ความสุขและความทุกข์

การไปร่วมงานแต่งงานเห็นแต่ความสุข การไปร่วมงานศพเห็นแต่ความทุกข์ โศกเศร้าเสียใจ

  หลายวันแล้วที่ไม่ได้แวะเวียนมาเขียนมาบอกเล่าเรื่องราวต่างให้ฟัง แต่วันนี้ไปร่วมเหตุการณ์ ๒ เหตุการณ์ ตอนเช้าไปร่วมงานแต่งงานของน้องลอง น้องที่ทำงานด้วยกัน ที่อำเภอทุ่งสง เห็นแต่รอยยิ้ม ความสุข สดชื่น ท่ามกลางสายฝน มีการพูดคุย มีเสียงหัวเราะ ช่วงเช้าผ่านไป ช่วงบ่ายไปร่วมงานศพลูกศิษย์ที่วัดตรีนิมิตร เขาชื่อ น้องเต้ย เป็นศิษย์ที่จบจาก ร.ร.จภ.นศ.ไปตอนม.ต้น แต่ก็ติดต่อกันเรื่อยมา มารู้ข่าวอีกครั้ง เขาจากฉันไปโดยไม่มีวันกลับอีกหนึ่งคน เต้ยเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ จบม.ปลายที่กศน. จบป.ตรีม.รามคำแหง ทำงานก่อนเพื่อนๆ เพราะเพื่อนๆยังเรียนป.ตรีปี ๔ แต่ด้วยการที่เป็นผู้ใหญ่เกินอายุ ทำแต่งานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยทำงานหามรุ่งหามค่ำ แม่น้องเต้ยบอกว่า ทำงาน ขับรถติดต่อธุระกิจอยู่ ๔ วันไม่ได้พักผ่อน จนวันสุดท้ายขับรถกลับจากกรุงเทพฯ เกิดการหลับใน ขับรถไม่มีการเบรท รถไปชนกับต้นไม้ แล้วเต้ยก็ไปโดยไม่มีเสียงร้อง หรืออาการใดๆ เพราะหลับ เพื่อนๆของน้องเต้ยมากันหลายคน ในฐานะตัวเองเป็นครู ก็เลยสอนลูกศิษย์กลับไป "ชีวิตคนเรามันสั้น หมั่นทำความดีไว้เยอะๆ อย่าประมาทกับชีวิต เพราะไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เราจะได้ตื่นขึ้นมาหรือไม่ หรือเมื่อออกจากบ้านไป ไม่รู้ว่าจะได้กลับบ้านหรือไม่" ความทุกข์ของพ่อแม่ที่ต้องสูญเสียลูกไป ไม่ต้องบรรยาย ทุกคนก็คงรู้ ทำให้วันนี้ ฉันได้มีเรื่องมาเขียน ว่า "คนเรามีทั้งความสุขและความทุกข์ จะสุขหรือทุกข์ก็อยู่ที่เราทำ" แต่คนทุกคนก็อยากมีแต่ความสุข เมื่อมีเวลาและโอกาส ก็ขอให้เราเติมเต็มความสุขให้แก่กัน ก่อนที่เราจะไม่มีเวลาได้ทำ