แรงบันดาลใจ

ความรัก ความผูกพัน เป็นสายสัมพันธ์ทำให้คนรักกัน และมาอยู่ร่วมกันในบ้านหลังนี้

อ่านบันทึกน้องมะปรางเปรี้ยวมาหลายวันที่เชิญชวนให้เขียนแรงบันดาลใจในการเข้ามาในบ้านหลังนี้ เคยเล่าในบันทึกของน้องครูบันเทิงมาครั้งหนึ่ง แต่วันนี้พอมีเวลาจึงขอเขียนไว้ในบล็อกนี้อีกครั้ง ถือว่าเป็นการเล่าความหลังก็แล้วกัน

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีคนคนหนึ่งเข้ามาสู่โลกไซเบอร์ใบนี้เพราะค้นหาความรู้เพื่อนำไปใช้ประโยชน์ในหน้าที่การงาน พบเว็บๆหนึ่ง ส่วนใหญ่อยู่ในอาชีพครูด้วยกันเขาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ร่วมกัน จึงสมัครเข้าไปร่วมด้วยรู้จักกันมานาน มีความรัก นับถือกัน เรียกพี่สาว พี่ชาย น้องสาว น้องชาย ร่วมทุกข์ ร่วมสุข บอกเล่าในทุกเรื่องของตนเองและครอบครัว ช่วยเหลือในงานต่างๆตามความถนัดของทุกคน นานเข้าผูกพันรักกันเหมือนคนในครอบครัว

ต่อมาพี่ชายและน้องสาวเขาเข้ามาในบ้านหลังนี้ เขาชวนให้เข้ามาอ่าน มาศึกษา แต่ ผู้เขียนเป็นคนไม่มีแก่นสาร เขียนงานวิชาการไม่เป็น พี่ๆน้องๆเขาทยอยเข้ามาทีละคนสองคนจนหมด แต่ครูดาวเรืองก็ยังเป็นแค่คนขออ่านบันทึกของสมาชิกคนอื่นๆอยู่เหมือนเดิม เป็นปี

ต่อมาลูกสาว..น้องกานต์เขาเข้ามาเป็นสมาชิกที่นี่ เขาเริ่มทำงานใหม่ ต้องการแลกเปลี่ยนความรู้กับคนอื่นๆ เขาภูมิใจในความอบอุ่นที่เขาได้รับจากหลายๆคน เขาตื้นตันใจ บอกเล่าให้ครูดาวเรืองฟังเสมอ แต่ก็มีบ้างที่บางคนที่ไม่เข้าใจเขา.... แต่ด้วยสุขภาพ ความเจ็บป่วย และหน้าที่การงานใหม่ที่ยังต้องปรับเปลี่ยนอีกมากมาย เขาจึงต้องหยุดชั่วคราว แต่ตั้งใจจะมาเขียนต่อเมื่อมีโอกาส เขาเข้ามาอ่านเสมอ รับรู้ในความรักและความหวังดีที่ทุกคนให้เขาเสมอมา

ปีใหม่ 2553 ครูดาวเรืองตัดสินใจ เข้ามาเป็นสมาชิก เพื่อต้องการเรียนรู้ในสังคมของคนหลากหลายอาชีพ ไม่ผิดหวังที่เข้ามาพบปะกับคนที่ความรักความหวังดีเข้ามาแบ่งปัน แลกเปลี่ยน แนะนำและให้กำลังใจ เสมอมา ช่วยให้หายเหงา มีความสุข มีเพื่อนมากขึ้น เพื่อนที่เป็นทั้งพี่ ทั้งน้อง และได้ลูกเพิ่มมาใหม่อีกคน

ขอบคุณ G2k ที่ให้โอกาสคนที่เขียนไม่เป็น ทำเว็ปไม่ได้ เข้ามาเป็นสมาชิกที่นี่ ทุกวันนี้ มีความสุขมากขึ้น นั่งหน้าคอมพ์อย่างมีความหมาย และดีใจที่ได้บอกเล่าผลงานของตนให้เพื่อนๆได้ ติ-ชม .. ขอบคุณทุกคนที่มีความรักและความหวังดีมอบให้ครูดาวเรืองตลอดมา

ขออภัย : ที่ไม่สามารถนำรูปมาประกอบคำบอกเล่าได้หมด เพราะมีเพื่อนๆพี่อีกหลาย

คน เพราะกลัวว่าบันทึกมันจะยาวเกินไป แต่ทุกคนอยู่ในหัวใจเสมอ

ขอขอบคุณ : ภาพที่เพื่อนมอบให้มา ใน FW

: เพลงรักไม่ต้องการเวลา - Klear

: YouTube

เขียนใน GotoKnow โดย krusorn
ใน เรื่องเล่าของดาวเรือง

คำสำคัญ (Tags): #แรงบันดาลใจเขียนบล็อก

หมายเลขบันทึก: 369520เขียนเมื่อ 26 มิถุนายน 2010 10:51 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:35 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (62)

ครู ป.1

เขียนเมื่อ 26 มิถุนายน 2010 11:09 น. ()

สวัสดีค่ะพี่สาว

กว่าจะเข้ามา..ได้แรงฉุด แรงดึง แรงดัน มากมาย

พอเข้ามาแล้ว...ก็มีสีสัน บันเทิงหลายรูปแบบ

ที่แน่ๆมีพี่ชาย พี่สาว น้องชาย หลานชาย หลานสาวเพียบ

สังคมนี้อบอุ่น เอื้ออาทร สอนใจ..ครบทุกรส..

ไม่มีดอกดาวเรือง ให้ชวนชมแทนค่ะ

krutoom

เขียนเมื่อ 26 มิถุนายน 2010 14:02 น. ()

สวัสดีค่ะพี่ครูดาวเรือง..มาอ่านแรงบันดาลใจแล้วก็ชื่นชมค่ะ..เรามาร่วมกันแบ่งปันสาระดีๆสู่กันต่อไปนะคะ..ขอบคุณค่ะ

ครูบันเทิง

เขียนเมื่อ 26 มิถุนายน 2010 18:53 น. ()

แวะมา เต้น เต้น เชียร์ เป็นแรงใจค่ะ..วิ๊ด วิ๊ด....

อุ๊ย!! มันส์ อิตตาลีตกรอบ..555 เกี่ยวม่ะเนี๊ยะ

ขอให้มิตรภาพ Gotoknow ยั่งยืนตลอดไปค่ะ..จุ๊ฟ..บาย

วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--

เขียนเมื่อ 26 มิถุนายน 2010 19:01 น. ()

สวัสดีครับครู ดาวเรือง

ต้องขอบอกว่าประทับน้องกานต์มากๆครับ

บันทึกแทนใจสื่อไปถึงน้องกานต์ ลุงวอญ่ายังติดค้างน้องกานต์อยู่

มีโอกาสขอขอทำหน้าที่ของลุงครับครู

ครูใจดี

เขียนเมื่อ 26 มิถุนายน 2010 19:28 น. ()

สวัสดีค่ะ

มาร่วมประทับใจกับความทรงจำ ที่ได้รับมิตรภาพมากมาย

ครูใจดีจำได้ว่าครั้งแรกที่รู้จักกันในชื่อครูสอน มาส่งข่าวเรื่องของน้องกานต์

ไม่ทราบเลยว่าคือคุณแม่ของน้องกานต์... จนน้องกานต์บอกว่าคือคุณแม่

ดีใจมากที่ได้รู้จักกัน... ขอบคุณน้องกานต์ที่เป็นสื่อชักนำ ได้รับความรู้สึกที่ดีต่อกัน เหมือนคนที่ใกล้ชิดกัน และของคุณ Gotoknow ที่ให้พื้นที่ ที่ทำให้เกิดมิตรภพาและความรู้สึกที่ดีต่อกันได้อย่างน่าอัศจรรย์..

ช่วงนี้ครูใจดีมีภาระงานมากเหลือเกินค่ะ.... ไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมทักทายเพื่อนๆ พี่น้องได้บ่อยเหมือนเช่นเคย... แต่มีเวลาว่าเมื่อไหร่ก็จะพยายามมา.. ด้วยเวลาอันน้อยนิด อีกทั้งระบบ G2K ยังช้า พิมพืแล้วพิมพือีก ลิงค์แล้วลิงค์อีก กว่าจะไปหากันได้แต่ละคน เล่นเอาดึกโข... แต่ก็ไม่ได้ละความพยายาม...

ฝากความรักความคิดถึงให้น้องกานต์เช่นเคยนะคะ... ไม่เคยลืมน้องกานต์ และหวังว่าสักวันหนึ่งคงมีโอกาสเจอ ตราบที่ยังมีลมหายใจ

ด้วยความระลึกถึงค่ะ

คิม นพวรรณ

เขียนเมื่อ 26 มิถุนายน 2010 19:32 น. ()

สวัสดีค่ะ

อ่านแล้วมีความสุขจังค่ะ เพราะเป็นบันทึกจากใจ ให้กับการถ่ายทอดความทรงจำดี ๆ อย่างน้อยเราได้ทำบุญใหญ่ร่วมกันด้วยนะคะ

น้องสอนตกแต่งและทำรูปแบบสวยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ

krusorn