๑๐.ความหวังของห้วยกอก

"สวัสดีครับคุณครูคิม" เสียงเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่งทักทายมาแต่ไกล เมื่อเห็นฉันกำลังลงจากรถ และเด็กชายได้วิ่งมาหาเพราะอยากจะช่วยถือของ การแสดงออกของเด็กคือความน่ารักที่ผู้ใหญ่ทุกคนชอบ

ผอ.ณัฏฐ์ น้องอ้อม และฉันมุ่งตรงไปที่กุฏิของหลวงตาเพื่อถวายอาหารและปฏิทิน ซึ่งหลวงตาบอกว่า "อยากได้อยู่พอดี" พวกเราสนทนาธรรมกึ่งทางโลกกับหลวงตาอีกเช่นเคย เกี่ยวกับการเป็นผู้ให้ การช่วยเหลือชุมชนและสังคม ความเป็นอยู่วิถีชีวิตของคนในชุมชน และการเรียนการสอนในโรงเรียน

นักเรียนทั้งโรงเรียนมีเพียง ๒๘ คน มีจำนวน ๗ ชั้นเรียนคืออนุบาลและชั้นประถมศึกษาปีที่ ๑ ถึง ๖ ครูผู้สอนมี ๒ ท่านเป็นผู้ชายรวมทั้งผู้อำนวยการอีก ๑ ท่าน นับว่าเป็นโรงเรียนที่ขาดแคลนเด็ก ขาดแคลนครู คือมีครูไม่ครบชั้นเรียน ผลการพัฒนาการเรียนรู้ย่อมอ่อนด้อยไปด้วยตามความเป็นจริง นับเป็นเรื่องที่โรงเรียนได้หาวิธีการแก้ไขตลอดมาตามความสามารถที่เอื้ออำนวย

ปีการศึกษา ๒๕๕๒ ที่ผ่านมา ผลการทดสอบนักเรียนประจำปี ONET ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ ๖ อยู่ในอันดับที่ ๓ ของโรงเรียนในศูนย์เครือข่าย ฯ และอยู่ในอันดับที่ ๑๐ ของโรงเรียนในอำเภอนครไทย

นักเรียนทดลองเล่นเกม "นับเลขมหาโหด" ตอนเริ่มเกมนักเรียนจะหัวเราะ คิดว่าเป็นเรื่องง่าย หัวเราะเยาะเพื่อนที่นับผิด กระซิบบอกต่อ เริ่มนิ่งขึ้น และเครียดที่นับไม่จบสักที แต่นักเรียนบอกว่าจะสู้ต่อจนกว่าจะนับได้

จึงให้นักเรียนหยุดเล่นและแสดงความคิดเห็น นักเรียนมีความเห็นว่า "ขาดสมาธิ ไม่ตั้งใจ และไม่นับในใจตามเพื่อน เมื่ออีกคนไม่มีสมาธิก็ทำให้คนอื่นขาดสมาธิไปด้วย และเพื่อนนับผิดบ่อย ๆ จึงทำให้เครียดและนับผิดไปด้วย" ภายหลังให้นักเรียนฝึกเล่นกันเอง

หลังจากโรงเรียนเลิก ได้เข้าไปในหมู่บ้าน และได้หยุดหาความรู้เกี่ยวกับการเลี้ยงไหม ซึ่งได้ถ่ายภาพมาเมื่อวันก่อน ทำให้ทราบว่ามีการเลี้ยงไหมในหมู่บ้านนี้เพียง ๒ ครอบครัวเท่านั้น

การเลี้ยงไหมจะเริ่มขึ้นในเดือนพฤษภาคมและสิ้นสุดในเดือนธันวาคม หลังจากนั้นตัวไหมจะไม่แข็งแรง ใบหม่อนไม่สมบูรณ์ ชนิดไหมที่เลี้ยงเป็น "ไหมสีขาว" เป็นพันธุ์ผสมด้วยกรรมวิธีทางวิทยาศาสตร์

ขั้นตอนในการเลี้ยงไหม นับตั้งแต่นำไข่ไหมมาบริบาล กินใบหม่อนจนเติบโตใช้เวลาประมาณ ๓ สัปดาห์ ขั้นตอนที่สองนำตัวไหมออกมาปล่อยไว้ให้เกาะไต่ไปมาตามรังที่เป็นช่อง ๆ อีกประมาณ ๑ สัปดาห์ ขั้นที่สามตัวไหมจะเข้าไปอยู่ในรังสร้างไยไหมพันรอบตัวมันเองจนเต็มรังอีกประมาณ ๕ วัน จึงนำรังสีขาวไปขายที่จังหวัดเพชรบูรณ์ในราคากิโลกรัมละ ๑๒๐ บาท

ความตั้งใจที่จะไปชม "น้ำตกตัดหมอก" จึงหยุดพักไว้ก่อน เพราะใช้เวลา นอกจากนี้ชาวบ้านได้เล่าว่า "มีธนาคารข้าว" สำหรับทุกคนในชุมชน คนที่ปลูกข้าวหรือไม่ปลูกข้าวมีสิทธิในการมายืมข้าวเปลือกจากธนาคารไปสีเป็นข้าวสารและนำมาทานในครอบครัวครัว จนกว่าปีหน้าทุกคนต้องมีข้าวมาส่งคืนธนาคาร ทำให้ทราบปัญหาของชาวบ้านที่ถูกเอารัดเอาเปรียบในการไปสีข้าว เพราะหมู่บ้านห้วยกอกไม่มีโรงสีข้าวเป็นของตนเอง

ยังมีสิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับ "น้ำตกตัดหมอก ธนาคารข้าว ภูมิปัญญา วิถีชีวิตและเหตุการณ์ประวัติศาสตร์" ที่ต้องเรียนรู้จากผู้รู้ในชุมชน แต่เนื่องจากกลางวันทุกคนต้องไปทำนา ทำไร่ จึงลงความเห็นกันว่าหลังจากไปเดินป่าชมน้ำตกแล้ว พวกเราจะ "ผิงไฟพาแลง" กันสักวันหนึ่งในวันที่ ๑๗ ธันวาคม ๒๕๕๓

ตอนแรกคิดว่าจะนัดกินน้ำชา นับเป็นเรื่องที่น่าสนใจ แต่คำว่ากินน้ำชามันหรูและเป็นระดับที่สูงเกินไป จึงเปลี่ยนมาใช้ภาษาพื้นบ้านของที่นี่ เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนเรื่องราว เรื่องเล่า ความรู้และประสบการณ์ของคนในชุมชน

กัลยาณมิตรท่านหนึ่งถามว่า "สนุกไหม" คำตอบคือเรื่องเล่าของโรงเรียนและชุมชนในท้องถิ่นบ้านนอกเป็นเรื่องที่แยกกันไม่ออก ชุมชนเข้มแข็งโอกาสการพัฒนาการจัดการศึกษาของโรงเรียนย่อมประสบความสำเร็จ

เขียนใน GotoKnow โดย คิม นพวรรณ
ใน ความฝันของคนมีฝัน

คำสำคัญ (Tags): #onet#น้ำตกตัดหมอก#ผอ.ณัฏฐ์ ชาคำมูล#ยายคิม นพวรรณ#ห้วยกอกพัฒนา

หมายเลขบันทึก: 412709เขียนเมื่อ 8 ธันวาคม 2010 22:49 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 มิถุนายน 2012 11:39 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน