นกกินปลา
เมื่อสองสามอาทิตย์..ยายธี...นั่งดูชีวิต..ของนกกินปลาในจอสี่เหลี่ยม..ได้ไกล้ชิดกับธรรมชาติของมันโดยไม่รู้ตัว...เวลาที่เห็นนกในธรรมชาติที่บินๆอยู่ให้เห็น..ก็อดอิจฉาเจ้านกน้อยสีสวยเหล่านั้นไม่ได้(แอบคิด)...เพราะมันตัวเล็กกระจ้อยหร่อย..สีสวย..ไม่ต้องใช้เครื่องสำอางอย่างเราๆ..แถมมีปีกบินได้...อิสระดี..นึกอยากจะบินก็บิน(ตรงนี้อิจฉาเป็นที่สุด..อ้ะ)..นกกินปลาชนิดนี้ที่นี่เขาเรียกมันว่า"นกน้ำแข็ง"มันมีอยู่ในป่าแถบยุโรปเหมือนกัน..เมื่อไม่เห็นหนังเรื่องนี้..ก็นึกว่าเป็นนกในเมืองร้อนเท่านั้น...เขาบอกว่าสีที่เราเห็นนั้นเกิดจากการต้องแสงแดด...เจ้านกชนิดนี้วางไข่สามครั้งต่อปี.............การตัดต่อถาพนั้นใกล้ชิดทุกอริยบท..วางไข่..กกไข่..สองตัวผัวเมีย.ช่วยกันประคบประหงม..จนลูกนก..ออกจากไข่..และสิ่งที่ได้เห็นความขยันและพากเพียรในการหาปลามาใส่ปากลูกน้อย..ที่แต่ละครั้ง.มีถึงเจ็ดตัว..และทุกตัวอ้าปากกว้างรอรับประทานท่าเดียว..เมื่อลูกนกเริ่มโตขนเริ่มออกแม่นกพ่อนกจะต้องหาปลาให้ได้สองร้อยตัวต่อวัน..บินเข้าบินออกระหว่างรังและลำธารน้ำ..และช่วงสุดท้ายของลูกนกที่เติบโตและเริ่มบินได้..แม่นก..ก็จะเริ่มวางไข่อีกครั้ง..เป็นวงจร..สามครั้งต่อปี...เจ้านกรุ่นๆเริ่มหุบปากและต้องทำความเข้าใจว่า..ปลาในปากพ่อแม่ไม่ได้คาบมาใส่ปากมันอย่างเช่นเคย..แถมยังถูกไล่ให้ไปหากินเอาเองที่ไม่ใช่ถิ่นเดิมๆของพ่อนกแม่นก....(นึกสงสัยขึ้นมา..ระหว่างนกกับ."มนุษย์"ในธรรมชาติที่แตกต่างก็คงจะตรงนี้..ที่..พ่อนกแม่นกมีเวลาเหลือเฟือให้กับความรักและศรัทราต่อตัวตนและลูกน้อย..แต่ในความเป็นมนุษย์กลับเริ่มสูญหายไป..เหมือนหางกบ..)
ความเห็น (11)
อ่านแล้วได้ข้อคิดดีมากๆเลยนะครับ
สวัสดีค่ะ คุณยายธี
มาอ่านบันทึกดีๆค่ะ
"พ่อนกแม่นกมีเวลาเหลือเฟือให้กับความรักและศรัทราต่อตัวตนและลูกน้อย..แต่ในความเป็นมนุษย์กลับเริ่มสูญหายไป..เหมือนหางกบ" ได้แง่งามทางความคิดอีกแล้วค่ะคุณยาย
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ
คุณยายธีสบายดีนะคะ มาอ่านบันทึกของคุณยายธีเพื่อฝึกคิดให้เป็นบ้างค่ะ ทุกบันทึกของคุณยายธีได้รับการซึมซับให้มองเห็นสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวรอบ ๆ อย่างมีสติเสมอค่ะ
สวัสดีครับ ยายธี
ขอบคุณมาก สำหรับเรื่องเวลา คนได้ 24 ชม เท่ากัน แต่มีไม่เท่ากัน
...ขอขอบพระคุณ...ต่อไมตรีจิตตกับทุกท่านที่ติดพันกันมา..ในหน้านี้เจ้าค่ะ...ยายธี
ว่าจะตามมากินปลา ของยายธี แต่ปล่อยให้นกกินตามธรรมชาติดีกว่า
แต่พินิจจากปัจจุบัน แล้วก็สงสาร ทั้งนก ทั้งปลา
ในน้ำมี "ยา" ในนา มี "สารพิษ"
ปลาหมอ ก็หากินยาก ไม่รู้หายไปไหน รบกวนยายธี ชี้แนะครับ
....สวัสดีค่ะคุณต้นกล้า..ปลาหมอก้างแยะ..หากติดคอละก็..ต้องไปหานกกระสา...ถ้าไม่เจอปล่อยไว้นาน..เป็นศพไปละก็.เดือดร้อนละทีนี้...สัประเหร่อก็สูญพันธุ์ไปพร้อมๆกับ...อีแร้ง...ปลาใหญ่เลิกกินปลาเล็ก..อย่างเช่นปลา..หมอ..ในทะเลใหญ่ต้องทำหน้าที่เก็บกินตัวเชื้อโรคที่ทำความรำคราญให้กับปลาใหญ่..ปลาใหญ่ว่ายวนเวียน..เจอคลื่นที่มนุษย์ปล่อยวนลงไปในน้ำ..เสียศูนย์มาเกยตื้นตาย..ปลาตายน้ำตื้น.....มันก็เป็นอยู่อย่างนี้แหละท่านเจ้าขา...อ้ะๆๆๆๆ..ธรรมชาติ.....(ยายธีเจ้าค่ะ)
กราบเรียน คุณยาย ที่คิดถึงครับ
อดใจไม่ไหว ที่เข้ามาเลื้อยในบันทึกของคุณยาย
เพราะฉลาดน้อย หรือ '....' ก็ว่าได้ครับ (กลัวทำให้บันทึกคุณยายลดทอนคุณค่า)
เข้ามาบันทึกคุณยายคราใด ต้องกลับไปทบทวนอีกหลายตลบ
แต่ในหลายตลบนั้น อาจไม่ตรงกับความต้องการที่คุณยายต้องการสื่อสาร
อย่างน้อยก็ทำให้สมองกลวง ๆ และหัวใจเล็ก ๆ ของผมได้คิดบ้างครับ
เลื้อยเข้ามาแล้ว วินาทีนี้หารูอกไม่เจอครับยาย
ขอนอนงดตัวในช่อง ๔ เหลี่ยมสักพัก เดี๋ยวจะเลื้อยออกนะครับ
ผมเป็นประเภทไม่ฉก หรือกัดใคร ๆ
มีแต่ 'มายา' บ้าง พอเป็นกระษัยเป็นยาหล่อเลี้ยงชีวิตครับ....
คุณยายสบายดีนะครับ..........
...ÄÄÄÄÄ.........สวัสดีเจ้าค่ะ..คุณทิมดาบ...(จะอยู่.กับสายลม..จะอยู่กับแสงดาว..จะอยู่กับ..ความว่างเปล่า)เพลงไทยเพลงนี้..ไพเราะสุดๆในหัวใจ..ยายธี...อิอิไม่ลืมขอบพระคุณคุณคนไม่มีรากที่ฝากเพลงนี้มาให้ฟัง...(ท่านคเวสโก..ท่านพูดให้ยายธีได้ยินไว้ว่า..ไม่คิด..ไม่อ่าน..ไม่พูด..ไม่ทำ..เจ้าค่ะ)...อย่านอนขดนานนักนะคะ..เดี๋ยวจะไม่สบายไป...ชาวบ้านขาดหมอ..ละแย่ที่เดียวเชียว..รักษาตัวรักษาใจนะเจ้าคะ....ขอให้มีความสุขและสงบในจิตใจเจ้าค่ะ...ยายธี
วันนี้โทรศัพท์หาคุณยายธี..แต่ไม่เจอ
"คิดถึงยาย" จึงเข้ามาอ่านบล๊อคแทน
อ่านย้อนหลัง ประทับใจมาก ๆ กับข้อความนี้
(นึกสงสัยขึ้นมา..ระหว่างนกกับ."มนุษย์"ในธรรมชาติที่แตกต่างก็คง จะตรงนี้..ที่..พ่อนกแม่นกมีเวลาเหลือเฟือให้กับความรักและศรัทราต่อตัวตน และลูกน้อย..แต่ในความเป็นมนุษย์กลับเริ่มสูญหายไป..เหมือนหางกบ..)
รักยาย และขอบคุณข้อคิดข้อเตือนใจนี้มากค่ะ
มีคนประทับใจถ้อยคำของคุณยาย
ถ้อยคำและประโยคที่งดงามตราตรึงเหมือนผมบ้างแล้วนะครับ
ผมนึกว่า ผมละเมออยู่คนเดียวครับ
สบายดีนะครับคุณยาย
..........................
.........................
...........................