๖๖๗.ความคิดถึงซึ้งใจไม่เลือน


        เมื่อวานวันที่ ๒ ธันวาคม ๒๕๕๓  ได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมนักเรียนและเพื่อนครูที่โรงเรียนวิทยสัมพันธ์อีกครั้งหนึ่ง  อย่างไม่ได้ตั้งใจนัก  เพราะการไปครั้งนี้มีเจตนาไปช่วยเหลือโรงเรียนบ้านห้วยกอกพัฒนา และคนในชุมชน เกี่ยวกับการพัฒนารูปแบบโรงเรียนขนาดเล็ก  เมื่อเป็นทางผ่านจึงถือโอกาสแวะไป

        การไปครั้งนี้ได้นำเสื้อยืดโปโลไปฝากเพื่อนครูคนละ ๑ ตัว กว่าจะเลือกได้ขนาด สี และแบบให้เหมือนกันนั้นเป็นเรื่องยากมาก  จึงได้แค่เพียงใกล้เคียง  และมีขนมสำหรับเด็กเล็กน้อย  เมื่อรถแล่นเข้าไปในโรงเรียน  เพียงแค่ฉันเปิดประตูก้าวขาลงจากรถยังไม่ได้เดินแม้แต่ก้าวเดียว  เด็ก ๆ นักเรียนต่างวิ่งกรูเข้ามารุมกอด รุมรัด มะรุมมะตุ้ม  จนฉันแทบไม่ได้เดิน  มีคุณครูท่านหนึ่งมองดูอยู่และบอกว่า "เหมือนมดรุมอะไรสักอย่าง"  ไม่ว่านักเรียนหญิงหรือชาย  ส่วนมากจะเป็นนักเรียนชั้นมัธยม  ส่วนนักเรียนชั้นประถมจะแอบมาด้อม ๆ มอง ๆ และเข้ามาหา มากอดทีละคนสองคน

         ผู้ปกครองที่ทราบจากลูกหลานว่า "วันนี้ครูคิมจะมาเยี่ยมโรงเรียน" จึงมารอคอย มากอดและบางคนก็ร้องไห้ว่า "ครูคิมลาออกไปก็ไม่ได้มาบอกลา รู้สึกคิดถึง  อยากจะไปหาก็อยู่ไกลกัน"  ได้แต่พูดให้กำลังใจผู้ปกครองไปว่า "ยังรักและคิดถึงอยู่เสมอ และให้ดูแลลูกให้ดี  หากว่างก็จะมาเยี่ยมอีก"

         คุณครูทุกคนรวมทั้งผู้อำนวยการโรงเรียน  ได้เปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อยืดคอโปโลสีเขียวเหมือนกันทั้งทีม แม้ว่าครูจะทะยอยมากันทีละคนสองคน  แต่ก็มะรุมมะตุ้มไม่แพ้เด็กเลย  "ม๊ะ..ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยค่ะ"

        เด็กนักเรียนบางคนก็แสดงออกทั้งทางวาจาและทางกายสัมผัส  บางคนไม่ได้แสดงว่า "คิดถึงครู"  แต่เป็นแสดงออกทางสายตาและทางสัมผัสที่ "ซึ้งใจ" มากไม่สามารถลบเลือนได้  แม้จากมาแล้วก็ยังให้ความรู้สึกที่เกิดจากความรักอยู่ทุกเวลา เด็กชายบางคนแก้มโดนลิปสติกของครูเป็นสีเรื่อ ๆ แต่เขาบอกว่า "จะไม่เช็ดออกให้มันจางไปเอง"  นี่คือความรู้สึกบางอย่างที่เป็นความทรงจำ  นับเป็นเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ในการที่ "ได้ทราบว่ามีคนรักเราถึงเพียงนี้" โดยเฉพาะเด็ก ๆ

        พวกเรานั่งทานข้าวที่ห้องเรียนชั้น ป.๓  แต่ผู้อำนวยการฯ คะยั้นคะยอว่าจะพาไปทานข้าวที่ร้านอาหารริมแก่ง  แต่ฉันอ้างว่ามันไกลและต้องใช้เวลา  อีกอย่างมีนัดหมายไว้ที่โรงเรียนบ้านห้วยกอกพัฒนา  ในที่สุดก็ไปทานข้าวที่สามแยกบ้านแยง  เมื่อถึงเวลาทานกันจริง ๆ แทบไม่มีใครแตะต้องอาหารที่สั่งจากทางร้านเลย  แต่ละคนมุ่งแต่ทานน้ำพริก ผัก ปลาย่าง และอาหารที่เตรียมมาจากบ้าน  ซึ่งวันนี้มีอาหารพิเศษที่คุณแม่ของครูโบตั๋นและครูประเสริฐสามีของครูแหววทำมาฝากฉันคือยำผักและป่นปลา

       บรรยากาศทั่วไปของโรงเรียนก็ไม่ต่างกันเหมือนกับที่ฉันเคยอยู่  เพียงแต่ว่าเริ่มเข้าสู่ฤดูหนาวเข้าหาฤดูแล้ง  ต้นไม้ใบไม้ผลัดใบหัวเกือบโกร๋น  ไม่สดชื่น  แต่หัวใจของผู้คนที่นี่ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำใจที่ไหลเย็นและสดชื่น  ไม่แห้งแล้งเหมือนบรรยากาศ  ขอขอบคุณโอกาสที่ได้มอบความรักและความอบอุ่นให้แก่พวกเรา

       ในตอนบ่าย  ฉันก็จากลาเพื่อไปร่วมกิจกรรมกับนักเรียน ชาวบ้านห้วยกอก และครูโรงเรียนบ้านห้วยกอกพัฒนา

หมายเลขบันทึก: 411797เขียนเมื่อ 3 ธันวาคม 2010 12:07 น. ()แก้ไขเมื่อ 4 พฤษภาคม 2012 06:49 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (24)

ซาบซึ้งในไมตรีสัมพันธ์ระหว่างกันเช่นนี้..มาให้กำลังใจด้วยดอกบัวจากบ้านค่ะ..

สวัสดีค่ะพี่ใหญ่นาง นงนาท สนธิสุวรรณ

เมื่อวานน้องไปช่วยงานของโรงเรียนบ้านนอกเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง  จะรอเล่าในบันทึกหน้านะคะ  เส้นทางผ่านโรงเรียนเก่าจึงแวะไปเยี่ยมกันค่ะ

เหมือนมดตอมอะไรสักอย่างนั้น อะไรครับ "น้ำตาล" นะผมว่า ใช่เปล่าครับ อิอิ

ความห่วงหาอาทรเป็นยาใจชนิดหนึ่งนะครับ

สุขใจกับยายคิม

และสุขใจกับคุณครู และนักเรียน

เหมือนยายคิมได้เดินทางไปที่เดิมอีกครั้ง

ด้วยความรู้สึกใหม่ แต่ ยิ่งใหญ่กว่าเดิม ครับ

สวัสดีค่ะอาจารย์โสภณ เปียสนิท

ชุลมุนกันแบบกอดรัดฟัดเหวี่ยงเลยค่ะ  นึกถึงจิตใจของเด็ก ๆ ก็น่าสงสารค่ะ

สวัสดีค่ะคุณทิมดาบ

สุขใจเล็ก ๆค่ะ ความรู้สึกใหม่ในที่เดิมจริง ๆค่ะ  จากมาแล้วก็อดสงสารและคิดถึงเด็ก ๆค่ะ

ความทรงจำอันแสนประทับใจนะคะพี่คิม

สวัสดีค่ะน้องจตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

ชอบไหมละ  เสื้อสีนี้  ใครชอบมีแจกค่ะ  น้องกายก่อนใครเพื่อน "นั่งรอคอยมองว่ารถจะแล่นเข้าไปตอนไหน"  เด็กบางคนแก้มโดนลิปสติกเรื่อเลยค่ะ

สวัสดีค่ะ...พี่คิม...

  • ร.ร. นี้ น้องเคยไปเมื่อปี 2544 ค่ะ...คงเปลี่ยนไปเยอะนะค่ะ...
  • ด้วยความคิดถึงค่ะ...

สวัสดีค่ะน้องpoo

ซึ้งจริง  ๆ ก็เพิ่งทราบว่าเด็กรักเราถึงขนาดนี้ค่ะ

สวัสดีค่ะน้องบุษยมาศ

พี่คิมย้ายมาที่นี่ ๒๕๔๖ ค่ะ ตอนนั้นแห้งแล้ง ไม่มีต้นไม้  ภายหลังไฟไหม้อาคาร  ทำให้ปรับเปลี่ยนพัฒนา  หาต้นไม้มาปลูกแล้วค่ะ

Ico32

ชื่นชมด้วยค่ะ

คือความรู้สึกบางอย่างที่เป็นความทรงจำ นับเป็นเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ในการที่ "ได้ทราบว่ามีคนรักเราถึงเพียงนี้" โดยเฉพาะเด็ก ๆ

เสื้อสวย น้ำใจงาม (ตามเพื่อน) แถมมีครูน่ารักด้วยอ่ะ ;)

สวัสดีค่ะน้องท้องฟ้า

เป็นบันทึกที่มีความรู้สึกดี มากกว่าการถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือค่ะ  การอยู่ด้วยกันทุกวันก็เห็นเป็นเรื่องธรรมดา  เมื่อจากกันหรือสูญเสียสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปจึง...มีความรู้กใหม่ ๆ เกิดขึ้น

สวัสดีค่ะอาจารย์Wasawat Deemarn

เย้ ๆ ๆ ๆ  ลอกการบ้านเพื่อน  ฮา ๆ ๆ  จริงค่ะครู (ผู้หญิง) น่ารักทุกคน  ส่วนครู (ผู้ชาย) ก็น่ารัก  ยกเว้นคนหนึ่ง  วันนี้ก็ดูน่ารักดีค่ะ เสียงส่วนมากก็เช่นเดียวกันนะคะ

-สวัสดีครับยายคิม...

-วันนี้ "วันสุข" อีกแล้ว.....เย้ ๆ ๆ

-เห็นภาพบรรยากาศแล้ว....น่าสนุกนะครับ...

-พรุ่งนี้ผมจะไปจังหวัดพิจิตร...หวังว่า...ระหว่างทางคงปลอดภัย 5555

-จะเก็บภาพมาฝาก...นะครับ...

-วันนี้..สบายดี "วันสุข" ครับ...

สวัสดีค่ะคุณเพชรน้ำหนึ่ง

เลยไปกินปลาพิษณุโลกไหมละ  จะเลี้ยงน่า  แค่ ๕๗ กม.เองนะ  เมื่อวานไปเที่ยวป่าที่บ้านนอก  เจอต้นดอกหญ้าคิดถึงคุณเพชรฯ จึงเก็บภาพมาฝาก
 

สวัสดีค่ะ

ตอนแรกจะหาสีเดียวแบบเดียวกัน ๑๖ ตัว  หายากมาก  จึงได้เพียงใกล้เคียง  อย่างน้อย ๆ เขาก็อาจจะคิดถึงเราบ้าง  เหมือนเธอ

 

สวัสดีค่ะพี่คิม  อิจฉาคนที่ได้ทำอะไรในสิ่งที่ชอบและมีความสุข  ความสุขหาง่ายถ้าคุณอยากหา  ใช่ไหมคะ

สวัสดีค่ะน้องShe

ขอขอบคุณค่ะ  พี่คิมกำลังจะเล่าเรื่องใหม่  เห็นน้องมาทักทาย ก็รีบตอบเลยค่ะ น้องคงสบายดีนะคะ  เป็นกำลังใจให้ค่ะ  พี่คิมเรื่อย ๆ ในฐานะราษฏรเต็มขั้นค่ะ

"วันสุข"ของพี่คิม   หลายคนที่แวะมาต่างก็สขใจไปด้วย

 

สวัสดีค่ะน้อง✿อุ้มบุญ✿

วันนี้พี่คิมเล่าให้เพื่อนฟัง  เขาน้ำตาไหลเพราะ..ซึ้งกว่าว่างั้น  ดีใจที่ผู้อ่านมีความสุขค่ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท