นั่งอ่านบันทึกนี้แล้วร้องไห้......
แม่
ทำให้กระผมได้นึกถึงคำคำนี้......จะขอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองสักช่วงความรู้สึกหนึ่ง ....
แม่ของกระผมป่วยด้วยวัยชรา อายุเจ็ดสิบกว่าปี อายุมาก และเมื่อตอนป่วย แม่จำอะไรไม่ได้เลย เวลาที่กระผมไปเยี่ยมแม่ ที่อยู่กับพี่สาว
มือผมได้กุมมือแม่ไว้ ...... และแม่มีอาการมือค้าง สั่นกระตุกอยู่ตลอดเวลา เหมือนอาการเกร็งกล้ามเนื้อ ที่คล้ายกับยึดจับสิ่งในใจไว้สักอย่างหนึ่ง เมื่อผมสัมผัสมือแม่ แม่เรียกผมว่า '' ไอ้ทองเหลือง...''
....
คำนี้ แม่ใช้เรียกกระผมเมื่อวัยเด็ก แม่จำอะไรไม่ได้เลย แต่แม่จำได้คือความรัก แม่จำความรักของแม่ได้ แม่จับมือผม ยิ้มละมุนละมัย งดงามในใจผมมาก ผมเห็นแม่ยิ้มออกมาจากภายในอย่างแท้จริง
.....
เป็นเรื่องที่อยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน เมื่อแม่เรียกชื่อกระผมอย่างแผ่วเบา เนิ่ม...เนิ่ม เป็นดั่งเสียงกระซิบจากหัวใจของแม่ และเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่แม่จำได้ แม่ยังถามกระผมอีกว่า จะมาหาแม่เมื่อใด....
.........
กลับบ้านเมืองพระพิษณุโลกในครานั้น สิ่งที่ทำให้กระผมเข้าใจอย่างลึกซึ้ง คือความรักที่ดำรงอยู่ในจิตใจแม่ แม่มีความรักที่เป็นชีวิต เลือดเนื้อของแม่ ผมตั้งจิตด้วยความสงบ ขอให้แม่มีชีวิตอยู่ในช่วงขณะจิตนั้น ด้วยความดีงาม เป็นคำขอในใจของกระผม ความเงียบ ทำให้กระผมได้พยายามส่งใจไปให้แม่ ซึ่งอีกไม่กี่หลายเพลา ลมหายใจของแม่ คงสลายไปกับกายทิพย์ที่สถิตย์อยู่..........................
กระผมไม่เคยเขียนเรื่องนี้เลย เมื่อป้าแดงได้จุดวิถีแห่งความคิด ทำให้คำว่าแม่ ได้เดินทางมาสู่ใจกระผม และเป็นที่แน่ใจได้ว่า ความรักของแม่นั้น เป็นความรักที่เป็นชีวิต เลือดเนื้อ จิตใจ จิตวิญญาณของแม่อย่างแท้จริง ความรักของแม่ แม่คงไม่รู้ว่าเป็นความรัก แต่แม่มีเลือดเนื้ออยู่กับลูก แม้แต่อาการหลงลืมไปตลอดช่วงชีวิตเมื่อหลายสิบปีก่อน ด้วยความรักในเลือดเนื้อวิญญาณของแม่ ได้ทำให้ข้าพเจ้าเชื่ออย่างสนิทใจ ว่าความรักที่แท้จริง ดำรงอยู่และมีความสวยงามจากจิตใจอย่างแท้จริง
.............
ความรักที่สามารถไปพ้นจากโรคความจำเสื่อมได้ ความรักสามารถสร้างจิตแห่งความสวยงามได้ อย่างยิ่งใหญ่เหนือสิ่งอื่นใด.....
......................
นี้คือความรักของแม่ ......................
จาก ไอ้ทองเหลือง
ความเห็น (15)
สวัสดีค่ะ
- ครูอิงเพิ่งสูญเสียคุณพ่อวัย 91 ปีไปเมื่อ 29 ตุลาคม
- ยังคงเหลือคุณแม่วัย 79 ปี
- ความรักของแม่ยิ่งใหญ่จริง ๆ นะคะ
- ตอนเด็ก ๆ คิดว่า การเป็น "ลูก" เนี่ยช่างลำบากยิ่งนัก
- แต่เมื่อได้เป็น "แม่" ทำให้ทราบว่า การเป็นแม่ลำบากยิ่งกว่ามากมายหลายร้อยเท่า
- เป็นกำลังใจให้นะคะ
ผมรักแม่มากครับ
อยากให้ลูกทุกคนดูแลพ่อแม่ให้ดีตอนที่ยังมีโอกาส
ผมโทรหาแม่ทุกเย็นตั้งแต่พ่อด่วนจากไป
อ่านแล้วจะร้องไห้เช่นกันครัับ...
- ประสบการณ์กับแม่ครั้งที่ยังมีชีวิต ก็คล้ายอย่างนี้ครับ
- ขอบคุณครับ
- ครูกาญไม่มีแม้โอกาสได้เห็นขณะท่านยังอยู่
- คุณเนิ่มยังได้สัมผัสความรักผ่านมือของท่านนะคะ...เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ขอขอบพระคุณมากครับคุณครูอิงจันทร์ ณ เรือนปันหยา
ขอเสียใจด้วยครับที่คุณพ่อคุณครูละกายทิพย์ ท่านมีอายุที่เป็นมงคลครับ อายุ 91 ปี และถือว่าเป็นพ่อที่มีสุขอยู่กับลูกได้นานมากครับ
ดีใจนะครับที่คุณครูแวะมาเยี่ยม
....
ผมนั่งอ่านบันทึกตนเองแล้วทำให้หวลระลึกถึงพระคุณของแม่ บางครั้งเราที่เป็นลูกก็หลงลืมความเป็นแม่ แต่แม่ไม่เคยที่คิดจะรังเกียจลูกเลยสักห้วงหนึ่งแห่งชีวิต นี้คือความรักของแม่
.....
สวัสดีครับคุณ Phornphon
ขอบพระคุณมากครับที่เข้ามาให้พลังใจ ความเข้าใจในความรักนี้ เกิดขึ้นจากความรักที่แม่มอบให้ด้วยความแท้จริง แม่กระผมจำความไม่ได้ เป็นโรคชรา แต่ไม่น่าเชื่ออย่างยิ่ง แม่มีชีวิตและห้วงแห่งความรัก ยามที่ได้เห็นหน้าลูก ความจำที่ว่าเสื่อม ยังสลายไปได้ด้วยความรักอันเป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดียิ่งว่า ความรักของแม่นั้น ไม่มีสิ่งใดมาเปรียบได้
.....
อ่านบันทึกแล้วนั่งร้องไห้ ด้วยความรัก
ขอบพระคุณมากครับคุณครูธนิตย์ สุวรรณเจริญ
กระผมเดินทางไปมาระหว่างพษณุโลก สุโขทัยเกือบทุกวัน ผ่านโรงเรียนบ้านกร่างวิทยา ทำให้คิดถึงว่า ครูสอนอยู่ที่โรงเรียนนี้
....
ขอบพระคุณมากครับ มีโอกาสคงได้พบกันครับ
...
และได้นั่งพูดคุย
....
สวัสดีครับ
ครูกาญครับ
เมื่ออ่านข้อความของคุณครู ทำให้เกิดความิดที่ว่าเรายังโชคดีอยู่อีกมากที่ได้มีโอกาสสัมผัสแม่ ขอให้พลังใจความรักนี้กับคุณครูด้วยเช่นกันครับ ขอบพระคุณมากครับที่เข้ามานั่งอ่านเรื่องความรัก ที่เป็นความรักแน่แท้จากใจดวงเดียวของแม่
...
ประสบการณ์คล้ายกันครับ
ความรักของแม่ยิ่งใหญ่ในใจลูกเสมอครับ
ขอบพระคุณมากครับคุณวัฒนา คุณประดิษ์
...
ที่เข้ามาร่วมแบ่งปันความรักที่มีร่วมกันครับ
ไม่มีความรักใดที่จะยิ่งใหญ่และอยู่ในใจเรามากเท่ากับรักของแม่...
รักแม่เสมอและตลอดไปค่ะ..
- สวัสดีค่ะ
- เวลาที่ลูกไม่สบายสังเกตสีหน้าของผู้เป็นแม่เวลานี้ทุกข์ยิ่งกว่าเป็นไหน ๆ ขอบตาทั้งสองข้างบวมเป่ง แม่ย่อมเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าเวลาที่ลูกเจ็บไข้ เสียงลูกร้องคราใด แม่เจ็บแปลบถึงขั้วหัวใจทุกครั้ง หัวอกแทบแตกสลายเสียให้ได้ เสียงพร่ำต่าง ๆ นา “แม่จะอยู่ข้าง ๆ ลูก” “ลูกลืมตาดูซิ” “อดทนไว้นะลูก” “ลูกหายเร็วๆ นะแล้วเราจะกลับบ้านกัน” ฯลฯ คำพูดพรั่งพรูออกมาโดยไม่ได้วางแผนไว้ล่วงหน้านี่หรือคำพูดที่ออกจากใจมิได้ผ่านการกลั่นกรองบางครั้งถึงกับยกมือไหว้ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ถึงกับบนบานศาลกล่าวเลยก็มี ขอให้ลูกหายจากการเจ็บป่วยกลับมาร่างกายแข็งแรงเหมือนเดิมก็เพียงพอแล้ว
- เป็นบทความตอนหนึ่งที่บุษราได้เขียนไว้ในบันทึก "เรื่องแม่ของใคร" ถึงชีวิตบุษราไม่เคยผ่านการเป็นแม่คน แต่รับรู้ถึงหัวอกความเป็นแม่ได้เป็นอย่างดี "ไม่มีรักใดในโลกนี้ เท่าเทียมกับแม่รัก"
- อ่านบันทึกของคุณเนิ่มทำให้นึกถึงแม่ขึ้นมา และมีความสุขทุกครั้งที่นึกถึงแม่ค่ะ
- ขอบคุณบันทึกดี ๆ ของแม่ที่นำมาแบ่งปันกันค่ะ
สวัสดีครับคุณบุษรา
....
ความซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง ความงดงามอย่างยิ่ง ความรักอย่างยิ่ง และท้ายที่สุดไม่คงเหลือไว้ซึ่งคำพูดอันใดเลย ด้วยการกุมมือสัมผัสจิตใจของแม่ นี้คือสิ่งที่เราจะให้ชื่อว่าความรักหรือสิ่งอันใดก็ได้ แต่เนื้อแท้สัจจะที่แม่มีนั้น คือเลือดเนื้อของลูก แม่รับรู้และซึมซับอยู่ในชีวิตเรา ทั้งความคิด ทั้งจิตวิญญาณ
....
เมื่อเรามีความสุข แม่ยิ้มพิมพ์ใจ แม่เกิดปิติสุขร่วมกับลูกน้อย ยามใดที่แม่ไปขายของ แม่จะเหลือข้าวเหนียวถั่วดำไว้ให้ลูก ยามเมื่อลูกตามหาแม่ มองไปไกลสุดสายตาตรงเส้นขอบฟ้า มองภาพแม่บนดวงดาว มองภาพแม่ในความฝัน ....
.
ยิ่งใหญ่นักคือรักของแม่.... เราคือเลือดเนื้อของแม่ และเราคือเลือดเนื้อของชีวิตที่เดินทางต่อยอดไปสู่ลูก นี้คือสัจจะอย่างยิ่ง
...
ขอขอบพระคุณมากครับ ที่เข้ามาช่วยเติมความรักของแม่
ดอกทานตะวันสีเหลืองงาม ขอขอบพระคุณมากครับคุณกาญจนา ที่ได้มอบพลังใจให้แด่กัน
....
ด้วยความเคารพ ครับ
...
ขอเรียนเชิญเข้าไปเยี่ยมชมครับ พาเด็กไปทำความดี
..
http://www.thaimtb.com/forum/viewtopic.php?f=131&t=276005&p=3891121#p3891121