ปอกเปลือกความมืดมิดของรัตติกาล


เมื่อยามราตรีกาลแผ่คลุม
โลกทั้งใบถูกสีดำกลืนกิน
ความมืดโน้มตัวเป็นม่านหมอกลงมาหาฉัน
หัวใจของฉันทึบตันภายนอก
หัวใจฉันว่างเปล่าภายใน
 

 

 
ฉันปลูกต้นไม้ยามเที่ยงคืน
ขุดดินอันแห้งแล้งอย่างแสนสาหัส
พระจันทร์ครึ่งดวงอมยิ้มให้ฉัน
เมื่อวางต้นกล้าให้ดินแห้งกรังโอบอุ้มไว้
 
 

 

ต้นไม้เติบโตด้วยความรัก
ฉันเป็นเจ้าของผลไม้
เมื่อลิ้มรสรู้สึกอิ่ม แต่ฉันแสนเหงา
กลับกันเมื่อแบ่งปันให้คนอื่นลิ้มลอง
ฉันอิ่มน้อยลง  แต่ฉันแสนอิ่มเอม
 

 

 

ฉันรอคอยแสงอรุณรุ่งเช้า...
ฉันเฝ้ารอจูบต้อนรับแสงตะวัน
แสงตะวันปอกเปลือกผลไม้
ปอกเปลือกความมืดมิดของรัตติกาล
ฉันค้นหาตัวเอง
ฉันค้นพบตัวเองแล้ว...
 
❀❀❀❀❀❀
หมายเลขบันทึก: 420573เขียนเมื่อ 16 มกราคม 2011 01:12 น. ()แก้ไขเมื่อ 28 มีนาคม 2012 18:16 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (8)

สวัสดีค่ะ

การค้นพบตัวเอง...เป็นสุดยอดของชีวิตนะคะ 

เมื่อวานมีเคสของยายคิมเอง  ก่อนออกจากบ้านก็ตั้งใจจะ "น้อมรับทุกอย่าง"  แต่ด้วย "ใจมันไว" รวดเร็วเกินจะยับยั้ง แต่ก็รู้ตัวเกือบไม่ทัน

เพราะเจอบททดสอบจากพนักงานร้านคอมพ์ "ด่ากันต่อหน้ายายคิม" ดูเหมือนจะเกี่ยงกันรับงานของยายคิม  ในที่สุดก็ขอนำเครื่องไปร้านอื่น และพูดกับเขาดี ๆ ว่า "ขอบคุณค่ะน้อง ต่อไปจะไม่ต้องนำมาที่ร้านนี้อีก"  ทั้ง ๆที่ซื้อร้านเขานะคะ J.....ค่ะ

ทุกทีเขาบริการดีมาก ๆ

ประทับใจกลอนเปล่าบทนี้นะครับ

เขียนได้ตามแบบของจินตกวี

พระจันทร์ปลอกเปลือกความมืดมิด .....ช่างคิดนะครับ อิอิ

..สวัสดีค่ะ คุณทิมดาบ...ค้นพบแล้วหรือเจ้าคะ..ขอแสดงความยินดี..มา ณ ที่นี้ ..เจ้าค่ะ...(ให้พระจันทร์ เป็นผู้ปอก ความมืดมิด..ให้พระอาทิตย์เป็น..แสง..ดับ..."ตัวตน"...ด้วยหรือเปล่าเจ้าคะ...ยายธี ค่ะ

ทำไมต้องค้นพบตัวเองเมื่อยามเช้าด้วยละครับ

มาอ่าน

แล้วนึกชื่นชมในมุมคิดนะครับ...

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท