คิดถึงแม่(4)
"คนไข้จะทรงๆ ทรุดๆ อยู่อย่างนี้" อาการแม่เหมือนแพทย์ในโรงพยาบาลแห่งใหม่อธิบายไว้ทุกประการ
มอร์ฟีนที่แม่ฉีดบรรเทาอาการปวด ค่อยเพิ่มปริมาณขึ้นอย่างน่ากลัว จากวันละสองเข็ม หรือสิบสองชั่วโมงครั้ง เป็นสิบชั่วโมงครั้ง เป็นแปด เป็นหก และเป็นสี่ชั่วโมงต่อครั้งในที่สุด เมื่อกลไกของระบบประสาทถูกคุกคามด้วยฤทธิ์มอร์ฟีนมากเข้า อาการทางสมองของแม่จึงส่อเค้าความล้มเหลว เริ่มพูดจาเลอะเลือน ซึ่งจะเป็นตอนตื่นนอนใหม่อยู่ชั่วขณะ สุดท้ายแม่ต้องจำยอมผ่าเจาะหาเส้นเลือดที่ต้นแขนซ้าย เพื่อให้มอร์ฟีนด้วยวิธีหยดตลอดเวลา แม่กินอะไรไม่ได้เลย ช่วงหลับจะยาวนานขึ้นจนผิดสังเกต ทางที่แม่เดินเริ่มสั้นและแคบเข้าทุกที
"แม่! ตื่นเถอะแม่ ตื่นมาคุยกันบ้างสิ วันนี้ยังไม่ได้คุยกับใครเลย จะได้ดื่มนมด้วย" เรียกและลูบหน้าผากแม่เบาๆ จังหวะสูดลมหายใจของแม่ แผ่วลงและห่างขึ้น
สายมากแล้ว แพทย์ขึ้นมาตรวจตามปกติ พร้อมสั่งให้พยาบาลถอดสายมอร์ฟีนออก "ยาไปกดศูนย์ควบคุมการหายใจ คนไข้หายใจเบามาก ถ้าบ่นปวด หมอค่อยฉีดให้ก็แล้วกัน" น้ำเสียงอ่อนโยนของแพทย์ อาจเพราะสีหน้าผม
หลังจากนั้น แม่หายใจแรงและเร็วขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ดูแม่เหนื่อยเหลือเกิน โต้ตอบได้บ้างด้วยเสียงอื้อๆอ้าๆ นัยน์ตา กลอกไปมา ผมส่งมือบอกให้บีบ แม่บีบมือผมแน่นไม่ยอมคลายออก การตอบสนองยังคงทำได้ค่อนข้างดี แต่ทั้งวันและคืนของวันนี้ แม่กระสับกระส่ายหลับไม่ได้เลย
รุ่งขึ้นแม่จึงหลับ แต่ปิดเปลือกตาไม่สนิท คล้ายครึ่งหลับครึ่งตื่น หายใจเบาห่าง ไม่หอบ ไม่กระสับกระส่ายเหมือนเมื่อวาน แม่ไม่ยอมบีบมือผมอีกเลย ไม่ตอบรับ แขนขาไม่ไหวติง นานๆจะกระพริบตาและผินหน้าบ้าง
"อีกสักสี่ห้าวัน" แพทย์เปรยดังๆให้ได้ยิน ความสงสารแม่แผ่ซ่านเข้ามาจับใจ ไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่
วันนี้จังหวะสูดลมหายใจแม่ยิ่งเบาและห่างกว่าเดิม อีกทั้งสะดุดขาดเป็นห้วงๆ ความดันเลือดลดเหลือ 70-50 ไม่รับรู้ไม่ตอบสนองต่อสิ่งใด ตาถอยบนกระดานชีวิตแม่ เหลือไม่กี่ตาแล้ว
สิบโมงกว่า แพทย์ขึ้นมาตรวจ ย้ำ"อีกวันสองวัน" เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกไม่เชื่อแพทย์เลย
"หมอไม่น่าพลาด" แม่หมายถึง หลังผ่าตัดแพทย์ไม่ได้รักษาด้วยวิธีอื่นร่วมด้วย ไม่ว่าจะเป็นกินยา ฉีดยา หรือฉายรังสีก็ตาม
"หมอไม่พลาดหรอก เขาตรวจร่างกายแม่ละเอียดแล้ว ทั้งตรวจเลือด เอ็กซเรย์กระดูก ให้ยา หรือฉายรังสีก่อน เพื่อป้องกันเหมือนกับโรคอื่นทำไม่ได้ เพราะยาและรังสี นอกจากจะไปรักษาแล้ว มันยังไปกระตุ้นให้เซลล์ปกติเปลี่ยนเป็นเซลล์มะเร็งใหม่ได้อีกด้วย คนป่วยโรคมะเร็งจึงต้องไปหาหมอเป็นระยะๆ ตลอดชีวิต วิธีการรักษาแม่ถูกต้องแล้ว หมอประเทศใดในโลกก็ทำอย่างนี้ หมอที่ดูแลแม่เป็นถึงแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ชื่อเสียงเป็นที่ยอมรับในระดับประเทศ เขาศึกษาวิจัยโรคมาตลอดชีวิต หมอไม่พลาดหรอก และเราก็ทำดีที่สุดแล้ว" เป็นถ้อยความที่ผมใช้ต่อล้อต่อเถียง และให้กำลังใจแม่อยู่บ่อยๆ
นั่งกุมมือแม่ที่ไม่ไหวติงมาตั้งแต่แพทย์กลับ สายตาจับอยู่ที่ลมหายใจแม่ ซึ่งแผ่วโผยลงเรื่อย เคลิ้มๆ สะลึมสะลือ เฝ้าสะกิดตัวเอง เกรงจะตื่นมาพบกับฝันร้าย ภรรยาผมอ่านหนังสือรายสัปดาห์อยู่ที่ปลายเตียง พ่อผุดเข้าผุดออกระหว่างในห้องกับระเบียง น้องชายไปหาซื้อข้าวกลางวันมากิน
สะดุ้งทั้งตัว เมื่อได้ยินเสียงสูดลมหายใจเข้าสุดเฮือกของแม่ ตัวและใบหน้าเกร็งเขม็งอยู่ชั่วครู่ ผมละล่ำละลักเรียกพ่อ ภรรยาตาลีตาเหลือกโทรศัพท์เรียกพยาบาล แต่แล้วร่องรอยต่อกระดูกไหปลาร้าของแม่ ก็กลับมาพะเยิบพะยาบอีกครั้ง
"พ่อ! แม่ยังหายใจ" ผมแทบตะโกนด้วยความดีใจ ทั้งๆที่หน้าแม่ยังเกร็ง จังหวะยุบพองตัวที่อกค่อยๆอ่อน และเงียบหายไป สีหน้าคล้ำขึ้น ขณะที่กล้ามเนื้อคลายตัวลง
"เสียแล้วค่ะ" เสียงซึ่งพยาบาลหันมากล่าวกับทุกๆคน กระชากดวงใจผมขาดสะบั้น
เอามือลูบปิดเปลือกตาแม่ครั้งสุดท้าย พร้อมก้มกราบบนอกอันอบอุ่นของแม่ นิ่งนาน
เอี้ยวตัวหาภรรยา ซึ่งหลับอยู่ข้างๆ พร้อมออกเสียงเรียก เธองัวเงียตื่น เสียงถอนหายใจผม ปลุกเธอให้รู้สึกตัวมากขึ้น
"เป็นไร?" เสียงแผ่วเธอ ประโลมผมในที
น้ำตาไหลผ่านหางตารินริน เปียกถึงแขนซึ่งก่ายหน้าผาก ไม่มีเสียงร้องไห้ มีแต่เสียงถอนหายใจ กิริยาแปลกที่เธอตื่นขึ้นมาพบกลางดึก ทำเอาถึงกับผุดลุกนั่ง จับแขนและมือผมเขย่าเต็มแรง
"เป็นอะไร?" หางเสียงเธอสูง เพ่งผมเขม็ง
"เป็นอะไร?" คำถามซ้ำๆ เผยความอาทรชัด
ผมเอื้อนตอบ เคล้าสะอื้น
"คิดถึงแม่"
เพื่อระลึกถึงแม่ตลอดไป
3 ตุลาคม 2540 (12.34 น.)
ความเห็น (34)
เหตุการณ์คงอยู่ในความทรงจำอาจารย์ตลอดไปนะครับ...
ขอบคุณเรื่องราวดี ๆ ที่นำมาแบ่งปัน
ประทับใจและสะเทือนในทีเดียวกันเลยครับ
สวัสดีค่ะพี่ธนิตย์
จบแล้วใช่ไหมค่ะ.... อ่านแล้วบีบหัวใจเหลือเกิน เหมือนจะขาดใจเสียให้ได้งั้นแหละ ขนาดพี่ธนิตย์เป็นผู้ชายอกสามศอกยังสะอื้นไห้ หนูกลัวจังเลยค่ะ หนูคงเป็นเสาหลักไม่ได้หากเหตุการณ์แบบนี้มาถึง คิดไม่ออกเลยว่าวันนั้นหนูจะอยู่ได้อย่างไร?....
พี่ธนิตย์จะเล่าเรื่องเศร้าๆ อย่างนี้อีกมั้ย? ถ้าเล่าต่อ บันทึกหน้าหนูขอบายนะ... ไม่เอาแล้ว บอกตามตรงหนูยังทำใจไม่ได้จริงๆ หนูรออ่านเรื่องอื่น ที่ไม่ใช่เรื่องการสูญเสียแบบนี้ ชีวิตหนูมีแม่คนเดียว หนูอย่างจากไปก่อนแม่ของหนูด้วยซ้ำ พี่คงเข้าใจนะคะหากพี่ยังจำบันทึกความทรงจำ ตั้งแต่บันทึกที่ 1 ของหนูได้
แต่อย่างไรก็ตามหนูชื่นชมในความเข้มแข็งของพี่ธนิตย์ค่ะ พี่เป็นฮีโร่จริงๆ แม้จะทุกข์เศร้า แต่พี่ถ่ายทอดได้ราวกับเป็นนักเขียนมืออาชีพ คงเป็นเพราะความรักที่มีต่อแม่ แม่ที่ยิ่งใหญ่ในใจของลูกเสมอ ขอภาวนาให้แม่ของพี่ไปสู่สรวงสวรรค์ชั้นฟ้า ท่านคงมีความสุขมากที่เฝ้ามองเห็นความสำเร็จของลูกๆ ของท่าน และรักท่านไม่มีวันลืมเลือน
ขอบคุณมากค่ะ ขอให้พี่มีความสุขเนื่องในวันแม่ แม้ว่าท่านจะจากไปแล้ว ท่านก็ยังอยู่ในใจของลูกๆ รูปของท่านยังอยู่ใช่ไหมคะ กราบไหว้บูชารูปของท่านจะทำให้ชีวิตมีแต่ความสุขความเจริญรุ่งเรืองค่ะ
เคารพนับถือและระลึกถึงเสมอค่ะ
ภาพถ่ายงดงามเกินบรรยาย แว่นตานี้ของใครหนอ?.. ตะวันจะลาลับงามจับใจจริงๆ
ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ
ทั้งสุข เเละ ทุกข์ ที่เกิดขึ้น
เป็นเหมือนฉากชีวิต(จริง) ที่ทุกคนต้องพบเจอ
ขอบคุณครับสำหรับบันทึกดีๆก่อนวันเเม่
ทำให้ผมต้องกลับบ้านให้ได้ เเม้ว่าจะหลังวันเเม่ไปก็ตาม
คิดถึงเเม่ครับ
มาชื่นชมบันทึกดีๆ ที่มีต่อคุณแม่
ผมก็อีกนที่รักแม่มากครับ
ขอให้เหล่าคุณแม่ทั้งหลายในโลกใบนี้ จงมีแต่ความสุขทุกท่านไปนะครับ..
แม่อยู่ในใจเราเสมอ...
- อ่านแล้วมันเศร้ามากๆ อยากร้องไห้จังเลย
- ชีวิต..มันต้องพบเจอกับเหตุการณ์อย่างนี้..กันทุกคน?
- แต่ใครจะควบคุมสติอารมณ์ได้มากน้อยคงไม่เท่ากัน
เอาแบบนี้อีกแล้ว....รบหน่อยนะคะ อาย...
สวัสดีค่ะพี่ 
ธนิตย์ ที่เคารพ
พรุ่งนี้ถึงแล้ว... วันแม่... ส่งกำลังใจมาให้พี่ธนิตย์ คงใจว่าพี่คงจะคิดถึงคุณแม่มากๆ เลยนะคะ... นำพวงมาลัยมาฝากค่ะ เพื่อบูชาท่าน คุณแม่อันเป็นที่รักของพี่ธนิตย์ค่ะ
แม่เรา คือ ครูคนแรก
มีแต่ให้ มิรู้สิ้น ถวิลเกื้อ
ทุกหยาดเหงื่อ ปกป้อง ยามร้องไห้
สองมือแห่ง ความรัก พิทักษ์ภัย
สองมือไกว เห่กล่อม ยอมอ่อนเพลีย
ยามลูกสุข แม่สุข ไม่ทุกข์ท้อ
พร้อมสู้ต่อ โอบอุ้มเจ้า เฝ้าส่งเสีย
ยามแม่เหนื่อย มีลูกน้อย เคล้าคลอเคลีย
หายเหนื่อยเพลีย ด้วยรักลูก โดยผูกพัน
* หลานๆ กลับมาถึงบ้านกันหรือยังคะ คงเป็นอีกครั้งที่ครอบครัวจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า... จะพากันไปเที่ยวพักผ่อนที่ไหน อย่าลืมเก็บความประทับใจมาเล่าสู่กันฟัง เอ้ย ให้ได้อ่านกันนะคะ และโดยเฉพาะภาพสวยๆ ค่ะ
* ด้วยความเคารพและระลึกถึงค่ะ
อ่านแล้ว เศร้า ซึ้ง
มันคงเป็นความรู้สึกเดียวกับวันที่ติกรอให้พ่อตื่น ลุ้นว่าวันไหน
สุดท้ายพ่อก็ไม่ตื่นค่ะ
*** ถ้าคุณครูท่านได้อ่านบันทึกนี้...ท่านคงน้ำตาไหลยิ่งกว่าพวกเรา
*** ท่านสู่สัมปรายภพแล้ว แต่ความรักของท่านยังอยู่ เป็นอมตะอยู่ในหัวใจทุกดวงที่รักและผูกพัน...
*** แม้จะเป็นเรื่องเศร้าแต่ก็มีความสุขที่ได้มาร่วมระลึกถึง...และรับรู้ในเหตุการณ์ก่อนที่ท่านถึงวันอำลา...
*** ขอร่วมบันทึกถึงท่านว่า....ศิษย์คนนี้ยังเคารพรักและจดจำคุณครูได้เสมอไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด
*** ขอบคุณอ.ธนิตย์ ที่แบ่งปันในสิ่งที่งดงามทั้งภาพและเรื่องที่เขียนด้วยหัวใจได้อย่างน่าชื่นชม
" สุขสันต์วันแม่...มีความสุขมากๆ นะคะ "
- ...มา่ให้กำลังใจ แม่ไปลับแต่เพียงกาย
แต่ยังคงอยู่บนฟ้าเฝ้ามอง ปลอบขวัญ
และห่วงใยลูก ๆ ของท่านอยู่เสมอ.. -
...ชีิวิตล้วนพบจากแล้วพรากหาย
ทั้งหญิงชายไม่เที่ยงแท้ย่อมแปรผัน
เพียงความดีคงสถิตนิจนิรันดร์
ชีพแสนสั้นศิลปะคงยั่งยืนนาน...
ดอกไผ่
มาร่วมคิดถึงแม่ด้วยค่ะ อจ.ธนิตย์
สำนวนการเขียนดีมากๆค่ะ
รู้สึกได้ว่าอาจารย์บันทึกด้วยใจ/ความรู้สึก ณ ตอนนั้น
ทำให้อ่านแล้วจินตนาการเห็นภาพและอินไปด้วย
เป็นเรื่องเศร้าที่ทุกคนหนีไม่พ้น
อาจารย์จงภูมิใจเถิดว่าได้ดูแลแม่จนวาระสุดท้าย
ในขณะที่อีกหลายคนไม่มีโอกาส
ขอให้สุขสันต์วันแม่... สุขสันติรอมฎอน
สวัสดีค่ะ มองภาพแล้วได้บรรยากาศจริงๆค่ะ
สุขสันต์วันแม่น่ะค่ะ
- ได้อ่านมาจนถึงตอนสุดท้าย
- โอ้.. ต้องขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
- กับการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของคุณแม่
- อยากบอกว่า.. แป๋มร้องไห้กับเรื่องราวที่กลั่นออกมา
- จากหัวใจลูกผู้ชายอย่างคุณครูธนิตย์
- ขอให้คุณแม่สู่สุคติ ณ สัมปรายภพนะคะ
- เห็นด้วยกับคุณพี่นานาค่ะ
- ที่คุณครูธนิตย์ได้อยู่กับคุณแม่จนวาระสุดท้าย
- ในขณะที่หลายคนไม่มีโอกาสเช่นนี้
- เป็นกำลังใจให้ค่ะ.
ร่วมกันถวายพระพร สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ
จุดเทียนชัยถวายพระพร ขอทรงพระเจริญ...
ขัตติยะ นารี ศรีสง่า
คู่ราชา องค์ภูมิพล ถกลสมัย
คือนางแก้ว คู่บัลลังก์ จักรีไทย
คือองค์ไท้ ราชินี ศรีแผ่นดิน
เหล่าไพร่ฟ้า ข้าไทย เปรียบด้วยลูก
ทรงพันผูก ห่วงใย ไม่เคยสิ้น
เสด็จเยือน ทั่วแหล่งหล้า เป็นอาจิณ
เขตคามถิ่น บารมีแม่ แผ่ร่มเงา
โครงการศูนย์ ศิลปาชีพ ประทีปแก้ว
งามเพริศแพร้ว ยามยล คนขานเล่า
กิจแห่งเบญจ- กัลยาณี มิดูเบา
สมพงศ์เผ่า ประยูรหงส์ วงศ์เทวัญ
น้อมถวาย บังคม บรมนารถ
แทบเบื้องบาท เอกนารี ศรีไอศวรรย์
ขอพระองค์ ทรงสถิต นิจนิรันดร์
เกษมสันต์ ตราบจิรัฐ ฐิติกาล
ประพันธ์โดย ทศพรรษ พชร
คำว่าแม่ ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะบรรยาย
ร่วมระลึกถึง "แม่" วันแม่นี้ค่ะ
ขอให้อาจารย์และครอบครัวมีความสุขและสุขภาพแข็งแรงนะคะ
สวัสดีค่ะ
มาร่วมระลึกถึงแม่ค่ะ
แม่สบายไปแล้ว
เราลูกๆทำความดีเพื่อแม่กันนะคะ
ขอบคุณค่ะ
หัวอกอันเดียวกันค่ะ ครูธนิตย์
แต่แม่ครู ป.1 ไม่เจ็บ ไม่ปวด
สมองส่วนกลางถูกเนื้องอกกดทับ ไม่สั่งงาน
ลูกๆนั่งรอบๆเตียงแม่ น้ำตาไม่มีจะไหล
แม่จากไปอย่างสงบ วันนี้จึงมีแต่มาลัยดอกมะลิ
จากหัวใจรักของลูกๆ.....มอบให้ท่าน
....แม่...ไม่เคยหยุดการทำงาน....
วันนี้ของแม่...
คือ นิยามความเป็นพรุ่งนี้ของลูกๆ หลานๆ...
................
- สวัสดีครับพี่ธนิตย์
- แม่คือผู้ที่มีแต่ให้จริง ๆ ครับ
- มีความสุขกับวันหยุดวันแม่นะครับ
แม่ไม่ได้ไปไหน อยู่ในใจลูกเสมอคะ
บอกรักแม่กับหัวใจเรา เพราะหัวใจแม่คือตัวเราคะ
สวัสดีวันแม่ค่ะ
อ่านแล้วร้องไห้..สะเทือนใจเพราะเหมือนกับเรื่องราวของพ่อครูกระเเต..ที่ป่วยด้วยโรคมะเร็งและจากไปต่อหน้าต่อตา...โชคดีที่ครูกระแตมีแม่คอยยืนหยัดต่อสู้ด้วยกันมา...ผ่านปัญหาอุปสรรคมากมายจนถึงทุกวันนี้...แต่..อยากบอกว่า...คิดถึงพ่อทุกลมหายใจ...
และรักแม่มาก...ความสุข...ความทุกข์..ห่างกันไม่เท่าไหร่...เฉกเช่นความมืดและความสว่าง...นี่แหละชีวิต...สู้ๆนะคะ
กลับขึ้นไปอ่าน น้ำตาจะไหล ค่ะ คิดถึงเตี่ยพี่ดา ด้วย ท่านเสียไปเมื่อ 5 มีค.2552 คุณแม่ท่านเป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์ แล้วนะคะ ยังไม่ได้อ่านตอน 3 เดี่ยวไปแวะอ่านค่ะ เล่าเรื่องราวได้ดีมากๆค่ะ เขียนเป็นหนังสือไว้นะคะ และเป็นนักเขียนได้เลยนะคะ
จะมาให้ทัน 12 สค. 53 ไม่ทันไปนาทีเดียว พอดีคอมฯ ไม่สบาย วันนี้ไปไม่ทันว้นที่ 12 สค.53 มากมายหลายบล็อกเกอร์เลยค่ะ ว่างๆเชิญชมกล้วยไม้นะคะ
http://gotoknow.org/blog/abcdefghk/384260
แวะมาคิดถึงมาด้วยคนจริงๆๆ ค่ะ
สวัสดีค่ะครูธนิตย์ ...อ่านไป บีบคั้นหัวใจทุกตัวอักษร ถ้าคนเป็นลูกอยู่ในเหตุการณ์จะขนาดไหน เข้าใจความรู้สึกของครูดีค่ะ เพราะตอนที่คุณย่าจะเสีย คุณพ่อก็กระวนกระวาย เดินเข้าเดินออก สิ่งที่ต้องการคือทำอย่างไรให้ย่าไม่ทรมาน และอาการดีขึ้น สิ่งที่ต้องการยื้ออย่างไร ก็ยื้อไม่อยู่... ชีวิตก็เป็นไปตามวัฏจักร
ผ่านมาหลายปี ครูคงดีขึ้น ถ้าไม่นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา...เราต้องอยู่กับปัจจุบันและอนาคต...ขอเป็นกำลังใจ สู้สู้ค่ะ
...เด็กๆกลับ บ้านในวันหยุดยาว คงอบอุ่น ชื่นมื่นกันทั้งครอบครัวนะคะ....
อรุณสวัสดีพี่ธนิตย์
คงตื่นแล้วเน๊าะ.... เอ.. หรือว่าเที่ยวมาเหนื่อยๆ พาครอบครัวไปแอ่วที่ไหนบ้างคะ...
คงได้ทำบุญอุทิศส่วนคุกศให้คุณแม่ รำลึกถึงท่านเนื่องในวันแม่แล้วนะคะ
ขอให้มีความสุขมากๆ ค่ะ
ด้วยความเคารพค่ะ
สวัสดีค่ะอีกค่ะ
มาเยี่ยมค่ะแม้ว่าหนูจะเขียนบันทึกเรื่องใหม่แล้ว แต่ก็ยังเป็นบรรยากาศของวันแม่อยู่พอดีพึ่งได้ภาพแม่เมื่อวันที่ 12 สค. จากกล้องของเพื่อแม่ค่ะ แม่เป็นตัวแทน อสม.และชุมชนตลาดท่าเสา ถวายพานพุ่ม และจุดเทียนชัยถวายพระ จึงอยากพาแม่มาเยี่ยมชาวบล็อกด้วยค่ะ วันนี้แม่สวมชุดผ้าไทยสีฟ้า หมูมอบต่างหูให้แม่เป็นในวันแม่ แม่ดีใจมาก ถอดอันเดิม แลวใส่ต่างหูที่หนูเอาไปกราบแม่ ใส่เป็นปฐมฤกษ์ วันนี้แม่ของหนูสวยมากค่ะ
* พี่ธนิตย์จำได้มั้ยคะว่าแม่ของหนูคนไหน
* ด้วยความเคารพและระลึกถึงเสมอค่ะ
บางที ผมก็รูสึกว่า..
การจากพรากด้วยวิธีแห่งการตายนั้น...
เป็นความงามด้วยเหมือนกัน...
บันทึกนี้...
สุข,ทุกข์...แต่ก็ "ยิ่งใหญ่"..
และควรค่าต่อการเป็นเรื่องเล่าอันไม่รู้จบ...
...
ย้อนอดีตเหมือนปัจจุบันมันไปจางจากไป ครูต้อยติดตามอ่านมาถึงบันทึกนี้
ด้วยความรู้สึกสะเทือนใจเพราะแม่ของครูต้อย
ก็มีสภาพการจากไปคล้ายๆแบบนี้คะ
แม่จากไปด้วยโรคมะเร็งปอด
แม่ทรามานแต่คำน้อยไม่เคยได้ยิน
มีแต่สีห้นา และดวงตาเท่านั้น
ที่บ่งบอกความเจ็บปวดทรมาน
ชีวิตนี้สั้นนัก
ร่วมส่งใจรำลึกถึงพระคุณของแม่ด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะอารย์มาเยี่ยมท่ามกลางการติดตามข่าวากการหายไปของฮอฯ ท่านปลัดกระทรวงฯ ที่ น่าน นะคะ ฝนตกแบบนี้ก็ตามหาลำบาก อาจารย์สบายดีนะคะ
สวัสดีค่ะพี่ธนิตย์
มาก่อกวน เอ้ย... มาเยี่ยมค่ะ
พี่ธนิตย์สบายดีนะคะ... หายไปอีกแล้ว งานยุ่งหรือคะ
รักษาสุขภาพนะคะ ช่วงนี้ฝนตกชุก ระวังจะไม่สบายนะคะ
ด้วยความเคารพและระลึกถึงเสมอค่ะ
สวัสดีคะ อาจารย์
บรรยายได้อารมณ์มากๆค่ะ อ่านแล้ว......เศร้า และคิดถึงแม่ไปด้วยเลยคะ