๕๒๐.เพื่อนสนิท"แสงเพ็ญ""

นักเรียนหอล้วนแล้วแต่มาจากที่ต่าง ๆ กันต่างฐานะ ต่างวัฒนธรรมความเป็นอยู่และวิถีชีวิต ทำให้มีการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ได้สำหรับผู้ที่เปิดใจรับรู้เรื่องราวของเพื่อน ๆ บางคนก็รับความอัตคัดของเพื่อนไม่ได้ก็จะปลีกตัวออกไป บางคนมีจิตใจเมตตาอยู่เป็นทุนก็จะช่วยเหลือเพื่อนในการแบ่งปันเสื้อผ้า อุปกรณ์การเรียนรวมไปถึงการรวมเงินกันเป็นค่าหน่วยกิตให้เพื่อน ๆ ที่ขาดแคลนหรือเป็นค่าหอพัก

"แสงเพ็ญหรือเพ็ญ" เป็นเพื่อนคนหนึ่งที่เคยอยู่หอพักเดียวกัน เพื่อน ๆมักจะเรียกเธอว่า "พี่เพ็ญ" เพราะเธอมีอายุรุ่นพี่และจบมัธยมปลายก่อนพวกเราถึง ๒ ปี ยามว่างพวกเรามักจะจับกลุ่มคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวสารพัดที่ใครคนหนึ่งก่อประเด็นขึ้นมา และปลายเปิดกว้างขวางขึ้น บางกลุ่มคุยเรื่องการเรียน บางกลุ่มคุยเรื่องเพื่อนชาย บางกลุ่มคุยเรื่องครอบครัว ฯลฯ วันนั้นวงสนทนาของฉันเปิดประเด็นเรื่อง "โรงเรียนและครูที่สอนมาในชั้นประถมหรือมัธยม"

พี่เพ็ญ เป็นเด็กขาดแคลนมาจากครอบครัวแตกแยก อาศัยอยู่กับญาติ ๆ และช่วยเหลือตนเองสามารถจบการศึกษาชั้นมัธยมปลายมาอย่างทุลักทุเล เธอมีข้อคิดประจำใจว่า "เมื่อจนก็ต้องเรียนเมื่อโง่ก็ต้องเรียน ความจนและความโง่ต้องแก้ด้วยการศึกษา"

ภายหลังที่พี่เพ็ญจบมัธยมปลาย เธอไม่เรียนต่อถึง ๒ ปีเพราะต้องออกรับจ้างหาเงินทุนไว้สำหรับเรียนต่อ สมัยนั้นทุนการศึกษาไม่ดาษดื่นเหมือนปัจจุบันและเงินกู้ยืมเรียนก็ไม่มี

เมื่อทุกคนต่างพูดถึงคุณงามความดีของครูแต่ละท่าน พี่เพ็ญเล่าเหมือนกันแต่ครูของพี่เพ็ญมีความต่างจากพวกเรา เนื่องจากพี่เพ็ญไม่มีเงินไปซื้อวัสดุการฝีมือ "ครูของพี่เพ็ญประนามพี่เพ็ญว่า ไม่มีเงินเสือกมาเรียนทำไม จนแล้วยังไม่เจียมตัวอีก แบบเธอนี่ต้องเหมาะไปเป็นโสเภณีมากกว่ามาเรียนต่อ แม่เธอหายไปก็เพราะไปขายตัวใช่ไหม" พี่เพ็ญมีความตั้งใจว่าจะต้องเรียนให้จบปริญญาตรีและจะพยายามสอบไปเป็นครูให้ได้ แล้วจะรีบไปกราบคุณครูท่านนี้เป็นคนแรก

ยามว่างหรือปิดเรียน พี่เพ็ญจะขออนุญาตอาจารย์ออกไปรับจ้างตามบ้านอาจารย์และร้านค้า และซื้อกระดาษหนังสือพิมพ์กลับมาที่หอพัก พวกเราจะเป็นลูกมือช่วยพี่เพ็ญพับถุงจนดึกดื่น เพื่อนำถุงไปขายร้อยละ ๒ บาท เมื่อฉันกลับบ้านยังเคยนำหนังสือพิมพ์และนิตยสารที่บ้านและบ้านญาติ ๆ ไปฝากพี่เพ็ญเป็นฟ่อน ๆ เพื่อนบางคนก็หยอดกระปุกวันละ ๒-๓ บาทเพื่อเอาเงินมารวมกันให้พี่เพ็ญจ่ายค่าหอบ้างหรือค่าหน่วยกิตบ้าง คนที่มีฐานะไม่ขาดแคลนก็ขอทุน ก.พ.(กระเป๋าพ่อ) มาเพิ่มเผื่อพี่เพ็ญ

วันที่เราจบการศึกษา พี่เพ็ญได้แจกซองและเขียนจดหมายถึงพวกเราแต่ละคน ว่าเธอเรียนจบด้วยเงินของใครบ้าง และอวยพรให้เพื่อน ๆ ที่ช่วยเหลือมีความสุขสำเร็จในชีวิต แต่ที่ห่างเหินกันเพราะแต่ละคนอยู่คนละจังหวัด การติดต่อสื่อสารสมัยนั้นจะส่งจดหมายถึงกัน แต่คนนิสัยไม่ดีอย่างฉันชอบรับแต่จดหมายของเพื่อนแต่ไม่ชอบเขียนจดหมายตอบ ทำให้ความสัมพันธ์ของเพื่อนร่วมรุ่นบางคนห่างเหินไป บันทึกนี้อยากบอกพี่เพ็ญว่า "พี่เพ็ญเป็นแบบอย่างของคนต่อสู้ชีวิต" และยังระลึกถึงพี่เพ็ญเสมอ

http://images.google.co.th/imglanding?q

เขียนใน GotoKnow โดย คิม นพวรรณ
ใน คิม นพวรรณ

คำสำคัญ (Tags): #ครูคิม นพวรรณ เพื่อนสนิท แสงเพ็ญ นักเรียนหอ

หมายเลขบันทึก: 349831เขียนเมื่อ 5 เมษายน 2010 18:59 น. ()แก้ไขเมื่อ 10 พฤษภาคม 2012 20:36 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (43)

krusorn

เขียนเมื่อ 5 เมษายน 2010 19:15 น. ()

อ่านบันทึกนี้แล้วประทับใจ ความรักและมิตรภาพที่ให้กับเพื่อน ช่างดีงาม

แต่ขอติครูคนนั้นหน่อยเถอะ ทำไมด่าเด็กอย่างนั้น "ไพร่สิ้นดี ไม่น่าเป็นครูไ

ถ้าน้องสอนเป็นพี่เพ็ญจะไม่ยอมกราบไหว้คนนี้เด็ดขาด ใครจะว่าอกตัญญูก็ช่าง

อยากรู้จักพี่เพ็ญ ทราบข่าวและนำมาเขียนอีกนะคุณครูพี่คิม จะคอยติดตามค่ะ

นงนาท สนธิสุวรรณ

เขียนเมื่อ 5 เมษายน 2010 19:23 น. ()

กำลังใจจากเพื่อนๆ มีคุณค่ามากนะคะ..

Baby

เขียนเมื่อ 5 เมษายน 2010 19:44 น. ()

อ่านแล้วทำให้นึกถึงความหลังของตัวเองสมัยเรียนหนังสือ อยู่หอเช่นกันค่ะ

ขอบคุณสำหรับบันทึกที่ทรงคุณค่านี้ค่ะ..พี่คิม :-)

คิม นพวรรณ