มันเป็นเสมือนการรอคำพิพากษาที่ต้องเฝ้ารอแม้นไม่อยากให้มาถึง ฉันจำได้ดีถึงสีหน้าที่ สับสน สงสัยและหวั่นไหวหวาดกลัวต่อผลที่จะออกมาของอ้นและครอบครัว มองเห็นถึงความรักความหว่งใยและการให้กำลังใจแก่กันที่ส่งผ่านมือที่จับกันแน่นของแม่และอ้นประหนึ่งเป็นการถ่ายทอดพลังความรักความอบอุ่น การอยู่เคียงข้างกันและกันผ่านความรู้สึกจากสายตาและท่าทางที่แสดงต่อกันจนรับรู้ได้นั้น สร้างความสะเทือนใจให้กับใครหลายคนที่ได้รับรู้ขณะที่แพทย์ค่อยๆบอกผลการตรวจและแผนการรักษาว่าอ้นเป็นมะเร็งกระดูกที่ต้นขาขวา อ้นและครอบครัวต่าง
ยืนนิ่งคล้ายกับโดนสายฟ้าที่ทรงอำนาจแผดเสียงฝาดคำรามสนั่น ช็อกความรู้สึกของทุกคนให้หยุดนิ่งเสมือนถูกสาปเป็นหิน
ทุกสิ่งรอบๆตัวไม่มีการเคลื่อนไหว บรรยากาศที่สับสนวุ่นวายอยู่นั้นพลันเงียบสงัดลงทันใด มีเพียงน้ำตาที่ค่อยๆรินไหลออกมาและเสียงสะอื้นที่แผ่วเบาของอ้นและแม่ พ่อยืนนิ่งมือกำที่ราวกั้นเตียงไว้แน่นราวกับจะให้เป็นที่ช่วยพยุงตัวไว้ไม่ให้ล้มลง ดวงตาแดงก่ำมองเห็นเส้นเลือดในตาที่ปูดโปนออกมาเหมือนจะแตก มีน้ำคลอๆจวนเจียนจะหยดออกมา ทุกสิ่งหยุดนิ่งไปนานในความรู้สึก
แม่ต้อยกับพี่หยดน้ำค่ะ
อ่านบันทึกนี้แล้วอยากไปนั่งฟังเรื่องเต็มๆในงานด้วยจังเลยครับ
เปลี่ยนรูปใหม่ สดใส,น่ารักครับ
อ่านแล้วสะเทือนใจนะคะ
สิ่งที่ไม่คาดฝันมักทำใหเกิดอาการช็อคเสมอ
อยากถอนหายใจยาวๆ ....................
รักษาสุขภาพนะคะน้องพอลล่า
ยังมีชีวิตอยู่ ก็ต้องสู้กันไป ใจกำหนดกายครับ ไม่นานก็หาย
หายไปนาน
จึงเข้ามาเยี่ยมด้วยความคิดถึง
อ่านบันทึกนี้แล้ว
ได้หลายความรู้สึก
ดีจังเลย
ขอบคุณผู้มีจิตบริสุทธ์ที่ช่วยสร้างสิ่งดีดีเพื่อเพื่อนมนุษย์ครับ
สวัสดีครับคุณพรทั้งหล้า รพ.ปากพะยูนได้รับการตรวจเยี่ยมจาก อ.โกเมธ และอ. วิจักษณา เมื่อ 18 ที่ผ่านมา นำอ.ทั้งสองมาฝากครับครับ
ขอบคุณทุกท่านมากๆ นะคะ
ท่านผู้เฒ่า คะ เดี๋ยวจะแอบกระซิบถาม อาจารย์ทั้งสอง อิอิ