ยะ ได้ติดตามอ่านไปบ้างแล้วค่ะ น่าสนใจทีเดียวสำหรับการถอดบทเรียนชุดนี้ค่ะ ..