ครูดีเป็นศรีแก่ชาติ...
ปัญหาของเด็กไทยไม่ใช่อยู่ที่เขาไม่ขยัน ไม่มีความเพียร
แต่ปัญหาของนักเรียนไทยคือไม่มีโอกาสที่จะได้อยู่กับครูที่ดี
เด็กนักเรียนได้อยู่กับครูที่ไม่มีความเป็นครู ได้เรียนรู้กับอาจารย์ที่ไม่มีความรู้
คนเราถ้าได้อาจารย์ดี อนาคตก็จะดีไปกว่าครึ่ง
ครูบาอาจารย์ที่ดีจริง ๆ นอกเหนือจักมีความรู้ที่ดีอันเป็นความรู้แท้แล้ว ครูบาอาจารย์ที่ดียังดูแลเอาใจใส่ "จิตใจ" ของนักเรียนให้ดีอีกด้วย
ครูบาอาจารย์ก็เปรียบเสมือนผู้บริหารที่มีหน้าที่จัดการนักเรียนที่ไหลเข้ามาสู่สายการผลิต
ถ้าครูบาอาจารย์เก่ง คือ มีความรู้ เขาจะรู้จักวัตถุดิบว่าอ่อน ว่าแข็ง เปียก หรือแห้ง ควรจะทำสิ่งใดก่อน สิ่งใดหลัง
บางครั้งไม้แข็ง ๆ ไปรีบดัดมันก็หักแค่นั้น ข้าวเปียก ๆ นำไปสีก็พาข้าวถังอื่นขึ้นราตามไปด้วย
นักเรียนปัจจุบันมีความเพียรมากอยู่แล้ว เพราะเกิดจากแรงบันดาลใจที่มักใหญ่และใฝ่สูง
ดังนั้น ถ้าเจอครูบาอาจารย์ที่ดีเขาจะไปได้ไกลมาก
ความดีของคน มิใช่การอัดฉีดเงินลงไปแล้วส่งไปเรียนที่ไกล ๆ
ความดีของคนอยู่ที่ศีล อยู่ที่ธรรม
ความกตัญญู กตเวทิตาคุณเป็นคุณธรรมเบื้องต้นในจิตใจ
ความกตัญญูนั้นหมายรวมถึงการรู้จักบุญคุณของสรรพสิ่ง
นั่งกินข้าวอยู่ก็รู้จักคุณของข้าว เขาจัดให้มีเทศกาลลอยกระทงก็ให้รู้จักบุญคุณของพระแม่คงคา
หากจะคิดพัฒนาเด็กไทยในวันนี้ ก็ขอให้พัฒนาจิตใจของครูให้ดีเสียก่อน
หากใครเป็นครูก็พึงพัฒนาตนเองให้เป็นครูที่ดี หากใครเป็นครูที่ดีอยู่แล้วก็พึงพัฒนาตนเองให้ดียิ่ง ๆ ขึ้นไป
จงเตือนตนด้วยตนเอง คนที่จะพัฒนาเราได้ดีที่สุดก็คือตัวของเราเอง
ไม่มีใครที่ไหนอยู่ใกล้ชิดกับเราได้เท่าตัวของเรา
เราทำผิด เราทำถูกเราก็รู้ เราก็ชี้ผิด ชี้ถูก ชี้โทษ ชี้ภัย ชี้แนวทางแก้ไขให้ตนเอง
ถ้ารักชาติพึงพัฒนาตนเอง
ถึงแม้นในวันนี้เราไม่ใช่ครู ในวันหน้าเราอายุมากขึ้น เราก็กลายเป็นครูของน้อง ๆ กลายเป็นครูของลูกน้อง กลายเป็นครูของลูก เป็นครูของหลาน เป็นตัวอย่างให้กับอนุชนรุ่นต่อ ๆ ไป
ตัวเรานั้นเป็นเหตุที่จะสร้างความมืดหรือความสว่างไสวให้กับอนาคตของเมืองไทยในภายหน้า
พึงพัฒนาตนเองให้ดี สร้างตนเองให้เป็นตัวอย่างที่ดี การกระทำที่ดีนั้นสำคัญกว่าคำพูด
ครูที่ดี คือ คนที่กระทำความดีด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจ อยู่ในทุกขณะที่ลืมตาตื่น หรือเมื่อหลังจรดพื้นก็ยังมีมโนกรรมที่ดี
ครูดีเป็นศรีแก่ชาติ ครูดีจักเป็นผู้ประสิทธิ์ประศาสน์วิชาที่จะนำพาศิษย์ทั้งหลายให้ "เจริญ..."
ที่มาจากบันทึก
